Εύστοχη τοποθέτηση αλλά, δυστυχώς, πολύ αργά. Η φράση της Εφης Αχτσιόγλου «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων» περιγράφει με ακρίβεια το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής.
Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται εδώ και χρόνια σ’ αυτά τα θολά νερά των εύκολων λύσεων. Από τότε που το μονοπρόσωπο όργανο του αρχηγού (ή έστω της κλειστής ομάδας γύρω του) επεβλήθη επί παντός άλλου οργάνου στο κόμμα και η ενός ανδρός αρχή υποκατέστησε τη λειτουργία των συλλογικών διαδικασιών.
Ακόμα κι αν ίσχυε πως οι μεγάλες αποφάσεις (Μνημόνιο, Υπερταμείο κτλ) επιβλήθηκαν απ’ έξω και «δεν γινόταν αλλιώς», ωστόσο και για τα μικρότερα το ίδιο συνέβη. Για το Ελληνικό, για τα Ραφάλ, για τον φράχτη, για τις εξορύξεις και για τόσα άλλα. Η θέση του προέδρου ήταν αυτόματα και θέση του κόμματος, ακόμα και αν αυτή «θόλωνε» τον αριστερό χαρακτήρα του. Αυτή ήταν η «εύκολη λύση». Ούτε ο πρόεδρος είχε όρεξη να βασανιστεί στις ζυμώσεις αλλά ούτε και τα μέλη είχαν τη διάθεση να παλέψουν για να επιβάλουν τη γνώμη τους.
Μόλις ενάμιση χρόνο πριν, 150.000 άνθρωποι εγγράφηκαν μέλη και τον ψήφισαν. Μετά ούτε τους αναζήτησε κανείς για να τους δώσει ρόλο και λόγο, ούτε κι εκείνοι όμως διεκδίκησαν στα σοβαρά να συμμετέχουν. Και σήμερα τους αναζητούν μόνο για να ξαναψηφίσουν. «Ανάθεση» λέγεται κι ας τη βαφτίζεις «συμμετοχή» και «γιορτή της Δημοκρατίας». Μέρος αυτών των εύκολων λύσεων ήταν και η κ. Αχτσιόγλου. Τις αποδέχτηκε, περιμένοντας απλά τη σειρά της. Μόνο που τώρα εμφανίστηκε μια ακόμα πιο «εύκολη λύση». Και αφού πια οι ψηφοφόροι εκπαιδεύτηκαν στα «θολά» και στα «εύκολα», είναι λογικό να επιλέγουν με αυτό το κριτήριο.
