Στη συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης να απονομιμοποιήσει κάθε κοινωνική αντίδραση χρεώνοντάς τη στους «υποστηρικτές του Κουφοντίνα» απαντήσαμε με σαφήνεια και θάρρος. Δηλώσαμε πως τα δικαιώματα κάθε κρατουμένου είναι σεβαστά. Διαδηλώσαμε εναντίον της προκλητικής, στην περίπτωσή του, παραβίασης του ίδιου του φωτογραφικού τους νόμου. Διαμαρτυρηθήκαμε για το φριχτό ενδεχόμενο η χώρα να έχει νεκρό απεργό πείνας. Και θα διαδηλώσουμε ξανά αν χρειαστεί και για αυτόν και για κάθε άλλον άνθρωπο που βρίσκεται στα χέρια του κράτους και παραβιάζονται τα δικαιώματά του.
Η σκόπιμη ταύτιση του αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα με τις κινητοποιήσεις χιλιάδων ανθρώπων εναντίον της πανεπιστημιακής αστυνομίας, εναντίον της αστυνομοκρατίας στις γειτονιές με πρόσχημα τον κορονοϊό, εναντίον των τεράστιων συνεπειών από την υγειονομική αλλά και την επερχόμενη οικονομική κρίση, ήταν πολύ βολική για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε αυτόν απαντήσαμε πειστικά και αποτελεσματικά.
Το ίδιο οφείλουμε να απαντήσουμε και προς την άλλη πλευρά, αν από την ανακοίνωση του κρατουμένου με τη λήξη της απεργίας πείνας προκύπτει, έστω και ως υπόνοια, η φιλοδοξία του να συμβολίσει τις ευρύτερες κοινωνικές ζυμώσεις. Οντως «αυτό που γίνεται εκεί έξω είναι πολύ πιο σημαντικό», αλλά δεν ξεκίνησε από το δίκαιο αίτημά του. Είναι οι κοινωνικοί αγώνες που συναντήθηκαν, ως όφειλαν σε αυτή την περίσταση, με το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα. Αγώνες που όμως υπήρχαν πριν και θα υπάρχουν και μετά το αίτημα αυτό. Είμαστε και θα είμαστε στους δρόμους, επειδή έχουμε δίκιο και όχι επειδή γεννηθήκαμε 17 Νοέμβρη.
Εγώ γεννήθηκα 17 Ιούλη.
