Μην το παρεξηγήσετε. Κυριολεκτικά μιλώ. Περί αυτού επρόκειτο. Με αυτό ασχολείται όλη η συνέντευξη. Με τις αιματώσεις και τις νευρικές διεγέρσεις που προκαλούν στο (κάτω) κεφάλι του Λευτέρη Παπαδόπουλου οι πολιτικοί, οι γυναίκες, η Λιάνη, η Μυρσίνη Λοϊζου, η Μόνικα Μπελούτσι, η Ρίτα Χέιγουορθ ακόμα και ο ίδιος ο ερωτών Δημήτρης Δανίκας, τον οποίο κάποια στιγμή ο «ποιητής» αποκάλεσε μουνόπανο (του το είπε όμως, όπως γράφει ο ίδιος ο Δανίκας, γελώντας και καθόλου προσβλητικά).
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω όσα λέει ο Παπαδόπουλος ή μάλλον όσα από αυτά διάλεξε να γράψει στη συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα ο Δανίκας. Για τον σαλιάρικο σεξισμό και των δύο έχουν γράψει άλλοι. Για την ασέβεια του στιχουργού προς τον «φίλο του» Μάνο Λοϊζο επίσης.
Προτιμώ να γράψω για τη δημοσιογραφία. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι (τόσο) ο Παπαδόπουλος. Το πρόβλημα είναι ο Δανίκας. Με προκαλεί η λυκειακού επιπέδου δικαιολόγησή του, στην αρχή περίπου της συνέντευξης (και αφού έχουν πέσει τα πρώτα «μουνιά», που από σεμνοτυφία τα γράφει μ@@@ια – ποιος ο λόγος πράγματι αφού αυτός είναι τόσο κουλ;).
Γράφει λοιπόν ο ίδιος, προαναγγέλλοντας το υβρεολόγιο που πρόκειται να ακολουθήσει: «Κοκκινίσατε; Τι μας λέτε καλέ. Σας αρέσει να τα ακούτε και να τα λέτε στις συντροφιές, αλλά δεν γουστάρετε να τα διαβάζετε στην εφημερίδα; Υποκρισία. Ε, λοιπόν, ο Λευτέρης όπως τα λέει με τους φίλους του, έτσι και στις συνεντεύξεις του. Αμάν πια!»
Και εσύ Δημήτρη; Όποιον ακούς να μιλάει έτσι στον δρόμο πας κατευθείαν και τον αναπαράγεις στην εφημερίδα; Και ο Παπαδόπουλος είναι κάποιος που τόσα χρόνια δεν είχε φωνή να βρίσει αν ήθελε και να χυδαιολογήσει δημοσίως; Ευτυχώς που βρέθηκες εσύ να τον ελευθερώσεις (και αυτόν και εμάς) από τα ασφυκτικά δεσμά που του έβαζαν τόσα χρόνια ΤΑ ΝΕΑ και ο Λ. Καραπαναγιώτης (τον οποίο επίσης επικαλείσαι) και δεν τον άφηναν να γράφει για μουνάρες και γαμήσια. Λες και δεν είχε δημόσιο λόγο και βήμα να εκφραστεί όπως ήθελε (αν ήθελε) και ευτυχώς βρέθηκες εσύ στον δρόμο του, στα 84 του, να τον αποδεσμεύσεις και να κάνεις μια συνέντευξη για την οποία μιλά πλέον όλη η χώρα.
Μιλούν όμως όχι για τον συνεντευξιαζόμενο αλλά για τις μουνάρες και τα γαμήσια. Φοβερή επιτυχία. Α, και για τη Μυρσίνη Λοίζου, που τη λέει μαλακισμένη, άρα ευχαριστημένο και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Κάτι ζουμερό έφερε πίσω ο απεσταλμένος μας.
Δεν κάνεις δημοσιογραφία. Κοιτάς από την κλειδαρότρυπα στον ιδιωτικό βίο (ζωντανών και νεκρών δυστυχώς). Και είναι το ίδιο αισχρό ακόμα και αν ο ίδιος ο συνεντευξιαζόμενος ήρθε κοντά στην κλειδαρότρυπα και τράβηξε το κλειδί για να βλέπεις καλύτερα.
Είναι όμως η ίδια η εφημερίδα σου, που σοκαρίστηκε σφοδρά πριν λίγα χρόνια όταν κάποιος είπε δημοσίως τον Σαμαρά μαλάκα. Το θυμάσαι πως ξεκινούσε εκείνο το κομμάτι; «Σάλος από τους χαρακτηρισμούς και τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού “Στο Κόκκινο” αναφέρθηκε στον πρωθυπουργό…» κτλ). Τότε έγινε… σάλος. Τώρα;
Μπορεί πράγματι Δημήτρη, να είχε ενδιαφέρον να τα γράφαμε και να τα εκφωνούσαμε ακριβώς όπως τα σκεφτόμαστε και τα λέμε στις παρέες μας. «Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι. Χοντρή μ@λ@κί@ έκανε ο δημοσιογράφος του Πρώτου Θέματος Δημήτρης Δανίκας αποκαλύπτοντας ότι ο καταξιωμένος στιχουργός είναι στην πραγματικότητα ένας ξεμωραμένος πορνόγερος που του τρέχουν τα σάλια μόλις δει φουστάνι. Σκοπός του δημοσιογράφου ήταν να αποσπάσει λίγα γ@μημέν@ φύλλα και κλικ παραπάνω ώστε να διατηρήσει τον παχυλό μισθό του εις βάρος του συνεντευξιαζόμενου (και της αισθητικής μας)».
Τι, όχι; Σου αρέσει να τα ακούς και να τα λες στις συντροφιές, αλλά δεν γουστάρεις να τα ακούς στο δελτίο; Υποκρισία. Αμάν πια!
Ο ιδιωτικός βίος είναι άλλος από τον δημόσιο βίο. Και εσύ είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι ένας σημαντικός στιχουργός και δημοσιογράφος (όχι ποιητής ασφαλώς, όπως ο ίδιος μέσα στην μεγαλειώδη αυτοαναφορικότητά του προσδιορίζεται). Μπορεί τόσα χρόνια να σκεφτόταν «μουνάρα» αλλά έγραφε «γοργόνα» και ο Λοϊζος μελοποιούσε. Αν τώρα εσύ τον βάλεις να λέει όντως για «μουνάρες» και ότι ο Λοϊζος «γαμούσε» δεν κάνεις δημοσιογραφία. Κοιτάς απλά από την κλειδαρότρυπα στον ιδιωτικό βίο (ζωντανών και νεκρών δυστυχώς) με στόχο τη διέγερση τη δική σου και των αναγνωστών σου. Και είναι το ίδιο αισχρό ακόμα και αν ο ίδιος ο συνεντευξιαζόμενος ήρθε κοντά στην κλειδαρότρυπα και τράβηξε το κλειδί για να βλέπεις καλύτερα.
Η επικοινωνία είναι τέχνη. Είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο που είμαι βέβαιος, σου είπε πολλά περισσότερα από όσα διάλεξες να γράψεις, έστω και αν ήταν κρυμμένα κάτω από σόκιν χαρακτηρισμούς. Εσύ διάλεξες να μας γράψεις για αυτούς. Και τελικά φανήκατε και οι δύο πολύ μ@λ@κες (το λέω γελώντας και καθόλου προσβλητικά).
