Δυστυχώς έχουμε πολλή δουλειά ακόμα. Και μέχρι να αλλάξει κάτι ουσιαστικά στην Εκκλησία (αν αλλάξει ποτέ), το σκοτάδι θα παραμένει… σκοτάδι.
Εντάξει, ξέρω ότι χαρήκατε πολλοί, ότι έγραψαν και κάμποσοι για «πρόοδο», για «λόγο αγάπης και συμπερίληψης», για «στροφή» της Εκκλησίας της Κρήτης και του αρχιεπισκόπου προσωπικά προς την κοινωνία και προς όλα (ανεξαιρέτως) τα μέλη της, τα οποία θεωρεί παιδιά της.
Μιλώ για τη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου Ευγενίου στον Γιώργο Σαχίνη και για εκείνο το πράγματι φωτεινό «είναι αδέρφια μας».
Ε, για δέκα μέρες καλά μας ήτανε. Η σημερινή ανακοίνωση της Επαρχιακής Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης έφερε τα πράγματα εκεί ακριβώς που τα ξέραμε. Πάρτε τώρα Δέκα Εντολές, πάρτε «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» ως επιχείρημα για το πώς είναι η σωστή οικογένεια, πάρτε θεωρίες για τη «σύγχυση» που θα υποστούν τα παιδιά αν πέσουν στα χέρια γονέων ίδιου φύλου και πάρτε και καταδίκες για τον «δικαιωματισμό» που θέλει να επιβάλει θεσμούς.
Ήρθατε στα ίσια σας; Έγινε το σκοτάδι πάλι… σκοτάδι;
Κάποιοι με είπαν κακό πριν λίγες μέρες όταν από το μικρόφωνο του Cretanews/CretaPODS αναγνώρισα μεν τις καλές προθέσεις του Ευγένιου αλλά έλεγα πως το Σώμα της Ιεράς Συνόδου, (της οποίας φυσικά και ο ίδιος ήταν μέλος και πριν γίνει αρχιεπίσκοπος) έχει να επιδείξει εξαιρετικά συντηρητικές αποφάσεις και ανακοινώσεις.
Θυμήθηκα την καταδίκη της Συμφωνίας των Πρεσπών, την αντίθεση στην αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας των Θρησκευτικών, τις προσπάθειες μητροπόλεων για δημιουργία εταιρίας που θα φύτευε ανεμογεννήτριες (στα Χανιά) αλλά και τη διοργάνωση εκδηλώσεων υπέρ των καταστροφικών εξορύξεων. Για να μην πω για την καταδίκη της… Γιόγκα αλλά και την πολύ σοβαρότερη συμπαράσταση της Ιεράς Συνόδου στους αθωωθέντες (λόγω αμφιβολιών) ιερείς από τα Χανιά, οι οποίοι δικάστηκαν για τον βιασμό ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, σε μια διαδικασία που καταγγέλθηκε ως ιδιαίτερα προβληματική (δείτε εδώ).
Ακόμα όμως και στην πρόσφατη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου, όποιος άκουγε προσεκτικά, θα παρατηρούσε πως οι ΛΟΑΤΚΙ+ θεωρούνται μεν παιδιά μας, αδέρφια μας, αλλά και ότι κουβαλούν τραύματα, ότι είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια (και άρα γιαυτό κατέληξαν έτσι;) αλλά και ότι ο ιεράρχης τους ταύτιζε «με όσους ασκούν βία στην κοινωνία».
Δυστυχώς έχουμε πολλή δουλειά ακόμα. Και μέχρι να αλλάξει κάτι ουσιαστικά στην Εκκλησία (αν αλλάξει ποτέ), το σκοτάδι θα παραμένει… σκοτάδι.
