Καμία κυβέρνηση δεν είναι χαρούμενη με τις φωνές που της ασκούν κριτική. Καμία στον κόσμο. Το ερώτημα είναι όμως σε ποιο βαθμό μπαίνει στον πειρασμό να τις περιορίσει. Από την ειδοποιό αυτή διάφορα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και η ποιότητα της δημοκρατίας σε κάθε χώρα. Στην Ελλάδα η αρχική… αλλεργία της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε φωνή που διαφέρει από το αφήγημά της άρχισε πλέον να μετατρέπεται σε σοκ αναφυλαξίας και μόνο στην υποψία κριτικής εις βάρος της.
Ο θυμός του Κυριάκου Μητσοτάκη για την υπόθεση των pushbacks, για τις πυρκαγιές, ακόμα και για την ερώτηση «σπίτια ή φρεγάτες» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένδειξη αδυναμίας, ενώ συνεπάγεται και απανωτά τσαλακώματα του τόσο προσεκτικά φιλοτεχνημένου προφίλ του.
Το επόμενο στάδιο είναι η διά του νόμου προληπτική λογοκρισία που επιχειρείται με την τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα. Εδώ μιλάμε πια για ευθεία προσπάθεια φίμωσης των δημοσιογράφων και κάθε άλλου ενοχλητικού πολίτη.
Αν η άποψή μας κριθεί (από ποιον άραγε) «ικανή να προκαλέσει ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία», τότε αυτομάτως είναι ποινικά κολάσιμη. Αυτό λοιπόν είναι πόλεμος. Ειδικά με όλους εμάς τους δημοσιογράφους που δηλώνουμε κατά συρροή και κατά συνείδηση φορείς και δημιουργοί προβληματισμών προς το κοινωνικό σώμα. Είναι πόλεμος με όλους εμάς που επιδιώκουμε μια κοινωνία ανήσυχη και προβληματισμένη κόντρα στη σιγή νεκροταφείου που θέλει, προσωπικά πια, να επιβάλει ο κύριος Μητσοτάκης.
