Τα γράφω τη μέρα που ο νέος «παίκτης» ανακοινώνει από τα Χανιά την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω και το εννοώ, είναι ο καλύτερος απ’ όλους, είναι ο πιο ταιριαστός για την ηγεσία ενός κόμματος που εδώ και χρόνια έχει ελάχιστη σχέση με την Αριστερά. Έρχεται να το επιβεβαιώσει ο ίδιος: Το «Α» στα αρχικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σημαίνει πλέον «Αριστερά» αλλά «Ανασυγκρότηση». Τίμιος, δεν λέω. Θα μπορούσε να σημαίνει και Ανασύνταξη, και Αναστοχασμός και… Αστυφιλία. Πάντως όχι Αριστερά.
Ξέρει πολύ καλά τι κάνει ο Κασσελάκης. Ξέρει καλύτερα και από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ τι πραγματικά θέλουν.
Ακόμα και αυτοί που τον βρίζουν, έχουν την ικανοποίηση να ξέρουν γιατί τον βρίζουν. Μέχρι τώρα έβριζαν οι υποστηρικτές του ενός υποψηφίου τον άλλο μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν ο δικός τους, χωρίς να διαφαίνεται μια ουσιώδης διαφορά και αλλαγή τακτικής. Κάποιοι έλεγαν να γίνει συνέδριο πριν την εκλογή προέδρου να δούμε πρώτα που θέλουμε να πάει το κόμμα. Είχαν δίκιο βέβαια, αλλά αποφασίστηκε να μείνουν στα ίδια και στα ίδια, είτε έβγαινε η Έφη, είτε ο Ευκλείδης.
Ενώ τώρα έχουν μπροστά τους έναν τύπο που τους δείχνει ποιο ακριβώς είναι το κόμμα τους στην επόμενη δεκαετία. Μπορεί να είναι σκληρό αλλά είναι τίμιο.
Και μόνο με την παρουσία του, με τα χαρακτηριστικά του και κυρίως με τις θέσεις του, ο άνθρωπος αυτός είναι ένα συνέδριο μόνος του.
Αν ψηφίσεις Κασσελάκη είναι σα να έχεις κάνει μαζί και συνέδριο. Γιατί να παιδεύεσαι αργότερα;
Σκεφτήκαμε, συσκεφτήκαμε και όλοι μαζί αποφασίσαμε πως το κόμμα θα πάει όσο πιο δεξιά αντέχει για να μαζέψει νοικοκυραίους. Και έχουμε έτοιμο και τον πρόεδρο. Τόσο απλά.
Ο άνθρωπος αυτός θα εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επειδή κατά βάθος είναι αυτό που ποθεί εδώ και χρόνια η μεσαία τάξη και ο κεντρώος χώρος.
Τόσο καιρό παιδεύονταν με τον Τσίπρα που εκτός από νοικοκυραίος έπρεπε να το παίζει και λίγο αριστερός, και λίγο αντιαμερικάνος και λίγο οικολόγος και λίγο απ’ όλα. Και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω έπρεπε και αυτοί να υποδύονται κάτι που δεν είναι.
Ενώ τώρα, ειδικά μετά τη συντριβή, το παιχνίδι έχει ανοίξει, δεν υπάρχουν στεγανά και οι ψηφοφόροι είναι έτοιμοι για κάποιον που θα τους πάρει από το χεράκι και θα τους πάει επισήμως, όχι στην σοσιαλδημοκρατία όπως είχε σκοπό ο Τσίπρας, αλλά στην αγκαλιά μιας απομίμησης του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, μιας «light» Δεξιάς με λιγότερα λιπαρά απ’ ότι οι δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι.
Και με ποιο σλόγκαν; «Να φτιάξουμε το Ελληνικό Όνειρο». Τρεις φορές αναφέρεται το “Ελληνικό Όνειρο” στην ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Πιο αμερικανιά… πεθαίνεις.
Ο Κασσελάκης φτιάχνει («ανασυγκροτεί» για να χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια) τον έναν από τους δύο μεγάλους πόλους που χρειάζεται το σύστημα για να παίζει με ασφάλεια εναλλάσσοντας διαχειριστές. Ακριβώς όπως και στην Αμερική.
Και τον φτιάχνει χωρίς αυταπάτες. Με προτάσεις για επαγγελματικό στρατό, με ιδιωτικά πανεπιστήμια ακόμα και με τα εύσημα που έδινε μέχρι πρότινος στον… Μητσοτάκη. Η αστική ευγένεια εξάλλου, είναι αυτονόητη στα αστικά κόμματα. Όχι σαν κάτι άλλους άξεστους, που δεν δίνουν ούτε το χέρι σε χειραψία…
Ο Κασσελάκης είναι πολλά περισσότερα από όσα ήταν ο Τσίπρας. Νέος και ωραίος μεν, αλλά και εφοπλιστής, με λεφτά, αμερικανοτραφής, χωρίς αριστερές αυταπάτες, με θητεία δίπλα στον πρόεδρο Μπάιντεν, με τις τέσσερις γλώσσες, τα κολλέγιά του και τις υποτροφίες του, τυπικό δείγμα αριστείας, τύφλα να ‘χει το Ηarvard του Κυριάκου.
Και φυσικά είναι gay, που στις μέρες μας μετράει για όλους τους λάθος λόγους. (Μέχρι και για να γίνεις υπουργός της Δεξιάς, όπως ο Γιατρομανωλάκης, που από τη θητεία του στο ΥΠΠΟ θα μείνουν μόνο τα προσχήματα υπέρ των δικαιωμάτων, που χάρισε στον Μητσοτάκη). Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να πραγματωθεί το όνειρο της ανασυγκρότησης του κεντρώου χώρου;
Ο Κασσελάκης μπορεί σήμερα να βάζει υποψηφιότητα σε ένα κόμμα που δηλώνει ακόμα αριστερό αλλά ο ίδιος κουβαλάει τόσα κιλά «αστικής αυτοπεποίηθησης», που κάνουν τον Ευκλείδη να μοιάζει πρωτοετής φοιτητής με αμπέχονο…
Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ
Για σκεφτείτε το όμως λίγο. Ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος του Κασσελάκη; Η Αχτσιόγλου; Ο Τσακαλώτος ή ο Τζουμάκας; Ελάτε, προσπαθήστε λίγο ακόμα…
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας που απόψε θα χάσει τον ύπνο του, αυτός είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Για τον μέσο συριζαίο και τον μέσο πασόκο, η μόνη διέξοδος για να φύγει ο Μητσοτάκης είναι στις άλλες εκλογές, κάπου στο 2027, αυτά τα δύο κόμματα να είναι ένα.
Δεν μπορούν να χωρέσουν δύο ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και αυτό το ξέρουν καλά και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ.
Στη συγκόλληση όμως, ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο; Ο αρχηγός ενός κόμματος που συνετρίβη ή ο αρχηγός ενός κόμματος που είχε έστω οριακή άνοδο και προβάλλεται ως νέος και άφθαρτος (λέμε τώρα);
Με τους μέχρι χθες συσχετισμούς ο Ανδρουλάκης (γεννημένος το ’79) είχε προβάδισμα από κάθε υποψήφιο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός αν ο επόμενος είναι πολύ πιο νέος (γεννημένος σχεδόν 10 χρόνια μετά, το ‘88 – νεότερος ακόμα και από την Αχτσιόγλου του ’85) και πιο άφθαρτος, τουλάχιστον στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Και αν καταφέρει να δημιουργήσει μια μεγάλη δυναμική γύρω του. Γιαυτό έγιναν οι αναρτήσεις και οι χορηγούμενες στo facebook και όλη αυτή η διαφήμιση.
Δείτε τις προτάσεις του Κασσελάκη. Ποιες από αυτές δεν θα μπορούσαν να είναι και προτάσεις του ΠΑΣΟΚ;
Στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ απευθύνεται (ακόμα και αν αυτοί είναι στον ΣΥΡΙΖΑ). Με μια ευρύτερη έννοια, στις 16 Σεπτεμβρίου ο Κασσελάκης θα εκλεγεί και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιαυτό θα τον ψηφίσουν με πάθος οι συριζαίοι. Γιατί είναι η μόνη τους ελπίδα να μην τους καταπιεί το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έχουν ήδη μεταλλαχτεί. Για πολλούς από αυτούς δε, είναι και η μόνη διέξοδος για να επιστρέψουν αξιοπρεπώς εκεί απ’ όπου έφυγαν.
* Αν τώρα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και εναπομείναντες αριστεροί που μιλούν ακόμα για μετανάστες, για φράχτες, για εξορύξεις, για Ελληνικό, για δημόσιο χώρο, για τρόικα και πλεονάσματα, για Yπερταμείο και ΑΑΔΕ, αυτοί έχουν δύο επιλογές. Ή θα πάνε σπίτι τους (το συνηθέστερο) ή θα αλλάξουν κόμμα…
