Ήδη μέχρι την Τετάρτη 8/3, οι σιδηροδρομικοί θα έχουν κλείσει 8 ημέρες απεργίας. Διεκδικώντας άμεσες λύσεις και συγκεκριμένα μέτρα.
Κατανοούμε όμως τι σημαίνει 8 μέρες απεργίας; Κατανοούμε πως είναι το 1/4 του μισθού; Κατανοούμε πως αυτοί οι άνθρωποι θα χρειαστούν τη στήριξη της κοινωνίας για να συνεχίσουν;
Ναι, με τις παθογένειές τους, ναι με τις συνδικαλιστικές τους αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες. Ομως ήταν οι μόνοι που μίλησαν έγκαιρα, που προειδοποίησαν για όσα έρχονταν και δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με τραγικό τρόπο.
Λοιπόν τώρα θα τους στηρίξουμε; Ηθικά αλλά και υλικά για να συνεχίσουν;
Είναι αυτοσκοπός η απεργία;
Οχι προφανώς, αλλά μάλλον είναι το μόνο μέσο για να προωθηθούν λύσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα. Και το μόνο μέσο πίεσης που μπορεί αν φέρει αποτελέσματα.
Ναι, μια απεργία διαρκείας στα τρένα θα έδινε ένα σήμα στην κοινωνία ότι εδώ τουλάχιστον κάποιοι νοιάζονται για την ασφάλεια των επιβατών (και τη δική τους βεβαίως – αφού θρηνούν 9 συναδέλφους τους).
Αμφιβάλετε ότι σε λίγες μέρες αν η απεργία συνεχιστεί θα σταματήσει η συγκαταβατική στάση της εταιρίας και θα επιδιώξει να κηρυχτεί παράνομη και καταχρηστική;
Αμφιβάλετε πως οι εργαζόμενοι κάποια στιγμή θα βρουν μπροστά τους ΜΑΤ και απεργοσπάστες;
Λοιπόν ξανά το ερώτημα: Θα τους στηρίξουμε;
