Μάλλον κανέναν δεν εξέπληξε η τοποθέτηση του κ. Σπίρτζη: «Να ενώσουν τις δυνάμεις τους το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές. Γιατί όχι και στις εθνικές εκλογές; Αυτή είναι η μόνη διέξοδος να φύγει ο Μητσοτάκης». Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο και στις εκλογικές μάχες του καλοκαιριού;
Ηρθε και η νίκη του κ. Δούκα στην Αθήνα να βάλει ακόμα πιο πειστικά σε ράγες το εγχείρημα της μεγάλης συνάντησης. Οι προσθέσεις έχουν ήδη αρχίσει: «13% ο Ζαχαριάδης + 14% ο Δούκας = 56%». Ετσι ακριβώς, όπως διώξαμε τον Μπακογιάννη, έτσι θα φύγει και ο Μητσοτάκης.
Τι να σας πω, θέλω να χαρώ, αλλά κάτι με κρατάει πίσω και με προσγειώνει. Είναι μήπως που δεν ξέρω ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος, με ποιο πρόγραμμα; (Θα φτιάξουμε πρόγραμμα). Είναι που δεν ξέρω με ποιες αρχές; Του σοσιαλισμού, του εκσυγχρονισμού ή της ριζοσπαστικής Αριστεράς; (Θα βρούμε και αρχές). Είναι που δεν ξέρω με ποιον αρχηγό; (Θα βρούμε και αρχηγό, το μόνο εύκολο, όπως αποδείχτηκε…). Είναι που ακόμα δεν με πείθει ως νομοτέλεια το «Να φύγει ο Μητσοτάκης»; Αραγε λύθηκαν όλα τα προβλήματα της Αθήνας με τη φυγή Μπακογιάννη; Μάλλον όχι, παρόλο που χαρήκαμε και πήραμε ανάσες για μια πρώτη σαφή ήττα τής απέναντι πλευράς.
Είναι όμως πραγματικά νίκη της δικής μας πλευράς; Τι θα λέμε σε πέντε χρόνια για τη διοίκηση Δούκα; Τι λέμε για τον Αρναουτάκη στην Κρήτη που τον στήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά υποστηρίχτηκε από τον Μητσοτάκη; Πολλές ερωτήσεις μαζεμένες για μια πιθανή συνύπαρξη ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και σίγουρα δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Ας μείνει τελικά μόνο μία, που ίσως περικλείει και όλες τις υπόλοιπες. Πρόκειται όντως για δύο διαφορετικά κόμματα;
