Έχει κανείς το θάρρος να δει πώς έφτασε ώς εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάνει κανείς τον απολογισμό των πραγμάτων από τότε που εισχώρησε στο κόμμα η ιδέα της απευθείας εκλογής προέδρου και οργάνων από τη βάση; Αναγνωρίζουν ότι η διαδικασία ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Αλέξη Τσίπρα και ότι, τώρα που εξέλιπεν ο ίδιος, η παρακαταθήκη του είναι αυτή που έφερε τα πράγματα ώς εδώ; Ηταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες θα γίνονταν… «αδιαμεσολάβητες»;
Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Τώρα επικαλούνται το καταστατικό εκείνοι που μια χαρά βολεύτηκαν τόσα χρόνια με… ολίγη από καταστατικό. Εκείνοι που αποδέχτηκαν μια χαρά την ενός ανδρός αρχή και την απαξίωση των οργάνων. Δεν χρειαζόταν πολλή φαντασία για να προβλέψει κανείς πού θα οδηγούσε όλο αυτό. Οτι σε ένα κανονικό (πόσο μάλλον αριστερό) κόμμα ο Κασσελάκης δεν θα εκλεγόταν ποτέ αρχηγός, όπως εύστοχα έχει παραδεχτεί ο ίδιος. Οτι η αντιγραφή των μεθόδων της σοσιαλδημοκρατίας θα απομάκρυνε όλο και περισσότερο την πραγματική αριστερή βάση από το κόμμα, παρ’ όλο που αυτό γίνεται, υποτίθεται, όλο και πιο… δημοκρατικό.
Είναι κάπως αστείο (ή και τραγικό) σήμερα οι επικριτές του Κασσελάκη, και αυτοί που έμειναν και αυτοί που έφυγαν, να επικαλούνται την «Αριστερά» για να στηλιτεύσουν την κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε πολλά χρόνια πριν να είναι Αριστερά. Η ευθύνη του Αλ. Τσίπρα είναι μεγάλη. Οσο και του Φάμελλου και του Πολάκη αλλά και της Αχτσιόγλου και του Τσακαλώτου, που τα ανέχτηκαν όλα αυτά. Ο Κασσελάκης ήταν το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια. Και μάλλον η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη…