Μίλησε. Τέσσερις μέρες μετά τα αίσχη του πατρός του μέσα στο δικαστήριο και 13 μέρες μετά τα προηγούμενα ίδια αίσχη του πατρός του στο ίδιο δικαστήριο, ο υιός Θάνος Πλεύρης, υπουργός Υγείας και δικηγόρος, μίλησε. Χρησιμοποίησε μια βαριά, είναι η αλήθεια, λέξη για να περιγράψει τη στάση του φασίστα πατέρα του. «Αυτό είναι αποκτήνωση» είπε από το βήμα τηλεοπτικού παραθύρου.
Ενιωσε άραγε την ανάγκη για εξιλέωση, για τήρηση των αναγκαίων αποστάσεων εν όψει και των αργά ή γρήγορα επόμενων εκλογών; Ή μήπως έπαιξε ρόλο η παρέμβαση του Δικηγορικού Συλλόγου που στέλνει στο Πειθαρχικό τον θλιβερό υμνητή των ναζί; Ισως απλά μοιράστηκαν οι ρόλοι εντός της οικογενείας ώστε ο ένας να φιλοτεχνεί πιο κεντρώο προφίλ και ο άλλος να περιμαζώνει τις ακροδεξιές ψήφους που ικανοποιούνται όταν τα χεράκια υψώνονται περήφανα για να πουν μάθημα φασιστικό.
Θα ήταν αξιοπρόσεκτη, ίσως και αξιέπαινη η δήλωση αυτή, αν δεν υπήρχαν εκείνες οι προτάσεις για τη ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα: «Να μην υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να φας, να πιεις, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο. Πρέπει να περνάνε χειρότερα από τις χώρες τους. Η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος με αυτό που θα ζουν εδώ πέρα», μας έλεγε ο άνθρωπος που σήμερα αποδίδει «αποκτήνωση» στον πατέρα του.
Η λέξη υπονοεί μια… «διαδρομή». Περιγράφει το πώς οι μετερχόμενοι τέτοιες μεθόδους οδεύουν σταδιακά προς την κατάσταση του κτήνους χάνοντας την ανθρώπινη, έλλογη και συμπονετική προς τον συνάνθρωπο φύση τους από την οποία ξεκίνησαν. Στην περίπτωση του πατρός και του υιού Πλεύρη δεν είμαι σίγουρος αν διανύεται ακόμα η διαδρομή αυτή ή αν έχουν οριστικά και αμετάκλητα φτάσει και οι δυο στο τέλος της.
