1) Το Eurogroup δεν είναι το όργανο που ουσιαστικά προετοιμάζει τις σχετικές με την οικονομία αποφάσεις που λαμβάνονται στις συναντήσεις κορυφής της ευρωπαϊκής ένωσης;
Αυτό δεν είναι το όργανο στο οποίο λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις αλλά δεν τηρούνται πρακτικά;Αυτό δεν είναι που έσωσε γαλλικές και γερμανικές τράπεζες; Αυτό δεν είναι που – εν καιρώ ειρήνης – ταπείνωσε τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και κυρίως τη δική μας; Ο νέος πρόεδρός του, ο Πιερρακάκης, ήταν τότε στην κυβέρνηση νδ-πασοκ – σφόδρα σοσιαλιστής – μέλος της ελληνικής ομάδας διαπραγμάτευσης.
Αυτό δεν είναι που θα προετοιμάσει, με τον νέο πρόεδρο – σφόδρα νεοφιλελεύθερο αυτή τη φορά – την περικοπή του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη για να προκρίνει την οικονομία του πολέμου;
Μήπως, κάνουμε λάθος και δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω; Μήπως δεν είμαστε αρκετά πατριώτες και φθονούμε μία τεράστια εθνική επιτυχία;
Πιθανόν, αλλιώς δεν εξηγούνται τα άμεσα αντανακλαστικά Πασοκ, Σύριζα, Τσίπρα για συγχαρητήρια στον πρόεδρο.
2) Έπεσε η κυβέρνηση στη Βουλγαρία. Οι ανόητοι Βούλγαροι δεν περίμεναν ούτε τις εκλογές, ούτε την είσοδό τους στον παράδεισο του ευρώ, αλλά διαδηλωσαν μαζικά τις τελευταίες εβδομάδες σε περισσότερες από 25 πόλεις.
Το προσχέδιο προϋπολογισμού που αναγκάστηκε να αποσύρει η κυβέρνηση (πριν πέσει) περιλάμβανε αυξήσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, ώστε να συγκαλυφθεί η υπεξαίρεση δημόσιων πόρων.
Εκτός του ότι μόλις προχθές μάθαμε για κάτι που συμβαίνει δίπλα μας εδώ και κάποιες εβδομάδες, για άλλη μια φορά τρώμε σκόνη.
Οι συνδικαλιστικοί φορείς αρκούνται στην προκήρυξη αποσπασματικών, αναποτελεσματικών και εθιμοτυπικών (κάτι σαν υποχρέωση) απεργιών.
Οι υπόλοιποι είτε περιμένουμε να πέσει σαν ώριμο φρούτο ο Μητσοτάκηςκαι να συνεχίσουμε με τον διάδοχό του και τους συνεταίρους του, είτε περιμένουμε τον Οδυσσέα να μας οδηγήσει στην Ιθάκη.
Μέχρι τότε – μοιραίοι, άβουλοι – βολευόμαστε με φραπεδάκι και προσμένουμε ένα θαύμα.
