57 λεπτάπου συμπυκνώνουν όλα όσα ρωτάει και αναρωτιέται – εδώ και 2,5 χρόνια – ένας μέσος νους που δεν έχει χάσει τα μυαλά και τη λογική. Που υπενθυμίζουν όλα όσα έγινανμπροστά στα μάτια μας. Αλλά και όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν.
57 λεπτά, χωρίς να ξεχαστεί απολύτως τίποτα από τον βιασμό της λογικής και κάθε έννοιας δικαίου.
Μια εξαιρετική προσπάθεια με πλήρη ευθύνη και σεβασμό προς τους νεκρούς, τους συγγενείς τους αλλά και όλη την κοινωνία.
Ναι, είναι η μειοψηφία της δημοσιογραφίας. Μια μειοψηφία που ζητάει συγνώμη επειδή δεν έκανε κάτι πιο μπροστά. Αντί να ζητάνε συγνώμη ή έστω να σκύβουν το κεφάλι οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Αυτοί που χάρη στην ασυλία, την προστασία και την ατιμωρησία που απολαμβάνουν, λοιδορούν νεκρούς και ζωντανούς προκειμένου να επιβιώσουν.
Όχι δεν ευθύνεται αυτή η δημοσιογραφία, πάντα έκανε και κάνει το καθήκον της, με τα όπλα και τις δυνάμεις που έχει. Είναι αρκετή αυτή η δημοσιογραφία ώστε να είσαι πλήρως ενημερωμένος πολίτης, σου φτάνει και σου περισσεύει. Το ότι δεν την ακούς ή κάνεις πως δεν την ακούς είναι δική σου ευθύνη, αν ήθελες θα τη συναντούσες. Είναι δική σου ευθύνη που περιμένεις από τη συστημική “ενημέρωση” των ολιγαρχών να παραδεχτεί κάποια στιγμή (για τους δικούς της λόγους) ότι κάτι λάθος συμβαίνει, να σου δείξει ετεροχρονισμένα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ. Να σου δείξει ηχητικά παιδιών που δε μπορούν ν’ αναπνεύσουν. Είναι δική σου ευθύνη που περιμένεις όλα αυτά για να αφυπνιστείς.
Όποια δικαιολογία και αν επικαλεστείς, όταν το κακό, με οποιαδήποτε μορφή, θα χτυπήσει τη δική σου πόρτα τότε θα τις βρίσκεις πολύ εύκολα αυτές τις φωνές. Μάλλον, όμως, θα είναι αργά.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ και σ’ αυτούς που συμμετείχαν σ’ αυτή την παραγωγή αλλά και σε όλους όσους δε σταματάνε στιγμή να κάνουν το αυτονόητο, αυτό που τους αναλογεί και ίσως πολύ παραπάνω.
