Στους περισσότερους, η Κρήτη μας προκαλεί όμορφους συνειρμούς ακόμα και στο άκουσμά της μόνο. Όχι άδικα.
Μόνο που ταυτόχρονα υπάρχει και η Κρήτη της βλαχομαγκιάς, του Γιακουμάκη, της τοξικής αρρενωπότητας, της βεντέτας. Η Κρήτη της ασυδοσίας, της οπλοφορίας, των πυροβολισμών είτε σε γλέντια είτε για βοσκο-διαμάχες. Η Κρήτη που δε θέλει να λύσει υλικές διαφορές με συμβολαιογράφους ή οποιοδήποτεάλλο εργαλείο αλλά με όπλα.Είναι δυνατόν βεντέτες του 1955 ν’ αναβιώνουν και το 2025; Ανταλλαγή χιλιάδων σφαιρών, ανύποπτοι αθώοι τραυματίες, κλειστά σχολεία, αναβολή κηδείας. Μήπως άνετα και επάξια θα μπορούσε η Κρήτη να είναι μία ακόμα πολιτεία των Γιάνκηδων;
Και ένα κράτος που χαϊδεύει ή κλείνει τα μάτια. Που ξέρει πολύ καλά ότι υπάρχει φονικό υλικό στα σπίτια πολλών αλλα δεν τολμά ούτε καν να κατασχέσει, προτού γίνει το κακό.
Ένα κράτος που τουλάχιστον μέχρι το βράδυ του Σαββάτου, μετά το φονικό, δεν ήξερε αριθμό νεκρών και τραυματιών. Δεν είχε κάνει συλλήψεις.
Μάλλον δικαιολογημένα αφού οι αστυνομικές αρχές διοχέτευσαν ζήλο, δυνάμεις και ενεργητικότητα στην εκκένωση κατάληψης και σε συλλήψεις για τα αυγά και τα βοσκοτόπια του Μάκη.
Μόνο ο πρώτος στίχος του “Πότε θα κάμει ξαστεριά” μας συγκινεί. Μόνο η μουσική του Μαρκόπουλου και τα κίνητρα αυτών που το τραγούδησαν.
Καλά θα κάνουμε, κάποια στιγμή, να σταματήσουμε να τραγουδάμε ή ακόμα καλύτερα να αντικαταστήσουμε τους υπόλοιπους.
