Θα ήταν πιο πειστική η ιερή οργή μας για την καταστροφή του Αμαζονίου και για την ξεδιάντροπα «αναπτυξιακή» πολιτική του Μπολσονάρο αν είχαμε επιδείξει το ίδιο ενδιαφέρον για την προστασία του δικού μας τόπου. Αν είχαμε αρνηθεί τις δικές μας Σειρήνες της «ανάπτυξης» όταν χτύπησαν την πόρτα μας, άλλοτε ντυμένες με τον μανδύα του μνημονίου και άλλοτε μοναχές τους.
Συμπάσχω στην αγανάκτηση για τις παγκόσμιες συνέπειες από τις πυρκαγιές στην άλλη άκρη του κόσμου. Αναρωτιέμαι όμως αν πρέπει να είναι εκεί ακριβώς η καταστροφή, στην άλλη άκρη του κόσμου, για να ξυπνήσει τις ευαισθησίες μας. Για να χτυπηθούν η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση στα μαρμαρένια αλώνια της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος.
Θα έπειθαν περισσότερο και οι δύο πλευρές για τις ολέθριες συνέπειες στο κλίμα της Γης αν είχαν πει όχι στις επικίνδυνες εξορύξεις υδρογονανθράκων σε Ιόνιο και Κρήτη.
Θα ήμασταν σίγουροι για την οικολογική τους ευαισθησία, ειδικά της Αριστεράς, αν δεν είχε μεσολαβήσει η μαζική νομιμοποίηση αυθαιρεσιών στους αιγιαλούς της Ελλάδας.
Θα ήταν ειλικρινής ο θρήνος για τα δέντρα που καίγονται στη Βραζιλία αν υπήρχε έστω η παραμικρή περίσκεψη για τα 200.000 δέντρα που θα ξεπατωθούν στην Κρήτη ώστε να φτιαχτεί το άχρηστο (και πανάκριβο) αεροδρόμιο στο Καστέλι.
Θα ήταν πιο πειστική η οργή της Αριστεράς για τον Αμαζόνιο αν στο Ελληνικό είχε υλοποιήσει την πρόταση Μπελαβίλα για Μητροπολιτικό Πάρκο αντί να κρύβεται πίσω από τους αρχαιολόγους. Θα ήταν λιγότερο γελοίο το ενδιαφέρον της Δεξιάς για τα καμένα δάση της Βραζιλίας αν δεν είχε κάνει υφυπουργό Περιβάλλοντος τον σύμβουλο του Λάτση.
Ο Μπολσονάρο δηλώνει ανοιχτά εχθρός του δάσους. Οπαδός του δόγματος για «λιγότερη περιβαλλοντική προστασία» και για περισσότερη «ανάπτυξη» εκεί όπου μέχρι σήμερα εκτείνονται με αυθάδεια, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, τα δάση του Αμαζονίου.
Κάθε φορά όμως που βάζεις στη ζυγαριά το δάσος με τα λεφτά και κερδίζουν τα λεφτά, γίνεσαι οπαδός του ίδιου δόγματος. Οσο μελάνι και αν χύσεις σε ανακοινώσεις, όσες φορές και αν ζητήσεις από τους οπαδούς να σηκώσουν ψηλά τις πράσινες σημαίες της Οικολογίας.
Εκτός αν απευθύνεσαι μόνο στους οικολόγους του… Αμαζονίου.
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 05.09.2019
