Θα υπερθεματίσω σε αυτό που λέει ο Αντώνης “δεν αντέχω άλλο να τους βλέπω και να τους ακούω”.
Δεν έχει να κάνει με στείρα αντιπολιτευτική διάθεση, επειδή δε συμφωνούμε πολιτικά με αυτόν που κυβερνά ή ποιος θα θέλαμε εμείς να κυβερνά.
Έχει να κάνει με μία λαίλαπα που επί έξι χρόνια κυβερνά με πρωτόγνωρη αλαζονεία και μοναδικό γνώμονα τα κέρδη των φίλων της.
Έξι χρόνια, χωρίς τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που είχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και όμως έχουν κάνει κυριολεκτικά το βίο αβίωτο σε κάθε επίπεδο.
Και αν εμείς ειμαστε υποκειμενικοί, εμμονικοί ας μιλήσουν οι μικρομεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Μοναδικό μέλημα σε ότι κι αν έχει συμβεί αυτά τα έξι χρόνια είναι η επικοινωνιακή διαχείριση, τίποτα άλλο. Από τους θανάτους στην πανδημία μέχρι και τη Λιβύη, λειτούργησαν με επικοινωνιακούς και μόνο όρους.
Και αυτό που κάνει όλο και πιο ανυπόφορο το να τους βλέπει και να τους ακούει κάποιος, είναι ο καθημερινός συστηματικός βιασμός της λογικής, το “δεν είναι αυτό που βλέπετε”.
Η αδερφή του πρωθυπουργού επιβεβαίωσε το βιασμό της λογικής, για μία ακόμα φορά, προσπαθώντας να μας βγάλει όλους προβληματικούς. Μίλησε για δικαιοσύνη, προανακριτικές κλπ ακριβώς τη μέρα που συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από το θάνατο του Ιάσονα και η δικαιοσύνη για άλλη μια φορά αλληθώρισε.
Φυσικά όλο αυτό δεν θα μπορούσε να πετύχει αν δεν υπήρχε η πρωτοφανής μιντιακή υπεροπλία. Ψέματα υπήρχαν και σε άλλες κυβερνήσεις, αυτή όμως η υπεροπλία που σκέπαζε μέχρι τώρα κάθε ψέμα και διαστρέβλωνε την πραγματικότητα, δεν υπήρχε σε καμία άλλη κυβέρνηση. Μόλις τραβήχτηκε λίγο το χαλί – εδώ και λίγους μήνες – και τα φίλια ΜΜΕ άλλαξαν ρότα, φάνηκε η γύμνια των παντοδύναμων αλαζόνων.
Είναι ψευδές – αλλά επικοινωνιακά απίστευτα πετυχημένο – το ότι η νδ είχε και έχει πρόταση, πολιτικό αφήγημα.
Αν η σημερινή κατάντια των νοσοκομείων, η υποβάθμιση της παιδείας, η τριετής ακρίβεια που γεμίζει συγκεκριμένες τσέπες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν όπως τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, ο φόβος το 2025 να χρησιμοποιήσεις τρένο για να διανύσεις την ευθεία Αθήνα – Θεσσαλονίκη, οι υποκλοπές, τα pushbacks, η τυχοδιωκτική εξωτερική πολιτική που αφήνει τη χώρα έκθετη, το εξόφθαλμα προκλητικό θάψιμο οποιασδήποτε ενοχλητικής υπόθεσης, αν όλα αυτά και άλλα τόσα συνιστούν πολιτική πρόταση, ας πάρουν την πρόταση αυτοί που τους αρέσει.
Το χάος είναι οι ίδιοι τους. Πιο χάος δε γίνεται. Τακτοποιημένα είναι μόνο για τους εαυτούς τους και τους φίλους τους.
Παραμύθιασαν κόσμο με αριστεία, επιτελικό κράτος και επιδόματα αλλά όταν θα φύγουν θα έχουν αφήσει μόνο ερείπια και κατεστραμμένες ζωές.
Είναι γελοίο και πλαστό το ερώτημα “μετά τον Μητσοτάκη τι;”. Είναι ερώτημα που χαμηλώνει όλο και πιο πολύ τις προσδοκίες μιας κοινωνίας.
Η απάντηση είναι ο επόμενος, όποιος κι αν είναι. Αφού έχουμε αποδεχτεί τον κοινοβουλευτισμό ως μονόδρομο θα περιμένουμε τον επόμενο.
Αρκεί να μην αλλάξουν τα δικά μας κριτήρια, να μη χαμηλώσει ο δικός μας πήχης και να είμαστε πάλι απέναντι.
Αν συμβεί το αδιανόητο, το ανέφικτο, αυτό να συμβεί και με απόδοση δικαιοσύνης, τότε ο φόβος θα φυλάει τα έρμα.
Η κριτική προς τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα είναι δεδομένη, επιβεβλημένη, αναπόφευκτη και θα συνεχιστεί.
Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει η κριτική να αρχίσει να στρέφεται με περισσότερη σφοδρότητα και προς την αντίθετη μεριά
Η παρούσα κυβέρνηση επί έξι χρόνια έχει κάνει ότι είναι δυνατόν για να μαυριστεί. Είναι άθλος, ανικανότητα ή σκοπιμότητα να μην υπάρχει, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, πειστική πρόταση από την Αριστερά;
Τόσο από αυτούς που είναι απλά αριστερότερα της νδ όσο και από την Αριστερά. Από το ΚΚΕ και πέρα, ακόμα και εξωκοινοβουλευτικά, για να μην αοριστολογούμε.
Έξι χρόνια (χωρίς να να συνυπολογιστεί όλη αυτή η άθλια 15ετία) είναι άπειρος πολιτικός χρόνος. Στερεί κάθε δικαιολογία.
Τα επιχειρήματα τύπου “Δεν είμαστε εκεί”, “Η φτώχεια οδηγεί στο φασισμό” κλπ δε στερούνται αλήθειας.
Υπάρχει όμως μία αδυσώπητη πραγματικότητα που δεν κολακεύει όλους όσους έχουν βαφτιστεί φορείς της προόδου και επικαλούνται τις αξίες της Αριστεράς μόνο στα λόγια. Ακόμα και αυτούς που έχουν όντως αγνές προθέσεις αλλά μένουν μόνο στη θεωρία.
Δεν κολακεύει κανέναν το γεγονός ότι ο απελπισμένος κόσμος, ο κόσμος που χρειάζεται βοήθεια απλώνει το χέρι στην ακροδεξιά και όχι στην Αριστερά. Ακόμα και ο κόσμος που δεν παρασύρεται από το ακροδεξιό παραμύθι, ψάχνει και δε μπορεί να βρει κάτι που θα του δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να κινητοποιηθεί. Κόσμος που είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει, όμως δε ξέρει τι και πως. Μας έχουν κάνει να νιώθουμε στην καλύτερη περίπτωση αμήχανα.
Αν δεν το κάνεις εσύ ως Αριστερά, ποιος θα το κάνει; Αν δεν το κάνεις τώρα, πότε θα το κάνεις, όταν θα έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα;
Ασφαλώς, το θέμα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό και φυσικά είναι πολύπλοκο.
