Είχε μία ευκαιρία η κυβέρνηση να κάνει μία κίνηση καλής θέλησης. Να αφήσει τον κόσμο να διαδηλώσει χωρίς παρουσία αστυνομίας. Μόνο τροχαία για ρύθμιση κυκλοφορίας και ΕΚΑΒ, τίποτα άλλο.
Κόσμος απλός με τα παιδιά του θα κατέβει στους δρόμους να διαδηλώσει ειρηνικά και όχι νεοναζί από το Ζάγκρεμπ. Αντ’ αυτού η αστυνομία δηλώνει επίσημα ότι θα βρίσκεται και ανάμεσα στους διαδηλωτές.
Όσες χιλιάδες μπάτσους και προβοκάτορες και να επιστρατεύσουν το μόνο που θα καταφέρουν είναι να σηκώσουν από τον καναπέ ακόμα και τους βιδωμένους.
Οι όποιες δηλώσεις των κυβερνώντων είναι πλέον σαν να μη τις δίνει σημασία κανείς, είτε είναι ήπιες, είτε κατευναστικές, είτε οτιδήποτε άλλο.
Πολύ σύντομα:
- Ο Πιερρακάκης παρουσιάζεται παντού ότι ρίχνει τους τόνους και ότι αφήνει αιχμές προς τους τσιρίδες και όσους χυδαιολογούν. Διαβάζεις τις δηλώσεις του και αυτό που λέει είναι ότι δεν υπάρχει συγκάλυψη. Εκτός του ότι δεν τσιρίζει, έχει καμία άλλη διαφορά;
- Ο Σαμαράς χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια για να βγει στο αντάρτικο για τα Τέμπη.
- Δένδια, Καραμανλή (ο πρώην πρωθυπουργός) δεν τους έχουμε ακούσει ποτέ να πουν ξεκάθαρα μια λέξη για όλο αυτό που συγκλονίζει μία κοινωνία.
- Ο Τζαβάρας επανήλθε μετά από 2 σχεδόν χρόνια και πετάει πάλι “βόμβες” για τη δικαιοσύνη και τα Τέμπη. Όλα αυτά αφότου εγκατέλειψε την πολιτική. Χρειάστηκε να περάσουν 41 χρόνια ως δικηγόρος πρώτης γραμμής (όπως λέει) και πολιτικός (μέχρι και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος με απόφαση Μητσοτάκη) για να μιλήσει. Επιπλέον, κανένας από το κόμμα του, κανένας από τον Άρειο Πάγο, δεν του τραβάει το αυτί ή να τον εγκαλέσει γι’ αυτά που λέει. Δεν είναι δα Καρυστιανού να τη χαρακτηρίζουμε υποκινούμενη ή ασεβή προς τους θεσμούς.
Αρκετά με αυτούς. Οι τσιρίδες τους σκεπάζονται από τη βουή του ποταμού.
Αν κάτι μένει έντονα αυτές τις δύο τελευταίες μέρες είναι τα λόγια συγγενών από την εκδήλωση για την Ιφιγένεια Μήτσκα.
Ειδικά τα λόγια του Νίκου Πλακιά, ο οποίος αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη και αυτομαστιγώνεται.
[…] «Δε μπήκε κανείς… Δεν υπήρξε ούτε διάσωση, ούτε πυρόσβεση, ούτε βοήθεια από την αστυνομία. Υπήρχε μια παράνοια. Πρωτόγνωρο το δυστύχημα θα μου πει κάποιος. Γι’ αυτήν όμως τη μια φορά εκπαιδεύονται τα σώματα διάσωσης…» […] «Ελπίζω και εύχομαι πως όταν ανταμώσω κάποτε με την Ιφιγένεια, να έχω να της πω ότι κάτι καταφέραμε, οι ένοχοι μπήκαν στη φυλακή και πως τέτοιο έγκλημα δε θα συμβεί ξανά. »
Φάνης Ξανθόπουλος (σύντροφος Ιφιγένειας Μήτσκα)
«[…] Ντρέπομαι, ήμουν και εγώ κομμάτι του συστήματος, του μικρού συστήματος της κοινωνίας που ζω. [,,,] Να χτυπήσω την πλάτη, να ζητήσω να μου σβήσουν μία κλήση, να μου κάνουν μία μετάθεση, να μου κάνουν αυτά τα ρουσφετάκια. Κι όμως εγώ απ΄αυτά τα ρουσφετάκια έχασα τα παιδιά μου. Δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. »
Νίκος Πλακιάς
