Μίλησε ο Βούδας της Ραφήνας. Ηχηρή παρέμβαση λένε οι τίτλοι.
Ναι, σείστηκαν τα τσιμέντα.
16 χρόνια πέρασαν και δεν είπε ποτέ – αν και όφειλε – μία κουβέντα προς τον κόσμο που τον ψήφισε, που τον πίστεψε παρότι η κυβέρνησή του έβαλε – όχι λιθαράκι – αλλά βράχο ολόκληρο στη χρεοκοπία της χώρας. Και τις δικές του βαριές ευθύνες πληρώνουμε μέχρι σήμερα και ποιος ξέρεις μέχρι πότε.
Πριν λίγες εβδομάδες ο Μητσοτάκης τον κατηγόρησε ανοιχτά για την εξωτερική πολιτική κατά τη διακυβέρνησή του. Αυτός που – σύμφωνα με το αφήγημα βάζει αυστηρές κόκκινες γραμμές στα ελληνοτουρκικά – δε βρήκε μια υποτυπώδη έστω μπηχτή, μια απάντηση να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα του (ούτε και η λαλίστατη αδερφή Ντόρα το έκανε),
Πάνω απ’ όλα το κόμμα, η παράταξη.
Άλλωστε τα πολικά κεφάλαια όσο λιγότερο μιλούν ή όσο μιλούν με χρησμούς, τόσο πιο μεγάλη αξία παίρνουν. Η τέχνη του να κάνεις το τίποτα να μοιάζει με κάτι.
