Ο Νιόνιος κρίθηκε τόσο μουσικά όσο και πολιτικά εδώ και πολλά χρόνια. Πέρασε στην απέναντι όχθη. αποποιήθηκε το παρελθόν του, έγινε υπέρμαχος της συντήρησης.
Το έργο του, όμως μας σφράγισε, μας καθόρισε, αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.
Δεν πρόκειται για δικαίωση νεκρού ούτε για μετά θάνατον ύμνους.
Τα πεπραγμένα όλων μας κρίνονται, ιδιαίτερα αυτών που έχουν δημόσιο λόγο και προβολή.
Όσο αλήθεια και αν είναι ότι το έργο ενός καλλιτέχνη ανήκει σε όλους, κάθε φορά που τον σιγοτραγουδάμε, αισθανόμαστε και βιώνουμε το ιδιοφυές και μοναδικό αποτύπωμά του.
Το κομμάτι του εκείνο που αποτέλεσε ταύτιση και έμπνευση για τόσο κόσμο, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, θα το έχουμε πάντα μέσα μας. Και είμαστε πολύ τυχεροί γι’ αυτό το μοναδικό δώρο που μας άφησε.
Υ.Γ.
Δε θα ζητήσω συγκεκριμένο τραγούδι. Αναλαμβάνουν οι “Πίσω σου Σελίδες”.
