ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Σε ρωτάνε στις δημοσκοπήσεις για την «Ασφάλεια» και έχεις στο μυαλό σου τους φράχτες για τους μετανάστες, τα ΜΑΤ εναντίον των καταλήψεων ίσως και τα τρικάκια του Ρουβίκωνα. Μετά μαθαίνεις ότι η νέα γυναικοκτονία έγινε ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα γιατί δεν υπήρχε περιπολικό να την πάει σπίτι. Αλλά και πάλι μπορεί να μην ανησυχήσεις αν δεν ήταν η δική σου κόρη ή αδελφή.

Σου φτάνει που μπήκαν τα ΜΑΤ ξανά στη Rosa Nera στα Χανιά για να προχωρήσει επιτέλους η επένδυση και να έρθει κι άλλη «ανάπτυξη».  Ευτυχώς που υπάρχει η αστυνομία να μας φυλάει. 

Στις Πίσω Σελίδες μιλούν:

—–

Σάμυ Αλεξανδρίδης, μέλος της κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά: «ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ»

Ο Σάμυ Αλεξανδρίδης, μέλος της Συνέλευσης της Rosa Nera στα Χανιά και εκπαιδευτικός, μιλά για την νέα εισβολή της αστυνομίας και την εκκένωση των κτιρίων στον Λόφο Καστέλι, για την συλλογική δράση της κατάληψης και των ομάδων που δραστηριοποιούνται και την πολιτική πίσω από αυτήν την απόφαση.

Ο ίδιος αναφέρεται στην γενική «επίθεση» της πολιτείας στον δημόσιο χώρο και στην εκπαίδευση και την επιμονή της οικογένειας Μητσοτάκη να ξενοδοχοποιηθεί το σημείο, το οποίο είναι μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας και κόντρα στην πολιτιστική αξία του κτιρίου που έχει ανακηρυχθεί Νεότερο Μνημείο.

Παράλληλα, τονίζει ότι ο χώρος πρέπει να είναι ανοιχτός για όλους, και αυτό το έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια η Rosa Nera, σε αντίθεση με την πιθανή εμπλοκή ενός ιδιώτη – ξενοδόχου, που θα ανακόψει την πρόσβαση των περισσοτέρων πολιτών.

Επίσης υπογραμμίζει ότι υπάρχουν δεκάδες αποφάσεις τόσο από την αυτοδιοίκηση, όσο και από φορείς, επιστήμονες και συνδικάτα εναντίον της επένδυσης, τονίζοντας ότι η προσφορά και η δράση της κατάληψης είναι αναγνωρισμένη από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ ακόμα και όσοι δεν είναι με το μέρος της κατάληψης, είναι ενάντια στην ξενοδοχοποίηση.

Τέλος, απαντώντας στο ερώτημα «γιατί κατάληψη», σημειώνει ότι η Rosa Nera εξυπηρετεί μια κουλτούρα επαναδιεκδίκησης της πόλης, ως χώρος στέγασης, κοινωνικής συνοχής, της αλληλεγγύης και της συμμετοχικότητας ενώ αποτελεί «οδόφραγμα» στην αρπαγή γης και καταπάτησης των χώρων, σε μια πόλη που μετατρέπεται σε τουριστικό θεματικό πάρκο.