Ξεκινώντας από το δεδομένο και αυτονόητο ότι στον ανθρώπινο πόνο για την απώλεια αγαπημένου προσώπου, αν δε μπορείς να συμπάσχεις ή να συμπαρασταθείς με έργα, τουλάχιστον στέκεσαι σιωπηλός. Αυτό είναι αυτονόητο για όσους είμαστε απέναντι από τον Σαμαρά, ο πόνος των άλλων γίνεται και δικός μας, το ξέρει καλά και ο ίδιος. Σε αντίθεση με το ακροατήριό του που – αποδεδειγμένα – δεν έχει ως πρώτη προτεραιότητα τον πόνο που βιώνει ο “διαφορετικός”. Σε αντίθεση με τους χρυσαυγίτες που χάιδευε και συνομιλούσε οι οποίοι όχι μόνο δε μετάνιωσαν στο ελάχιστο για τα εγκλήματά τους αλλά σε μεταγενέστερο χρόνο πάτησαν χυδαία επάνω στον πόνο της μάνας (“Που είναι ο Παύλος σου;”)
Είναι μόλις 12-13 τα χρόνια που ο Αντώνης Σαμαράς στοχοποιούσε αλλόθρησκους, αλλοεθνείς μετανάστες πατεράδες επειδή τα παιδιά τους είχαν γεμίσει τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς. Δεν ήταν ούτε σε πρώτη ούτε σε δεύτερη εφηβεία όταν το έλεγε και το πίστευε αυτό.
Το αίτημα για εκταφή δεν είναι τωρινό, κρατάει πάνω από χρόνο, το είχε θέσει ο Παύλος Ασλανίδης. Δεν ακούστηκε απολύτως τίποταγια ηθικό έρεισμα, για θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Για ένα γεγονός τόσο φρέσκο, που συντάραξε την ελληνική κοινωνία, που ακόμα καίει και θα καίει. Δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε ενημέρωση και δεν έβλεπε όλο αυτό το διάστημα τι συνέβαινε. Ειδικά στο κομμάτι της απροκάλυπτηςσυγκάλυψης και μπαζώματος, ορατής ακόμα και στον πιο ανίδεο.Ως μέλος του ελληνικούκοινοβουλίου, ψήφισε θετικά και στην παρωδία της εξεταστικής αλλά και στη γελοιοποίηση της προανακριτικής με την fast track παραπομπή Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο. Ως πρώην πρωθυπουργός, ως έμπειρος πολιτκός αλλά και σχετικά ισχυρός πόλος μέσα στο κόμμα του, δεν έκανε ποτέ μία έστω διακριτική δήλωση ώστε να συνετίσει τους ομόσταβλους του που έφτασαν να χυδαιολογούνεναντίον των συγγενών των νεκρών στα Τέμπη.
Δεν αρκεί τα λόγια κάποιου να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Μεγαλύτερη σημασία έχει πότε τα λέει και με ποιο κίνητρο. Είχε άπειρες ευκαιρίες ο Αντώνης Σαμαράς τουλάχιστον για 1,5 χρόνο προτού διαγραφεί. Τα σωστά αυτά λόγια τα λέει τώρα που είναι έξω από το μαντρί. Θα είχαν σαφώς μεγαλύτερη αξία και ίσως θα επηρέαζαν τις εξελίξεις αν γίνονταν όταν ήταν στο κόμμα του.
Παρά τα παραπάνω γνωστά και χιλιοειπωμένα, ο δικαιολογημένος προβληματισμός σου Μάριε ήταν μήπως η τραγική απώλεια του παιδιού του, γύρισε μεμιάς το διακόπτη, μήπως άλλαξε τον τρόπο που πλέον εκφράζεται και πορεύεται. Αν παραβλέψουμε το “πολύ αργά”, αν πραγματικά κάτι άλλαξε, έστω και μόνο στο θέμα των Τεμπών (όχι φυσικά στα υπόλοιπα), έχει την ευχέρεια και την ελευθερία να το αποδείξει. Ως γνώστης, ως μέλος του κοινοβουλίου, ως πολιτικός που είχε την ευθύνη της χώρας. Έχοντας βιώσει τον πόνο, μπορεί σίγουρα αν θέλει – έστω και καθυστερημένα – να καταγγείλει, ν’ αποκαλύψει, να ξεμπροστιάσει το άθλιο σύστημα Μητσοτάκη που συγκαλύπτει, μπαζώνει και ασελγεί σε νεκρούς και τους συγγενείς τους.
Όσον αφορά το κίνητρο, αυτό θα φανεί, θα αποδειχθεί στο άμεσο μέλλον, δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι και απόλυτοι.
Προσωπική άποψη, διαισθητικά με βάση το παρελθόν (ίσως λανθασμένα), ότι το κίνητρό της δήλωσής του είναι τα αυτιά των μελλοντικών ψηφοφόρων, τα Τέμπη πουλάνε στην ακροδεξιά.
Η κουβέντα στις Πίσω Σελίδες ήταν καθαρά πολιτική και σεβόμενοι όλοι μέχρι κεραίας το προσωπικό δράμα, την τραγική απώλεια. Άλλωστε και ο ίδιος πολιτικά μίλησε και επιδιώκει ξεκάθαρα να συνεχίσει να μας απασχολεί πολιτικά. Το γεγονός ότι ο Σαμαράς είναι ακόμα στο προσκήνιο – μαζί με πολλούς ακόμα που θα έπρεπε μετά από 15 χρόνια να έχουν πολιτικά εξαφανιστεί – δείχνει την απόλυτή μας φτώχεια.
Υ..Γ
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, όσοι μπορούν να πουν έστω ένα γεια, μια κουβέντα στον Πάνο και τον Δημήτρη. Μπράβο σε όλους που πλημμύρισαν το απόγευμα το Σύνταγμα.
