Θέλει το ράσο να κρυφτεί και η χαρά για το μαύρο του φασισμού δεν το αφήνει. “Α ρε Παπαδόπουλε…”
Τέτοιο γλύψιμο ούτε ο παριστάνων τον υπουργό Υγείας. Μόλις θα έρθει η Γκίλφοϊλ πρώτο τραπέζι πίστα, μπουνιές θα παίζουν μεταξύ τους ποιος θα υποκλιθεί πρώτος.
Επί παντός επιστητού, ολόκληρη γεωπολιτική ανάλυση χωρίς να βρει μια κουβέντα για την Παλαιστίνη. Για τα μέρη με τα οποία συνδέεται στενά ο “δάσκαλος” του. Μϊα κουβέντα για τη σταύρωση χιλιάδων αθώων, χιλιάδων παιδιών. Για τα παιδιά που όταν δεν τα σκοτώνουν οι βόμβες, προσπαθούν να ζήσουν χωρίς τη στοιχειώδη ανθρωπιστική βοήθεια. Που φωνάζουν μέσα στα συντρίμμια “Που είναι η μαμά;“.
Εδώ για τα Τέμπη δεν έχει βρει τόσο καιρό μία κουβέντα πέρα από τρισάγια και παρηγοριές, για τους “άπιστους” θα έβρισκε;
Ανησυχία μήπως η Αριστερά πάρει την εξουσία και φυσικά άπλετος ομοφοβικός οχετός αν και πιστεύει στην ανθρώπινη ελευθερία. Μ’ ένα μεγάλο “αλλά” ως συνήθως. ¨Οπως την ορίζει αυτός και οι όμοιοί του την ελευθερία.
“Το θεό τονε πουλούνε μα εγώ δε θα πλερώσω
Κάποια μέρα τους εμπόρους θα τους μαστιγώσω”
είπε οποιητής – φιλόσοφος από την Κρήτη
“Διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό”
ο έτερος από Θεσσαλονίκη.
