Η Μαρία Καρυστιανού εξακολουθεί ν’ απαντά σε κάθε ερώτηση, χωρίς να κομπιάζει, χωρίς υπεκφυγές. Προφανώς, οι απαντήσεις της επηρεάζονται από όλο αυτό που κουβαλάει εδώ και τρία σχεδόν χρόνια.. Και δεν είναι μόνο η απώλεια του παιδιού της. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε της απάντηση είναι ευαγγέλιο και θα πρέπει να εξαιρείται κριτικής. Και ασφαλώς σ’ ένα τέτοιο δρόμο που αποφάσισε να βαδίσει μέχρι να δικαιωθεί, θα υποπέσει και σε λάθη. Μέχρι στιγμής, δεν έχει κάνει τραγικά λάθη, δεν είναι αυτή υπεύθυνη για την ασφυξία και το αδιέξοδό μας. Ούτεκαι για το 60% που πάρκαρε στον καναπέ και δεν θέλει να ακούει για Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο. Ίσα ίσα έκανε πολλά παραπάνω απ’ αυτό που της αναλογεί.
Η ιδεολογική τοποθέτηση είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, τόσο τους συγγενείς που παραδόθηκαν εντελώς στον πόνο όσο και αυτούς που μάζεψαν τα κομμάτια τους και βρήκαν τη δύναμη να διεκδικήσουν δικαιοσύνη και δικαίωση. Το ίδιο θα συνέβαινε στον καθένα μας αν είμασταν στη θέση τους, μην ορκιστούμε για το αντίθετο.
Δεν πρόκειται απλά για τυχαία απώλεια αγαπημένων προσώπων. Έχασαν τους ανθρώπους τους, όχι από κάποια ατυχή συγκυρία, αλλά από πολιτικές επιλογές και ευθύνες. Επιλογές και ευθύνες που διατρέχουν μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος, από κεντροαριστερά μέχριτη σημερινή σκληρή νεοφιλελεύθερη δεξιά. Είδαν και εξακολουθούν να βλέπουν μία πρωτοφανή και απροκάλυπτη συγκάλυψη από την αλαζονική δεξιά του Μητσοτάκη. Είδαν τον κόσμο της Αριστεράς να είναι δίπλα τους κάθε στιγμή (όταν οι δεξιοί χρειάστηκαν ηχητικά για να σηκωθούν από τον καναπέ), είδαν όμως τους θεσμικούς εκπροσώπους της να μη μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά.
Όπως, γενικότερα, δεν μπορεί να ανταποκριθεί η Αριστερά (από ΚΚΕ και πέρα). Μετά από 15 χρόνια βαρβαρότητας, αδυνατεί να προσφέρει πειστικό χειροπιαστό αφήγημα και όραμα ενώ ο κόσμος ασφυκτιά. Μια βαρβαρότητα που παρέσυρε και διέλυσε τα πάντα, που οδήγησε στα Τέμπη και όχι μόνο. Η Αριστερά δεν κάνει αυτό που οφείλει να κάνει, παρότι παίζει στο προνομιακό της πεδίο και με τόση φωτιά να καίει και να μη σβήνει. Η δικαιολογία “δεν είμαστε εκεί, η ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός γοητεύουν και σαρώνουν”, είναι επιεικώς αστεία.
Δύσκολα, λοιπόν, κάποιος που έχει χάσει αγαπημένο πρόσωπο, με τον τρόπο που το έχασε και την μετέπειτα κοροϊδία που βιώνει, θα νοιαστεί για ιδεολογική περιχαράκωση.
Δε φταίει η Μαρία Καρυστιανού που η συζήτηση περιστρέφεται εδώ και μήνες γύρω από ένα κόμμα που δεν υπάρχει και έναν αρχηγό που επίσης δεν υπάρχει.Δεν ήταν δική της επιλογή ούτε η δημοσιότητα ούτε η δημοτικότητα. Θα προτιμούσε, όπως και οι υπόλοιποισυγγενείς, να ήταν άγνωστη αλλά με το παιδί της ζωντανό. Θα προτιμούσε να είχαν ήδη έρθει τα πάνω κάτω προς μία καλύτερη κατεύθυνση, όπως θα συνέβαινε σε κάθε κοινωνία που διατηρεί μία στοιχειώδη λογική και αντανακλαστικά. Και ας μην ήταν η ίδια στην πρώτη γραμμή της δημόσιας κουβέντας.
Επιμένει να θέτει καίρια ερωτήματα γύρω από την υπόθεση των Τεμπών, να καταγγέλλειτεκμηριωμένα, να αναδεικνύει τη συνεχιζόμενη συγκάλυψη. Μόνο που η δημόσια ατζέντα έχει επιβάλλει κάποιο είδος σίγασης και δεν ακούγεται τίποτα απ’ αυτά. Σα να μην ενδιαφέρουν πια, το μόνο που ενδιαφέρει είναι το “κόμμα Καρυστιανού”. Είναι πραγματικά λυπηρό να μην αναρωτιόμαστε καν που βρίσκεται ο Τριαντόπουλος ή ο Καραμανλής.
Δεν είναι αδικαιολόγητη η όντως απολιτίκ τοποθέτησή της, όσο και αν μας απογοητεύει. Θέλει, όσο τίποτε άλλο την τιμωρία των ενόχων, το έχει θέσει ξεκάθαρα ύψιστο στόχο.Των ενόχων που ακόμα και σήμερα δε διστάζουν να την εμπαίζουν, να τη λοιδορούν, να τη δολοφονούν. Όχι μόνο την Καρυστιανού αλλά και όλους τους “θρασείς” συγγενείς που δεν επέλεξαν να θρηνήσουν βουβά. Νιώθει από την άλλη ότι το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο δε μπορεί να την προστατεύσει ούτε καν στα αυτονόητα αλλά ούτε και να τη βοηθήσει στον δίκαιο αγώνα της.
Βέβαια, από την άλλη, με Καραχάλιους, δε γεννάς κάτι καινούργιο. Αυτό όμως θα κριθεί αν και όταν θα έχουμε κάτι χειροπιαστό. Όταν θα δούμε μπροστά μας πρόσωπα, θέσεις, προτάσεις, ιδέες. Τότε θα μπορούμε να συζητήσουμε, να επιδοκιμάσουμε, να κρίνουμε, να επικρίνουμε. Πάντα οι πράξεις κρίνονται.
Προς το παρόν, βλέπουμε μία Μαρία Καρυστιανού που συνεχίζει να αγωνίζεται με πείσμα (και με αναπόφευκτα ίσως λάθη) για δικαιοσύνη απέναντι στον πιο άθλιο κυβερνητικό μηχανισμό των τελευταίων 50 χρόνων. Στον αγώνα της αυτόν μαζί της χωρίς αστερίσκους. Στα υπόλοιπα, αυτά που μαντεύουμε ή διαισθανόμαστε, σίγουρα όχι. Είναι όμως άδικο και βιαστικό να προτρέξουμε πριν τα γεγονότα τα οποία μάλλον είναι κοντά και θα τα βρούμε μπροστά μας.
Υ.Γ.
Όλα, δυστυχώς, έχουν γίνει βασανιστικά πολύπλοκα και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Ούτε μοναδικές και αδιαπραγμάτευτες αλήθειες.
Τόσο πολύπλοκα και χαώδη που η δικαιολογημένη αμηχανία και απογοήτευση περισσεύουν.
