Η χθεσινή συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για τα 100 χρόνια του Μίκη υπενθυμίζει ότι υπάρχει και μία άλλη Ελλάδα, μία Ελλάδα που φωνάζει, που είναι με το δίκιο, που στέκεται δίπλα στον αδύναμο τον καταπιεσμένο. Αυτή η Ελλάδα βρέθηκε πριν μερικούς μήνες πάλι στον ίδιο χώρο με αφορμή τα Τέμπη και θα βρίσκεται πάντα όπου και όταν χρειάζεται. Το πόσο ακούγεται δύσκολο να αποτιμηθεί.
Ο πρωθυπουργός, δίνοντας κουτοπόνηρα την εντύπωση ότι απευθύνεται στην αντιπολίτευση, ρώτησε που πήγανε τα ξυλόλια, μίλησε για Τεμπο-ρυχία και για μπάζωμα που εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους τους σκηνοθέτες του.
Αν ήταν εκτός κειμένου ίσως τον δικαιολογούσαμε, γνωστή η αδυναμία του. Δέχτηκε όμως να διαβάσει και να ξεστομίσει – με περίσσια ασέβεια – κατηγορίες ξεκάθαρα προς τους συγγενείς των νεκρών. Γιατί οι συγγενείς ήταν αυτοί που μίλησαν πρώτη φορά και εξακολουθούν να μιλάνε για ξυλόλιο. Αυτοί ήταν οι “σκηνοθέτες” του μπαζώματος που ενημέρωσαν την υπνωτισμένη κοινωνία για το τι συνέβη. Αυτοί είναι που δεν εγκαταλείπουν το προφανές και αποδεδειγμένο μπάζωμα γιατί πολύ απλά και τεκμηριωμένα οδήγησε στο να βρεθούν οστά των αγαπημένων τους πεταμένα από δω και από κει.
Ο πρωθυπουργός ξέχασε γρήγορα τον Ιανουάριο που βγήκε κυριολεκτικά πανικόβλητος και χεσμένος στον Σρόιτερ ψελλίζοντας μετάνοιες και κάνοντας κωλοτούμπες. Τώρα αυτός και η παράταξή του σύσσωμη νιώθουν καβάλα στο άλογο. Αλαζονεία, ασέβεια, μικροψυχία, καιροσκοπισμός. Είτε λέγεται Μάτι είτε Τέμπη.Μόνο που στα Τέμπη οι εξελίξεις είναι απροσδιόριστες και απρόβλεπτες, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Από την άλλη, ήταν απολύτως ταιριαστή (και άργησε) η σύμπλευση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με το ακροδεξιό τόξο. Ήταν ακριβώς η εικόνα που έβγαζε μάτι από τις εκλογές του 2023 και η γενικότερη ρητορική και στάση της Πλεύσης. Ακατανόητη η αφωνία για το θέμα αυτό από την συντριπτική πλειοψηφία της ενημέρωσης που δε συντάσσεται με το αφήγημα της κυβέρνησης. Σαν ένα είδος μουδιάσματος ή και ενοχής. Θαρρείς και πρέπει να απολογούμαστε για τις προτιμήσεις και τους χειρισμούς της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Η οποία ως έμπειρη νομικός αλλά και πολιτικός, θα μπορούσε να εκτιμήσει πολύ καλύτερα το απόλυτα λογικό και ρεαλιστικό που είπε ο κύριος Ακρίτας Καϊδατζής (και άλλοι συνταγματολόγοι) περί αναμονής μέχρι ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί, με βάση αυτό το σαθρό αλλά ισχύον πλαίσιο των εξεταστικών, προανακριτικών κλπ. Τώρα που με βάση το πλαίσιο αυτό δεν θα μπορέσει να κατηγορήσει ποτέ ξανά τον πρωθυπουργό, όχι για εσχάτη προδοσία αλλά ούτε για τον σταθμάρχη, τι έχει να πει προς τους συγγενείς των δολοφονηθέντων;
Δελεαστικός πειρασμός να καβαλάς το κύμα αρκεί να ξέρεις που θα σε βγάλει και τι να κάνεις εκεί που θα σε βγάλει.
