Είμαι η Βασούλα από το chat και ήθελα να μοιραστώ τον πόνο μου με κάποιους που θα με καταλάβουν. Δε χωρούσαν στο chat όσα θέλω να γράψω και σας στέλνω εδώ.
Τα δύο περιστατικά που θα σας πω έγιναν back to back σε μια μέρα.
Είμαι άνεργη εδώ και μήνες και δε χτυπάει το τηλέφωνο παρόλο που έχω στείλει άπειρα βιογραφικά, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Χτυπάει επιτέλους μια μέρα και με θέλουν για συνέντευξη σε ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ.
Πάω μέσα στην τρελή χαρά σινιέ πενιέ και κάθομαι. Μετά τις χαιρετούρες, με ρωτάνε πως και αποφάσισα να στείλω σε αυτούς αφού δούλευα πάντα σεζόν σε άλλα μέρη και όχι στην πόλη. Λέω δε θέλω πια να γυρίζω με μια βαλίτσα και όπου γης και πατρίς, τα ωράρια είναι ανώμαλα και πέρα από αυτό οι σεζόν μου έχουν αφήσει δύο γόνατα και τη μέση με προβλήματα, απλά το επέλεγα γιατί η πόλη δεν είχε δουλειές τα τελευταία χρόνια (και ακόμα δεν έχει, αλλά είπα να το παίξω μετριόφρων).
Μου απαντάει η κυρία “δουλειές υπάρχουν. Ο κόσμος δε θέλει να δουλέψει.” Απαντάω “εξαρτάται τι ψάχνει κανείς. Ας πούμε στην προηγούμενη δουλειά μου οι βάρδιες ήταν κυλιόμενες, ένα ρεπό και αυτό κυλιόμενο και έκλεινε το μαγαζί ΜΟΝΟ 15Αύγουστο. Και μου απαντάει ότι και αυτοί ένα ρεπό δίνουν αλλά έχουν σταθερές βάρδιες μέσα στη βδομάδα. “Ωραία”, λέω από μέσα μου “κάτι είναι και αυτό”. Τελικά δεν είναι ακριβώς σταθερές οι βάρδιες αλλά είναι 3 μέρες σταθερές και άλλες 3 σταθερές αλλά άλλη ώρα. Ο μισθός είναι ο κατώτατος και θα αποφασίζουν αυτοί αν θα πάρω μπόνους ή όχι γιατί θα δουλεύω στις πωλήσεις.
Ρωτάω με απορία πραγματική, όχι ειρωνικά “εγώ τι μπορώ να κάνω για τις πωλήσεις? Πως μπορώ δηλαδή να συμβάλλω?” “Ε όταν σου λέει ο άλλος θέλω 2 ΚΙΝΟ και ένα ξυστό θα του λες κληρώνει το τζόκερ 17 εκατομμύρια αυτή τη βδομάδα, να σου βάλω ένα?”. Καλά αυτό δε θα μπορούσα να το κάνω γιατί δε μπορώ από συνείδηση να σπρώξω και άλλο έναν άνθρωπο στον κατήφορο. Τέλος πάντων, ίσως δεν έπρεπε να στείλω και εγώ εκεί από την αρχή, αλλά ένεκα η ανάγκη κε Μάριέ μου (με ύφος Βασιλάκη Καϊλα). Και σκατά καθαρίζω, το ‘χω κάνει πολλές φορές δεν έχω θέμα. Σας άνοιξα την όρεξη πρωί πρωί, ξέρω.
Επίσης αυτό το μπόνους το δίνει ο ΟΠΑΠ, όχι αυτοί, αλλά αυτοί αποφασίζουν αν θα το πάρω ή όχι, μου το τόνισαν πολλές φορές. Το κλίμα όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν καλό από την αρχή με αυτά που είπαμε και μου έδωσαν και μια συμβουλή, αφού είχαμε μάλλον, και αυτοί και εγώ, πάρει τις αποφάσεις μας : “Είμαστε μια υγιής επιχείρηση με 5 καταστήματα και ανοίγουμε και 6ο, εγώ σαν υπάλληλος θα το σκεφτόμουν αυτό όταν ψάχνω για δουλειά”, ενώ πιο πριν έχει πει ότι είναι μονοπώλιο ο ΟΠΑΠ. Ήθελα πολύ να απαντήσω ότι για να τα σκατώσεις σε αυτό το μονοπώλιο, αρκεί να μην παίζεις τη σύνταξη της μάνας σου στο Στοίχημα αλλά δεν ήθελα να δυναμιτίσω τη φάση (ΛΑΘΟΣ!).
Anyway, επιστρέφω στο σπίτι καταρρακωμένη που για άλλη μια φορά δε βρήκα δουλειά και βλέπω πάνω στο μηχανάκι μου κλήση, ροζ χαρτάκι, τροχαία δλδ. Εδώ να πω ότι μένω στο κέντρο της πόλης όπου πάρκινγκ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Πήρα το μηχανάκι μου ένα χρόνο πριν και όταν έψαχνα που να το παρκάρω για να μην το βρίσκω ριγμένο κάτω από διάφορους καλούς συμπολίτες μας με τις μαούνες τους, είδα ότι οι υπόλοιποι γείτονες παρκάρουν πάνω στο “πεζοδρόμιο” το 0,5χ0,5 m και αυτό έκανα εδώ και ένα χρόνο και δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Μέχρι που πάρκαρα 3μ παραπέρα μια μέρα (αλήθεια 3μ).
Εκεί λοιπόν μόλις ανακαίνισε μια κυρία την υπόγα της για να τη νοικιάσει 400 ευρώ σε φοιτητές. Τότε ήταν που βρήκα την κλήση με αιτιολογία “πάρκαρε σε πεζοδρόμιο” και φυσικά ήμουν η μόνη που είχε κλήση ενώ είναι ακίνητα άλλα 2 μηχανάκια με κουκούλα εδώ και κάνα μήνα εκεί που πάρκαρα συνήθως. Να μην είμαι κακιά , δεν έχω αποδείξεις ότι το έκανε η κα με την υπόγα αλλά αυτό σκέφτηκα αμέσως γιατί πέρα από το μηχανάκι μου, εκεί υπήρχε ο κάδος απορριμμάτων και από τότε που το έφτιαξε παίζουν πινγκ πονγκ τον κάδο με το δίπλα τετράγωνο, ποιος θα τον έχει κάτω από το σπίτι του και τσακώνονται και έφεραν και τον Δήμο να σημειώσει με μπογιά που είναι η θέση κάδου κλπ κλπ.
Αυτά τα “ολίγα”. Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου δουλεύει υπερωρίες για να τα βγάλουμε πέρα και να που θα πάνε οι υπερωρίες. Και κάθομαι και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν πάω σε τέτοιες δουλειές και τι ψάχνω και εγώ και πως ανέχομαι να με συντηρεί ο φίλος μου κλπ κλπ. Χίλια συγγνώμη για το σεντόνι, ήθελα κάποιον να με ακούσει και με εσάς νιώθω ασφάλεια.
Σας αγαπώ πολύ και να προσέχετε,
“Βασούλα”.
