1)Αν και το ζήτημα είναι άκρως σοβαρό – για άλλη μια φορά κινδύνεψαν ζωές σε δρόμους ασφυκτικά γεμάτους – είναι ίσως η πρώτη φορά που η πάγια αλητεία των ανδροειδών μπαίνει σε τρίτο και τέταρτο πλάνο. Η πρώτη φορά που τα “επεισόδια” όσες φορές και να παιχτούν δεν ακουμπάνε στο ελάχιστο αυτό που έγινε πριν. Και αυτό γιατί όλοι ήταν εκεί και ξέρουν. Να συνυπολογίσουμε και αυτούς που ήθελαν να είναι αλλά αντικειμενικά δεν μπορούσαν.
2)Πάντως δικαιοσύνη και αστυνομία στο ύψος τους για άλλη μια φορά έδρασαν αποφασιστικά και σκότωσαν το θηρίο.Συνέλαβαν και τιμώρησαν τους εγκληματίες των Τεμπών.
3)Πιθανότατα κάποιοι να τράβηξαν το αυτί στον κύριο Παπαδημητρίου, η εικόνα όμως που μένει είναι αυτή της Πέμπτης. Παρά την αναδίπλωσή του, το είχε πει ξεκάθαρα ότι εκφράζει την προσωπική του γνώμη. Την είπε με συναισθηματική φόρτιση και παρρησία. Μίλησε μέχρι και για εθνικό άγος.
Σαφώς, το πόρισμα – αφού μεταφραστεί – μπορεί να κρύβει παγίδες και ύποπτα σημεία όπως επισήμανε ο Αντώνης.
Πάντως, αν δεν κάνω λάθος, το πόρισμα ακόμα και καταπέλτης να ήταν, δεν είναι δεσμευτικό για τον εφέτη – ανακριτή. Μπορεί κάλλιστα να το αγνοήσει, να μη το συμπεριλάβει στη δικογραφία και να βασιστεί στην αρχική πραγματογνωμοσύνη (κρατάω επιφύλαξη, για σένα Μάριε είναι πιο εύκολο να το τσεκάρεις αν ισχύει).
4)Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δε γνωρίζει τι ανεβαίνει στη Διαύγεια; Επιτρέπεται μετά από δύο χρόνια να μη γνωρίζει;
Τα 650.000 του μπαζώματος σε εταιρεία που δεν είχε ακόμα συσταθεί, τα υπέγραψε και ο υφυπουργός Ανάπτυξης. Ο υπουργός είχε το δύσκολο έργο να τσιρίζει στο σπίτι του (στα κανάλια) και δεν προλάβαινε.
Εν κατακλείδι:
Η ελληνική κοινωνία δεν πείστηκε ότι επρόκειτο για δυστύχημα ή ατύχημα (!!!) όπως το ονομάζει αρκετές φορές ο πρωθυπουργός. Αυτό που συνέβη την Παρασκευή συνέβη ακριβώς επειδή όλοι είναι σίγουροι ότι πρόκειται για έγκλημα. Όχι ένα συνηθισμένο έγκλημα αλλά έγκλημα διαρκείας με προκλητική συγκάλυψη και ξεδιάντροπη ασέβεια προς νεκρούς και συγγενείς. Για δυστύχημα (ή ατύχημα) δεν θα ήταν κανείς στο δρόμο.
Οι αναγνώσεις γι’ αυτό που συνέβη είναι πολλαπλές και ενδεχομένως δεν υπάρχει μόνο μία σωστή ανάγνωση. Προβληματισμοί αρκετοί, δεύτερες και τρίτες σκέψεις αλλά για σήμερα τουλάχιστον δε θα μιζεριάσω.
Δεν ήταν ημέρα χαράς. Σίγουρα, όμως, δώσαμε απίστευτο επιπλέον κουράγιο στους ανθρώπους αυτούς που εδώ και δύο χρόνια παλεύουν με τα κάθε λογής τέρατα. Αρκεί να το επαναλάβουμε έστω και σε μικρότερη κλίμακα.
Στην ενότητα Το αδιαπέραστο τείχος (προς το τέλος του άρθρου) περιγράφεται μία μόνο (από τις άπειρες) συνηθισμένη μέρα των συγγενών στους διαδρόμους της “δικαιοσύνης”.
