Ούτε για επανάσταση του καναπέ είμαστε

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

1) Γκρινιάζουμε και αγανακτούμε – δικαιολογημένα – για τη χειραγώγηση που ασκούν τα δημοφιλή κοινωνικά δίκτυα.

Τι ωραία που θα ήταν αν μία ωραία μέρα ξεκινούσαν μαζικές αποχωρήσεις από τα δίκτυα αυτά, σε όλο τον κόσμο. Έστω και προσωρινά, έστω για μια εβδομάδα, ένα μήνα.

Μια επανάσταση κυριολεκτικά από τον καναπέ, με λίγα μόνο κλικ ή αγγίγματα του δαχτύλου. Ούτε Βαστίλη, ούτε χειμερινά ανάκτορα, ούτε χημικά σε διαδηλώσεις, ούτε απεργίες.

Δεν θα τους κάναμε τα μούτρα κρέας, δεν τους λείπουν τα λεφτά, έχουν τουλάχιστον για δέκα ζωές.

Κάτι τέτοιοι, όμως, πληγώνονται πολύ περισσότερο με την απώλεια ελέγχου, εξουσίας, χειραγώγησης παρά με το να χάσουν κάποια δις.

Δεν είναι παράξενο, στρεβλό ενώ μπορούμε, να μη τιμωρούμε αλαζόνες δισεκατομμυριούχους; Σαν να είμαστε μέτοχοι στις επιχειρήσεις τους και αγωνιούμε μήπως καταρρεύσουν.

Εντάξει, είναι μια πολύ ρηχή σκέψη, ή μάλλον ευσεβής πόθος, για κάτι που έχει πολλές και πολύπλοκες προεκτάσεις.

Τώρα μπορούμε να ξυπνήσουμε όλοι μαζί από το όνειρο. Είπαμε ότι η ουτοπία μας πάει μπροστά αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας!

2) Ασανσέρ σε δημόσιο νοσοκομείο, έχει συντηρηθεί πριν λίγες μέρες, πληροί όλους τους κανόνες, έχει πιστοποιητικό ασφαλείας (σύμφωνα με τους αυτοφωράκηδες) αλλά πέφτει στο κενό κατά δύο ορόφους, έχοντας μέσα τέσσερις ανθρώπους (ο ένας ασθενής). Η μικρή ταλαιπωρία θα λήξει με ΕΔΕ ως συνήθως.

Δε χωράνε όλα τα παραπάνω μαζί σε μία πρόταση. Αποφασίστε.

Αν κάποιος από τους τραυματίες χρειαστεί χειρουργείο, έστω και για τα ελάσσονα τραύματα όπως αναφέρεται, θα είναι δωρεάν ή θα πρέπει να πληρώσει στα απογευματινά;