1 – Οι άνθρωποι με επάρκεια, συνείδηση σ’ αυτό που κάνουν και καθαρότητα, αντιδρούν άμεσα, στη στιγμή, χωρίς περιστροφές και φανφάρες.
Ο “γενναίος” αυτοφωράκιας, που ποτέ δεν καταλήγει στο αυτόφωρο αλλά στα φιλόξενα τηλεοπτικά στούντιο, που δεν τον εγκαλεί ποτέ κανένας, αν έχει τα κότσια ας παραιτηθεί από τη βουλευτική ασυλία για να αντιμετωπίσει την αγωγή του Κοκοτσάκη.
Είχε δίκιο η Δέσποινα Κουτσούμπα. ¨Ηταν ξαφνικό, αναπάντεχο, όλο αυτό που συνέβη. Αιφνιδιάστηκαν οι ένοχοι, τα παπαγαλάκια τους αλλά και εμείς. Η διαφορά είναι ότι για εμάς ήταν μεν ξαφνικό, ταυτόχρονα όμως ήταν – χωρίς υπερβολή – ένα φιλί ζωής. Ένα φιλί που μας έβγαλε από το αδιέξοδο των αδιαχείριστων συναισθημάτων που προξένησε το άκουσμα των ηχητικών. Το κάλεσμα αυτό ήταν πραγματικά ένα δώρο, ίσως με μεγαλύτερη σημασία ακόμα και από την επερχόμενη 28η Φεβρουαρίου.
Οφείλουμε να το εκτιμήσουμε και να το επιστρέψουμε πολλαπλάσιο στους ανθρώπους αυτούς, γι’ αυτό και δεν πρέπει να σταματήσουμε ούτε στιγμή.
Όσο πιο αργά η δίκη τόσο το καλύτερο. Η βιασύνη είναι σύμμαχος αυτών που συγκαλύπτουν και μπαζώνουν.
Και με την ελπίδα, να υπάρξει κι άλλη χαραμάδα. Να βρεθούν λίγοι αλλά οι κατάλληλοι άνθρωποι στη δικαιοσύνη που δε θα μασήσουν και θα κάνουν το προφανές.
Τις παρακάτω σκέψεις τις είχα από χθες. Δεν ήθελα όμως να “λερώσω” τα συναισθήματα και το κλίμα της χθεσινής ημέρας.
2)
Γενικά, ισχύει η άποψη ότι αυτή τη μύγα που δε χορταίνει σκατά δεν θα πρέπει να της δίνουμε σημασία, ουσιαστικά την τρέφουμε ακόμα περισσότερο.
Και σε μεγάλο βαθμό έτσι είναι. Όπως και τους μετακλητούς του Πικραμμένου τους αφήνεις στην αορατότητα, τους αφήνεις να λιμνάζουν στα στάσιμα βρωμόνερά τους.
Όσο πιο πολλοί απαντάνε με οργή, αυτό τους τρέφει, τους δίνει ζωή. Η μη δημοσιότητα, το να τους αγνοούνε σαν να μην υπάρχουν, αυτό τους σκοτώνει.Αυτό σκοτώνει τον οποιονδήποτε εδώ που τα λέμε.
Σε όλα όμως υπάρχει και ένα όριο.
Δεν μπορεί να είναι ανεκτή η χυδαιότητα απέναντι σε ανθρώπους που καταδικάστηκαν να ζουν με την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Από κανέναν, πόσο μάλλον από το επίσημο κράτος.
Ο υπουργός υγείας, κατέχει θεσμική θέση, δεν είναι απλά ένα κομματικό μέλος. Έχει άφθονο χρόνο και χώρο στα τηλεοπτικά στασίδια χωρίς να τον διακόπτει ποτέ κανένας, ενώ αντίθετα οι συνομιλητές του δε μπορούν να σταυρώσουν λέξη.
Έχει στη διάθεσή του κάμερες όποτε το θελήσει. Θέλει να τον βλέπουμε συνεχώς να πετάει πάνω από τα σκατά.
Χρησιμοποιεί τις δημόσιες συχνότητες για να διαχέει τις ακαθαρσίες του. Αυτές τις συχνότητες για τις οποίες, αυτοί που τις χρησιμοποιούν και τον φιλοξενούν, δεν πληρώνουν ούτε ευρώ.
Ο “θεσμικός ευρωπαϊστής” πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να δώσει μία απάντηση για τη συμπεριφορά ενός υπουργού του που βρωμίζει το δημόσιο διάλογο με επιθέσεις σ’ εργαζόμενους και συγγενείς νεκρών,
που μάλλον κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια όσον αφορά τον πλουτισμό.
Ποιος δίνει το ελευθέρας σε υπουργό να μέμφεται πολίτες και εργαζομένους είτε για τις κομματικές τους πεποιθήσεις είτε επειδή διεκδικούν το δίκιο τους;
Ασφαλώς και δεν θα γίνει ποτέ η σχετική ερώτηση προς τον πρωθυπουργό. Χρειάζεται όμως να γίνει, δε βλέπει, δεν ακούει;
Άγνωστο, λοιπόν, αν και πότε θα μάθουμε την άποψη του πρωθυπουργού για τον αδιευκρίνιστο υπουργό του. Οι εσωκομματικές εκλογές του 2015-16, με τα ηλεκτρονικά συστήματα συμπτωματικά να μη λειτουργούν και τις ανίερες συμμαχίες με τον εχθρό του μπαμπά, προφανώς κρατούν σφιχτά εναγκαλισμένα και τα δύο μέρη. Πιθανόν θα μάθουμε όταν θα τα “σπάσουν” κάποια στιγμή.
Πάντως, είτε μέσω της οργής, είτε νομοτελειακά, κάποια στιγμή η μύγα, θα πνιγεί μέσα στα σκατά από τα οποία θρέφεται.