Για ό,τι κι αν μιλάμε, είτε για τον σταθμάρχη, είτε για τον γιατρό, γενικότερα για ό,τι έχει να κάνει με δημόσια αγαθά ο παρονομαστής είναι κοινός.
Έχει να κάνει με ότι επιβλήθηκε στη χώρα από το 2010.
Το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό από τότε και μέχρι σήμερα, είτε ισχυρίζεται ξεδιάντροπα ότι τα μνημόνια ήταν ευλογία και κράτησε όρθια τη χώρα (πασοκ, νδ, ορφανά λάος) είτε ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια (σύριζα).
Από τα μνημόνια βγήκαμε τυπικά μόνο. Δε χρειάζεται να έρθει καινούργιο μνημόνιο.
Βιώνουμε και θα βιώνουμε τις συνέπειες των προηγούμενων. Τα οποία στόχευσαν – δυστυχώς επιτυχημένα – στη συρίκνωση – αν όχι αφανισμό – του κοινωνικού κράτους.
Αυτά που βλέπουμε και μας εξοργίζουν – καθημερινά – στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις μεταφορές, στα εργασιακά κλπ είναι τα μνημόνια που υπογράφτηκαν πριν χρόνια και συνεχιζουν να εφαρμόζονται.
Οι τηλεγλίτσες που τσιρίζουν καθημερινά αλλά και οι πράοι κυνικοί διεκπεραιωτές (από κυβερνώντες μέχρι ΜΜΕ) υπηρετούν συνειδητά αυτή την προσπάθεια αφανισμού οτιδήποτε θυμίζει κοινωνική πρόνοια.
Μέχρι πότε άραγε; Μέχρι πότε θα αναρωτιόμαστε “Λοιπόν, τι να κάνουμε;”
Άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι να να το πάρουμε απόφαση ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, θα πορευόμαστε με τα “από τύχη ζούμε” και “πάμε κι όπου βγει”.