Δεν υπάρχει ούτε ένας από τον Σύριζα (και τις διασπάσεις του) ούτε ένας από το πασοκ που να παραδέχεται το κακό που έκαναν στα χρόνια των μνημονίων.
Όχι μόνο δεν παραδέχονται κωλοτούμπες, όχι μόνο έχουν αφήσει πίσω το “δε γινόταν αλλιώς”, αλλά θεωρούν ότι έσωσαν, ότι κράτησαν όρθια τη χώρα.
Δεν έχουν καμία απολύτως συστολή και λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια ενώ ξέρουν καλά ότι θα είμαστε για δεκαετίες ακόμα σ’ αυτά.
Το μόνο που δεν έχουν πει (το υπονοούν έμμεσα) είναι ότι τους χρωστάμε.
Δεν θα μπορούσε ασφαλώς να ξεφύγει από κάτι τέτοιο ο Τσίπρας. Να μη ξεχνάμε ότι ο Σύριζα έγινε κυριολεκτικά δεύτερο πασοκ και αυτό φάνηκε ακόμα καλύτερα στις εκλογές του 2019. Αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, κόσμος που ένιωσε άστεγος πολιτικά, βρήκε καταφύγιο. Μόνο που ο Σύριζα πούλησε την ψυχή του στο τέρας, ποτίστηκε και ασπάστηκε μέχρι το μεδούλι τη νοοτροπία του πασόκου. Χωρίς την παραμικρή διάθεση τσουβαλιάσματος, κρίνοντας από τα πεπραγμένα, όσοι είμαστε λίγο μεγαλύτεροι ξέρουμε καλά τι σημαίνει νοοτροπία πασόκου.
Δειλά δειλά θα αρχίσει να ξεμυτάει ο Τσίπρας, προφανώς δεν θα γίνει βούδας της Κυψέλης για να ανταγωνιστεί αυτόν της Ραφήνας. Θα αρχίσουν σιγά σιγά τα μμε να φιλοτεχνούν επιμελώς το πορτρέτο.
Μπορεί να μη πετύχει, δε θα είναι έκπληξη όμως αν συμβεί. Ειδικά όταν θα αρχίζει να παίζει τη μπάλα προς κεντροδεξιά (μαζί με το πασοκ) αλλά θα πουλάει “προοδευτισμό”, θα φυσήξει ακόμα περισσότερο ούριος επικοινωνιακός άνεμος.
Επιπλέον, μη ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχει μια ικανή μάζα σ’ αυτή τη χώρα που μπορεί να βγάλει πρωθυπουργό τον οποιονδήποτε. Ακόμα και κάποιον, τον οποίο, σε κανονικές συνθήκες, δεν θα τον είχε ικανό να διαχειριστεί ούτε περίπτερο. Αύριο, για παράδειγμα, να πει ο Κώστας Καραμανλής, κατεβαίνω για πρωθυπουργός, μέχρι και 51 τακατό είναι ικανός αυτός ο κόσμος να του δώσει.
Από το 2008, από τη μέρα που το κράτος δολοφόνησε τον Αλέξη, μέχρι σήμερα, δεν προτιμήσαμε απλά τις αλυσίδες. Τις ζητάμε επίμονα.
