Γνωστός ευρύτατα για την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση, συμμετείχε στους κοινωνικούς αγώνες μέχρι το τέλος της ζωής του. Ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας μαχητής της ζωής, ένας ιδεολόγος και διανοούμενος που πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του κι έφυγε νωρίς από κοντά μας. Ήταν σαν σήμερα 3 Δεκέμβρη του 2013 και μέρα Τρίτη, που χάθηκε ένας καλός φίλος, ένα λαμπρός μουσικός, ο οποίος συμμετείχε σε κοινωνικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες σε όλη του τη ζωή, από νέο παιδί μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, παρά την βαριά αρρώστια του, ένας ακούραστος αγωνιστής εναντίον του τράφικινγκ, ο Παναγιώτης Βήχος.
.
Παρά τις λίγες γνώσεις του σχετικά με το διαδίκτυο ονειρεύτηκε ένα χώρο διαλόγου και πολιτικής έκφρασης της μαχόμενης αριστεράς. Έτσι έγινε ο ιδρυτής και διαχειριστής του πολύ γνωστού ιστοτόπου της εποχής πολιτικό καφενείο (http://politiko-kafeneio.gr/ δεν λειτουργεί πλέον), στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένας ιστότοπος δυναμικός και πολύτιμος για την πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική της ενημέρωση και είχε καταφέρει να φιλοξενεί πολλούς συνεργάτες από όλους τους χώρους της αριστεράς και απολάμβανε πολύ μεγάλης επισκεψιμότητας.
Τον Δεκέμβρη του 2013 η είδηση του θανάτου του Παναγιώτη σκόρπισε θλίψη στο χώρο της Αριστεράς και όχι μόνο. Ο γνωστός αγωνιστής και μουσικοσυνθέτης έφυγε από τη ζωή, στα 69 του χρόνια, έπειτα από πνευμονικό οίδημα. Χτυπήθηκε από τον καρκίνο και έδωσε πολύχρονη μάχη για τη ζωή, ενώ ταλαιπωρήθηκε πολύ στα νοσοκομεία…
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 22 Ιούλη του 1944 λίγο πριν οι ναζί Γερμανοί κατακτητές εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Ο πατέρας του Θανάσης Βήχος ήταν ένας μεγάλος βιολίστας και αρχιμουσικός που είχε σπουδάσει και μεγαλώσει στη Λυών της Γαλλίας. Η μητέρα του, η Βασιλική Βήχου, ήταν ηθοποιός του θεάτρου, ενώ την οικογένεια συμπλήρωσαν στην πορεία, ο Στέλιος Βήχος, ένας μουσικός που άφησε εποχή στο χώρο της μουσικής σαν σαξοφωνίστας, φλαουτίστας και βιολίστας, και που χάθηκε άδικα στα 43 του χρόνια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Ελένη Βήχου, μία πολύ καλή τραγουδίστρια του ελαφρολαϊκού τραγουδιού και ο Χαράλαμπος Βήχος, ο οποίος εργάστηκε στα μεγαλύτερα κέντρα παίζοντας σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρίνο.
Ο Παναγιώτης άρχισε μαθήματα μουσικής σε ηλικία επτά χρονών παίζοντας πιάνο και αργότερα σαξόφωνο, κλαρίνο, φλάουτο και ακορντεόν. Τελείωσε θεωρία, αρμονία, αντίστιξη, ενορχήστρωση και για 38 ολόκληρα χρόνια εργάστηκε επαγγελματικά στα νυκτερινά κέντρα διασκέδασης σαν μαέστρος και πιανίστας.
.
Έχει συνεργαστεί με τον Ιταλό τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο (Domenico Modugno, 9/1/1928 – 6/8/1994), το Τρίο λος Παραγουάιος (Trios Los Paraguayos), τη σοπράνο Μαρία Ορτέγκα (María Belen Ortega, 21/12/1914 – 7/8/2005) και με σχεδόν όλους τους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές όπως τους: Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Τόλη Βοσκόπουλο, Τζένη Βάνου, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Ξυλούρη, Άννα Βίσση, Στράτο Διονυσίου, Τζίμη Μακούλη, Γιώργο Ζαμπέτα, Γιώργο Μητσάκη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνη Καλογιάννη, Πασχάλη Αρβανιτίδη, Ελένη Βιτάλη, Μανόλη Αγγελόπουλο, Λίτσα Διαμάντη, Μαίρη Λίντα, Δάκη, Σταμάτη Κόκοτα και πολλούς άλλους.
Συνεργάστηκε με τον συνθέτη Χρήστο Χαιρόπουλο, την Καίτη Επισκόπου και τον Τώνη Μαρούδα. Επίσης συνεργάστηκε με τον Μάριο Τόκα, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, ενώ έχει γράψει τη μουσική σε 20 ελληνικές ταινίες με σκηνοθέτη τον Κώστα Καραγιάννη. Έγραψε μουσική για θέατρο (Ρωμαίικο Πανηγύρι, με τον Κώστα Βουτσά και τη Μάρω Κοντού), ενώ έχει κάνει οχτώ δίσκους και CD με ελληνικά τραγούδια.
.
Στο τελευταίο έργο του, την ανεξάρτητη έκδοση «Ο Μέγας Ανατολικός» μελοποιώντας τον Ανδρέα Εμπειρίκο, παίζουν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και τραγουδούν ο Γιώργος Ρούσσης και η Θέλμα Καραγιάννη. Στο κομμάτι «Εις την οδό των Φιλελλήνων» ακούγεται ο ποιητής, ενώ στο κομμάτι «Σαν ηφαίστειο που εκρήγνυται», που αποτελεί διασκευή του Παναγιώτη πάνω στο «La Valse» του Μωρίς Ραβέλ (Joseph Maurice Ravel, 7/3/1875 – 28/12/1937) παίζει η Συμφωνική Oρχήστρα του Λονδίνου (The London Symphony Orchestra). Το έργο του αυτό παρουσίασε και σε συναυλία στον πιο ιστορικό χώρο θεάτρου και εκδηλώσεων της Αθήνας το θέατρο Παλλάς.
Ο Παναγιώτης από πολύ μικρός ασχολήθηκε με την πολιτική. Μας έλεγε ότι όταν υπηρετούσε στην αεροπορία το 1964 πέρασε αεροδικείο, γιατί όταν ήταν οργανωμένος στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, τους γνωστούς Λαμπράκηδες, σε μία συγκέντρωση συνελήφθη με τη στολή της αεροπορίας. Ασχολήθηκε ενεργά με τον πολιτισμό του τόπου μας. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑ.ΠΟ.Κ.) μαζί με τον Κώστα Καζάκο, τον Μάνο Χατζηδάκι, τη Μελίνα Μερκούρη, τη Χαρά Πετρούνια, τον ζωγράφο Τάσσο Αλεβίζο κλπ. Παράλληλα, ήταν δραστήριο μέλος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και επικεφαλής της παράταξης Αγωνιστική Ταξική Ενότητα Μουσικών.
.
Την περίοδο της δικτατορίας αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» του Νίκου Ψαρουδάκη και ήταν πολύ καλός φίλος με τον αντισυμβατικό κληρικό, παιδαγωγό και αγωνιστή της Δημοκρατίας παπά Γιώργο Πυρουνάκη.
Το 1975 οργανώθηκε στο ΚΚΕ όπου παρέμεινε μέχρι το 1987 όταν αποχώρησε. Αρθρογραφούσε στην εφημερίδα ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ. Στη συνέχεια δημιούργησε την πολιτική οργάνωση Πανελλαδική Ένωση Κομμουνιστών από διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ και ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές.
Το 1990 προσχώρησε στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (Τροτσκιστές) και αρθρογραφούσε στην πολιτική εφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Στις εκλογές του 2004 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ). Ακόμη συνεργάστηκε με το Αυτοδύναμο Κίνημα Επαναστατικής Πολιτικής (ΑΚΕΠ) μέσα από το Σχέδιο-Β’.
.
Ο Παναγιώτης έγραψε οχτώ βιβλία: Κομμουνισμός: Το μέλλον της Ανθρωπότητας (1976), Οι μουσικοί και τα προβλήματά τους (1977), Ειρήνη και Πατσιφισμός (1978), Ο ρόλος των λαϊκών μαζών και της προσωπικότητας στην Ιστορία (1983), Το Πρωτόγονο Κοινοτικό Σύστημα (1984), Η Δουλεία (1984), Η Θρησκεία (1985), Κρατική Τρομοκρατία και Κοινωνικές Αντιστάσεις(1993).
Δίδασκε πιάνο, θεωρητικά μουσικής και διαθέτοντας 20μελές μουσικό συγκρότημα και 40μελή χορωδία παρουσίαζε συναυλίες σε όλη τη χώρα.
Ο Παναγιώτης Βήχος με άρθρο του στην εφημερίδα Νέα Προοπτική κατήγγειλε κύκλωμα σωματεμπορίας στη Σαντορίνη. Το 1998 ενώ δούλευε σε νυχτερινό κέντρο στη Σαντορίνη αντιλήφθηκε ότι στο ξενοδοχείο του, διέμεναν νεαρές κοπέλες, αρκετές ανήλικες, που εκπορνεύονταν χωρίς την θέλησή τους. Άρχισε να ερευνά την υπόθεση, πήρε συνεντεύξεις από τα θύματα και απευθύνθηκε στις τοπικές αρχές. Όπως κατήγγειλε στις αρχές αλλά και στην εφημερίδα Νέα Προοπτική στο κύκλωμα ήταν μπλεγμένοι αστυνομικοί και τοπικοί παράγοντες ενώ η τοπική κοινωνία ήξερε και έκανε τα στραβά μάτια. Σύμφωνα με τον ίδιο στο κύκλωμα αυτό εμπλέκονταν μεταξύ άλλων και ο αστυνομικός διοικητής του νησιού. Αμέσως μετά την καταγγελία ο Παναγιώτης πήγε στη Νάξο όπου και παρέδωσε τα σχετικά στοιχεία στον εισαγγελέα και ανακριτή του νησιού. Οι δίκες ξεκίνησαν. Πολλές φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις παρακολούθησαν τον δικαστικό μαραθώνιο και εξέφρασαν ποικιλοτρόπως την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπο του Παναγιώτη και της Αθηνάς Βήχου, που όχι μόνο είχαν την τόλμη να καταγγείλουν κυκλώματα που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια στη Σαντορίνη, αλλά επίσης είχαν την τόλμη και την αντοχή να συνεχίσουν αταλάντευτα μέχρι το τέλος της διαδικασίας για την «υπόθεση Σαντορίνης», με μεγάλο προσωπικό και οικονομικό κόστος καθώς και, το σημαντικότερο, εν μέσω των επιχειρήσεων σπίλωσης του Παναγιώτη.
Πέντε ημέρες πριν την τέταρτη εκδίκαση, στις 21/2/2003 αστυνομικοί με επικεφαλής τον αστυνομικό Μανώλη Σφακιανάκη, προϊστάμενο της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εισέβαλε στο σπίτι του Παναγιώτη, κατάσχεσε τους υπολογιστές του και με αστραπιαίες κινήσεις τον κατήγγειλε για «την εμπλοκή του στην διαχείριση πορνογραφικής ιστοσελίδας, που αφορούσε την παιδική πορνογραφία-παιδεραστεία». Μετά από τη στημένη καταγγελία, που έκαναν εκδικητικά τα κυκλώματα, σε συνεργασία με την «εφημερίδα» Espresso, στις 23/2/2003 δημοσίευσε πρωτοσέλιδο άρθρο που παρουσίαζε τον Παναγιώτη ως ύποπτο συμμετοχής σε πορνογραφικό δίκτυο στο ίντερνετ και ανέφερε την αστυνομία ως πηγή των πληροφοριών αυτών. Με αυτό το πρωτοσέλιδο αθωώθηκε ο Διοικητής της Αστυνομίας. Στις 6/5/2003, η αστυνομική έρευνα για πλαστογραφία και συκοφαντική δυσφήμηση έκλεισε και η δικογραφία στάλθηκε στην Εισαγγελία Αθηνών. Στις 17/4/2007, η Εισαγγελία Αθηνών άνοιξε νέα δικογραφία. Απήγγειλε κατά του Παναγιώτη κατηγορία ότι «διευκόλυνε την ακολασία άλλων, την παιδεραστική πορνογραφία και την μαστροπεία». Έτσι ο Παναγιώτης βρέθηκε να εμπλέκεται σε μια υπόθεση ανάλογη με αυτή που είχε καταγγείλει, φωνάζοντας από την πρώτη στιγμή ότι ήταν αθώος. Ο δικαστικός Γολγοθάς του διάρκεσε 14 χρόνια, με σκοπό να τον εξοντώσουν ηθικά και οικονομικά. Ο Παναγιώτης αθωώθηκε δύο φορές από το Πλημμελειοδικείο. Η πρώτη αθώωσή του έγινε στις 7 Γενάρη 2008. Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον απάλλαξε από την κατηγορία «της διευκόλυνσης ακολασίας άλλων». Στις 22 Οκτώβρη 2010, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών τον απάλλαξε και από την κατηγορία «την παιδεραστικής πορνογραφίας και της μαστροπείας». Να σημειώσουμε ότι κανένα έγγραφο της δικογραφίας δεν ανέφερε τα αποδεικτικά στοιχεία πάνω στα οποία στηριζόταν οι κατηγορίες, εκτός από τις ώρες στις οποίες συνδεόταν στο ίντερνετ! Στις 24/8/2010, ο Εισαγγελέας Εφετών παρέπεμψε τον Παναγιώτη σε δίκη για πορνογραφία ανηλίκων. Η δικάσιμος ενώπιον του Εφετείου Κακουργημάτων ορίστηκε στις 16/2/2011. Στις 22/10/2010, το Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε να μην διώξει ποινικά τον Παναγιώτη για την κατηγορία της μαστροπείας.
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι (Greek Helsinki Monitor) ανέλαβε τη νομική του υποστήριξη. Με συνοπτικές διαδικασίες εντόπισε πολλαπλές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του Παναγιώτη Βήχου για δίκαιη δίκη και σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής. Τις παραβιάσεις αυτές συμπεριέλαβε στην προσφυγή του (Υπόθεση ΒΗΧΟΣ κατά Ελλάδας, προσφυγή υπ’ αρ. 34692/08) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (European Court of Human Rights). Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της 10/2/2011 δικαίωσε πλήρως τον Παναγιώτη και καταδίκαζε τη χώρα μας στην καταβολή αποζημίωσης. Η Ελλάδα καταδικάστηκε!
.
Ο ίδιος ο Παναγιώτης πριν την τελευταία του δίωξη στο Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών δήλωσε: «Με κυνηγούν γιατί είμαι κομμουνιστής και θα παραμείνω μέχρι να πεθάνω. Γιατί θα τους πολεμάω μέχρι να βγει η ψυχή μου. Με κυνηγούν ακριβώς γιατί δε τους μοιάζω, δεν ενσωματώθηκα στο βρώμικο σύστημά τους, δεν πλούτισα (ενώ θα μπορούσα) εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες, αλλά σε βάρος της αξιοπρέπειάς μου και της ηθικής μου.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πώς θα με τρομάξουν. Αντίθετα με έχουν εξαγριώσει και θυμώσει όσο δεν γίνεται. Οι πόρνοι της εξουσίας (πολιτικής, δικαστικής και αστυνομικής) δε μπορούν να με βρωμίσουν με την αντάξια τους κατηγορία για πορνογραφία ανηλίκων! Το ακούτε; Πορνογραφία ανηλίκων και ποιος ξέρει τι άλλο αφού μου έχουν φορτώσει όλο τον ποινικό κώδικα περί κακουργημάτων». Στις 7 Δεκέμβρη 2011 ήρθε άλλη μια δικαίωση για τον Παναγιώτη. Το τριμελές Κακουργιοδικείο τον απάλλαξε και αυτή τη φορά από τις κατηγορίες.
Ο Βαγγέλης Τριάντης είχε γράψει για την «περίεργη» συκοφαντία και το κυνηγητό του Παναγιώτη Βήχου από τα κυκλώματα: «Δεδομένου λοιπόν, ότι ο πρώτος που κατάγγειλε δημοσίως και δια του τύπου την ύπαρξη ολόκληρου κυκλώματος τράφικινγ, στη Σαντορίνη συγκεκριμένα, την εποχή που βοούσε όλη η Ελλάδα και βλέπαμε ταμπέλες έξω από «στριπτιζάδικα» και «μασατζίδικα» που έλεγαν «ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΕΕΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ» και άλλα τέτοια, αυτός ο άνθρωπος πληρώνει ακριβά την καταγγελία του ακόμα και 13 χρόνια μετά. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι ότι όποιος καταγγέλλει στην Ελλάδα, αντί να επιβραβεύεται τιμωρείται».
.
Τον Σεπτέμβρη του 2012 λίγο πριν την εισαγωγή του στο νοσοκομείο έγραφε στο Πολιτικό Καφενείο: «Ραντεβού με το θάνατο! Πάω να του αστράψω μια και θα ξαναγυρίσω!!! Έχουν περάσει πέντε χρόνια όταν ο θάνατος μου χτύπησε την πόρτα με καρκίνο στο παχύ έντερο! Δεν τα κατάφερε και βγήκα νικητής στην πάλη μου για ζωή. Μεσολάβησαν δικαστήρια – είχαν προηγηθεί και άλλα – όπου κι εκεί κατάφερα να νικήσω αστυνομία και εισαγγελείς και να βγω νικητής. Δε μου αρέσει να χάνω! Σήμερα έχω να αντιμετωπίσω και πάλι την ύπουλη αρρώστια που σφηνώθηκε μέσα στα πνευμόνια μου! Μια στιγμή δεν μπορώ να τη ζήσω χωρίς προβλήματα! Αυτή όμως είναι η ζωή και οφείλουμε μέχρι το τέλος να παλεύουμε. Αύριο Δευτέρα μπαίνω στο Σωτηρία για να αντιμετωπίσουν την κατάστασή μου. Μπαίνω αισιόδοξος ότι ούτε και τώρα θα καταφέρει ο θάνατος να με νικήσει. Πάω να του αστράψω μια και θα ξαναγυρίσω!!! Έχω την αγάπη όλων σας και την πίστη μου για ζωή και την πάλη για ένα καλύτερο κόσμο. Μείνετε συντονισμένοι με το Πολιτικό Καφενείο. Σε λίγες ημέρες και πάλι θα αναρτώ άρθρα, βιβλία, τραγούδια, κινηματογραφικά έργα κλπ. ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ. Αν δεν αλλάξει αυτός ο κόσμος δεν φεύγω από εδώ. Πάει και τελείωσε. Εις το επανειδείν φίλοι και σύντροφοι…»
Τέσσερις μήνες πριν το τέλος του, έγραψε ο Παναγιώτης:
«Εμείς δεν τραγουδάμε, αδελφέ μου,
για να ξεχωρίσουμε απʼ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο».
Αυτά λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο «καπνισμένο τσουκάλι». Όμως τι συμβαίνει πραγματικά; Την ώρα που η Αριστερά καλεί τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει την κυβέρνηση της καταστροφής, την ίδια ώρα – ξανά μανά – βάζει και τα δικά της όρια στον πολίτη! Την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός, τα παπαγαλάκια του, οι πάντες, γίνονται μία γροθιά απέναντι σʼ αυτό τον λαό, η Αριστερά τον χωρίζει σε τέσσερα μέρη. Εδώ οι «επαναστάτες», εκεί οι «λιγότερο επαναστάτες», πιο κει οι εξωκοινοβουλευτικοί, και πάρα πέρα οι Αναρχικοί!!! Διαλέχτε και πάρτε! Κι ο μέχρι τώρα ψηφοφόρος της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που τα έχει πάρει στο κρανίο και θέλει να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα; Πού θα πάει αυτός ο πολίτης που δεν θέλει κομματικές σημαίες και λάβαρα πάνω από το κεφάλι του; Πού θα πάει ο απλός πολίτης που θέλει να κρατήσει την Ελληνική σημαία στη διαδήλωση και φοβάται μην τον πουν Χρυσαυγίτη; Όχι πάλι τα ίδια λάθη σύντροφοι. Γίνετε ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. Μια γροθιά απέναντι στους μνημονιακούς ληστές. Αγγαλιάστε αυτόν τον κόσμο. Μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να τους τσακίσουμε. Αλλιώς θα μας τσακίσουν για μία ακόμα φορά.
31/08/2013, Παναγιώτης Βήχος»
.
Δηλώνοντας και ζώντας σαν «αθεράπευτος κομμουνιστής» μέχρι τέλους, στην ταραχώδη αλλά γεμάτη ευαισθησία ζωή του απέκτησε συντρόφους, φίλους, αλλά και εχθρούς, όπως κάθε ένας που πάει κόντρα στο σύστημα. Καλλιεργημένος άνθρωπος με ισχυρή θεωρητική του κατάρτιση σε θέματα καλλιτεχνικής και μαρξιστικής παιδείας. «Η Επανάσταση είναι η μόνη ελπίδα…» έλεγε και έγραφε σε κάθε ευκαιρία…
Η κηδεία του Παναγιώτη έγινε την Πέμπτη 05/12/2013 στο νεκροταφείο Καλλιθέας. Πέθανε άπορος, ενώ οι φίλοι και η οικογένεια του αναγκάστηκαν να κάνουν δημόσια έκκληση για οικονομική βοήθεια ώστε να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας του. Ο Παναγιώτης ήξερε να αγωνίζεται όχι μόνο με την γραφή του, όχι μόνο με την μουσική του, όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στους δρόμους, στους μαζικούς αγώνες, για ένα καλύτερο αύριο για αυτόν, για μας, για τα παιδιά μας, για όλους μας. Μέσα από τα σπλάχνα του λαού, πάντα δοσμένος στις μάχες της αριστεράς, του κινήματος και του πολιτισμού στάθηκε πάντα όρθιος και αξιοπρεπής απέναντι σε διώκτες του και ανόητους. Θα τον θυμόμαστε ως ένα αγνό, λαϊκό αγωνιστή, που πάλεψε μέχρι τέλους, με όλα τα μέσα που διέθετε, για ένα καλλίτερο, δικαιότερο και πιο όμορφο κόσμο. Σπουδαίος καλλιτέχνης, συγγραφέας και ιστοριοδίφης, στάθηκε ακλόνητος ως κομμουνιστής επαναστάτης με διακαή πόθο την επιβίωση του λαού και την πανανθρώπινη πάλη για μια αξιοβίωτη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο… #
