ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
Να με συγχωρείτε, αλλά όταν βλέπω δάκρυα να “βρέχουν” παρειές πολιτικών προσώπων, πολύ αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια των δακρύων. Διότι, πως είναι δυνατόν να συγκινείσαι μέχρι δακρύων διαβάζοντας στίχους ενός πολύ σημαντικού κατά τ’ άλλα δημιουργού, ο οποίος άφησε τα εγκόσμια, αλλά να μην αισθάνεσαι το ίδιο, ούσα στον τόπο του εγκλήματος 57 ψυχών και μάλιστα με ευθύνη της πολιτείας;
Δυστυχώς όταν συμβαίνουν αυτά, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Και ένα ρητορικό ερώτημα: Αν ο μεταστάς δεν ήταν φίλος και θαυμαστής του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι τιμές που του αποδόθηκαν, θα είχαν την ίδια έκταση και την ίδια απήχηση;
Υ.Γ. Και γιατί όχι…κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό.
