Δεν θα σταθώ στην απόφαση του δικαστηρίου το οποίο καταδίκασε φοιτητή, σε 14μηνη φυλάκιση, για φθορά δημόσιας περιουσίας. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στη χώρα μας, δεν έχουμε δικαιοσύνη, αλλά δικαστική εξουσία!
Θα σταθώ όμως, στην ενέργεια του καθηγητή, ο οποίος κατέδωσε τον φοιτητή του για την συγκεκριμένη πράξη. Αντί λοιπόν να πλησιάσει τον φοιτητή, να συζητήσει μαζί του, να προσπαθήσει να κατανοήσει το θυμικό που διακρίνει ένα νεαρό άτομο, όταν μάλιστα γίνεται μάρτυρας της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού και ακολούθως να του δώσει τη δική του συμβουλή όπως προτάσσει ο ρόλος του καθηγητή, αυτός προτίμησε την εξαιρετικά απεχθή ενέργεια της κατάδοσης, με απώτερο σκοπό, την τιμωρία του.
Και γεννάται το εξής ερώτημα: Η δικαιοσύνη αλλά και ο καθηγητής, θα είχαν την ίδια αντιμετώπιση προς τον φοιτητή, εάν τα συνθήματα που έγραψε στον τοίχο του Μετσόβιου ο νεαρός, ήταν κατά της Παλαιστίνης και υπέρ του Ισραήλ; Δηλαδή, το δικαστήριο δίκασε και ο καθηγητής ενοχλήθηκε για τη φθορά της δημόσιας περιουσίας και όχι για το περιεχόμενο του συνθήματος;
