Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι αυτοί που επιθυμούν και άλλοι αξιώνουν, την κατάργηση της επετείου του “Πολυτεχνείου”. Βλέπεις, η υποταγμένη ψυχή τους, δεν αντέχει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τη βάσανο της μνήμης από την ήττα των επίδοξων σωτήρων τους.
Το διακρίνεις στα μάτια τους, το λένε τα στόματα και οι γραφές τους. Βασανίζονται στην κυριολεξία, όταν η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, φτάνει στην πρεσβεία της χώρας που προσκυνούν. Φλύκταινες και εξανθήματα βγάζουν και μόνο στην ιδέα, ότι, χρόνο με το χρόνο, η επέτειος διατηρείται και μάλιστα περισσότερο από τους νέους, οι οποίοι μεταλαμπαδεύουν τις αξίες του δίκαιου αγώνα στους επόμενους.
Ένα άλλο ατόπημα που κάνει αισθητή την παρουσία του, είναι και η προσπάθειά τους, να απαξιώσουν πλήρως ό, τι το “Πολυτεχνείο” σημαίνει, εκμεταλλευόμενοι την εξαργύρωση που έκαναν όσοι από τους εξεγερμένους, βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας. Μόνο που αυτοί ήταν λίγοι και μετρημένοι. Πονηρά και εσκεμμένα, αγνοούν τούς νεκρούς, μάλιστα επιμένουν πως δεν υπήρξαν νεκροί, και τις χιλιάδες των εξεγερμένων. Όπως και σφυρίζουν αδιάφορα, για ανθρώπους που τίμησαν και δεν πρόδωσαν τον αγώνα τους.
Να θυμίσω την ανδρική φωνή του ” εδώ Πολυτεχνείο”, η οποία ανήκει στον Δημήτρη Παπαχρήστο καθώς και την Ιωάννα Καρυστιάνη, οι οποίοι ουδέποτε πολιτεύτηκαν, αν και τους ζητήθηκε.
Μνήμη λοιπόν για το “Πολυτεχνείο” και χλεύη για τους αρνητές του…
