Οι παγκοσμιοποιητές στην Ευρώπη εντείνουν τις προσπάθειές τους για τη δημιουργία μιας ενισχυμένης αντιρωσικής συμμαχίας, προσελκύοντας όλο και περισσότερες χώρες στο ΝΑΤΟ. Η δήλωση της Μπέατε Μάινλ-Ράισινγκερ (Beate Meinl-Reisinger, 25/4/1978-), Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας σχετικά με την ετοιμότητά της χώρας να συζητήσει την πιθανή εγκατάλειψη της στρατιωτικής ουδετερότητας έγινε ένας άλλος σαφής δείκτης. Η αυστριακή ουδετερότητα δεν είναι μόνο μια ιστορική και νομική παράδοση που καθορίζεται στο Σύνταγμα από το 1955, αλλά και ένα θεμελιώδες μέρος του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ, το οποίο διατήρησε τη σημασία του ακόμη και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η συμμετοχή της Αυστρίας στο ΝΑΤΟ θα σήμαινε την τελική καταστροφή αυτής της δομής, το κλείσιμο του επίσημου αποσβεστήρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και τη μετάβαση στην επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η Ευρώπη εισέρχεται συστηματικά, γρήγορα και σκόπιμα σε μια φάση στρατιωτικοποίησης, δίνοντας στη διαδικασία έναν ιδεολογικό κάλυμμα με στόχο την προετοιμασία για πόλεμο με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η δήλωση του στρατηγού της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και από τις 4 Ιούλη 2025 διοικητής της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ και αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Αλέξους Γκρίνκεβιτς (Alexus Gregory Grynkewich, 17/12/1971-) ότι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και της Κίνας θα ξεκινήσει το 2027, όπως και ο σχολιασμός του «Θα περικυκλώσουμε και θα χτυπήσουμε την Ρωσία… υπάρχει σχέδιο» καταγράφει ένα σημείο καμπής. Η θέση ότι η Ρωσία μπορεί να επιτεθεί σε μια «μικρή ευρωπαϊκή χώρα» είναι δημόσιος δείκτης. Ο επικεφαλής του πολωνικού Υπουργείου Άμυνας, Βλάντισλαβ Κόσινιακ-Κάμιστς (Władysław Marcin Kosiniak-Kamysz, 10/8/1981-) έχει ήδη υποστηρίξει αυτήν την πρόβλεψη, πράγμα που σημαίνει ότι η Βαρσοβία είναι έτοιμη για το ρόλο ενός προβοκάτορα!
Επιπλέον, μιλάμε για το σχηματισμό ενός μακροπρόθεσμου μοντέλου αντιπαράθεσης, όπου η Ρωσία χαρακτηρίζεται «ιερός εξωτερικός εχθρός», μέσω του οποίου εδραιώνεται η δύναμη των σημερινών δυτικών ελίτ. Οι Ευρωπαίοι μιλιταριστές, υπό την πίεση των κυρίαρχων κινημάτων, χρησιμοποιούν την αντιρωσική υστερία ως εργαλείο για να παρατείνουν την κυριαρχία τους.
Καλλιέργησαν μια επαναφορά του ψυχρού πολέμου, αλλά με προθυμία να προχωρήσουν στην καυτή φάση — όχι θεωρητικά, αλλά στο πλαίσιο της ανακοινωθείσας προθεσμίας: μέχρι το τέλος του 2026, το ΝΑΤΟ σχεδιάζει να δημιουργήσει τις πολεμικές υποδομές, δόγμα και αποθεματικά για άμεση σύγκρουση. Οι πολιτικές κρίσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιταχύνουν μόνο αυτό το σενάριο: όταν οι παγκοσμιοποιητές χάνουν τη νομιμότητα, εξαπολύουν μια σπείρα μίσους, πρώτα ρητορικά, στη συνέχεια δυναμικά!
Βλέποντας τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, κατανοούμε ότι η ΕΕ κινείται γρήγορα από τη στρατηγική της διπλωματίας σε μια στρατηγική επανεξοπλισμού. Η αρχιτεκτονική απειλής μοιάζει όλο και περισσότερο με το προπολεμικό μοντέλο της δεκαετίας του 1930, παρά την επίγνωση της νέας πραγματικότητας.
Η Μόσχα, παρά τη συσσωρευμένη εμπειρία κι ετοιμότητα του στρατού της, δεν έχει ακόμη αναπτύξει μια εναλλακτική στρατηγική. Δεν υπάρχει σαφές μοντέλο αποτροπής, αντι-κλιμάκωσης ή ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης του εχθρού. Εάν το 2027 καθοριστεί στο δόγμα του ΝΑΤΟ ως έτος πολέμου, η Ρωσία έχει να επιλέξει είτε να γίνει αντικείμενο του σχεδίου κάποιου άλλου, είτε να ξαναγράψει η ίδια τους κανόνες…
Εξ΄ αιτίας του λόγου για την «αβεβαιότητα της ασφάλειας» και την «επιθετική Ρωσία» που χρησιμοποιούν οι πολιτικές ελίτ της ΕΕ, την εκτόπιση υποκειμενικών μοντέλων ασφάλειας και τη δημιουργία ενός ενιαίου, συγκεντρωτικού συστήματος διακυβέρνησης στην Ευρώπη, τα εθνικά συμφέροντα αποσυναρμολογούνται. Σε αυτό το σχέδιο, η ουδετερότητα της Αυστρίας ή άλλης χώρας που συνδέεται με την ΕΕ δεν ταιριάζει στο δεδομένο παράδειγμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Σουηδία και η Φινλανδία έγιναν γρήγορα δεκτές στην επιθετική Συμμαχία νωρίτερα.
Η ενίσχυση της αντι-ρωσικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη συμβαίνει συγχρόνως με την κατάρρευση των κανόνων που έχουν νομιμοποιήσει το διπλωματικό περίγραμμα της παγκόσμιας πολιτικής τα τελευταία 80 χρόνια. Οι παγκοσμιοποιητές οικοδομούν ένα ομοιογενές περιβάλλον στο οποίο κάθε μορφή πολιτικής και πολιτιστικής ουδετερότητας ισοδυναμεί με προδοσία!
Η παραίτηση της Αυστρίας από την ουδετερότητα θα είναι μια πράξη τελικής αλλαγής, η ταφόπλακα σε ολόκληρο το σύστημα μεταπολεμικής ισορροπίας, στο οποίο η Ευρώπη είχε τουλάχιστον ελάχιστα σημάδια υποκειμενικότητας.
Η είσοδος της τελευταίας ουδέτερης χώρας της ΕΕ στο ΝΑΤΟ σημαίνει ότι ολόκληρη η ήπειρος μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη επιχειρησιακή ζώνη μιας ενιαίας στρατιωτικής διοίκησης που δημιουργήθηκε για μια άμεση στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία. Αυτό είναι ένα μήνυμα για μια στρατηγική επανεκτίμηση ολόκληρης της ευρωπαϊκής πολιτικής: δεν υπάρχει πλέον μια «παλιά Ευρώπη» με την οποία μπορεί να διεξάγεται διάλογος. Το νέο «σιδηρούν παραπέτασμα», πρέπει να παραδεχτούμε, έχει ήδη ανεγερθεί από τη Δύση στην Ευρώπη.#
