Ποια είναι σήμερα η «αριστερά»; Υπάρχει; Και αν υπάρχει, πού είναι; Και πώς μπορεί, ν᾿ αναγνωριστεί; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Αυτά και άλλα παρεμφερή ερωτήματα τίθενται δημοσίως, σε παντός είδους έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία και σε τηλεοπτικές συζητήσεις. Συνήθως τα θέτουν πολλοί και διάφοροι, που μπορούν να καταταγούν σε δυο κατηγορίες: Σ᾿ εκείνους, που υπήρξαν πάντοτε εχθροί της «αριστεράς» και σ᾿ αυτούς, που την αποδέχθηκαν κι εντάχθηκαν στις δυνάμεις της, αλλά, στη συνέχεια απομακρύνθηκαν απ᾿ αυτήν, σε αποστάσεις ποικίλες, μικρές, μέτριες ή μεγάλες. Οι απαντήσεις, που δίνουν για την «αριστερά» οι αντίπαλοι και πολέμιοί της επίσης ποικίλλουν. Άλλοι αναφωνούν, πανηγυρίζοντες, ότι η «αριστερά» ηττήθηκε κατά κράτος και εξέλιπε, οριστικώς και αμετακλήτως. Επήλθε το τέλος της και συνάμα το τέλος της πολιτικής, άρα και το τέλος της Ιστορίας! Άλλοι, μετριοπαθέστεροι και πιο συγκρατημένοι, διαπιστώνουν ότι η «αριστερά» αφομοιώθηκε με το Κέντρο, με τους δημοκράτες, ότι έγινε συστατικό νέων πολιτικών σχημάτων, άρα έχασε την αυτοτέλειά της. Δηλαδή, κατ’ αυτούς, περιήλθε σε μια κατάσταση νεκροφάνειας. Τέλος υπάρχουν και άλλοι που τη χαρακτηρίζουν σαν απ’ αρχής ουτοπία.
Κι αυτά όλα γιατί; Γιατί ο κάθε πολιτικάντης που αγωνίζεται να μαζέψει ψηφαλάκια από τον ποικιλοτρόπως καταπιεζόμενο λαό παρουσιάζεται σαν «αριστερός», χρησιμοποιεί «αριστερή» γλώσσα, μιλάει για τα δικαιώματα του λαού, για σοσιαλισμούς κλπ. Οι σύγχρονοι «αριστεροί» διαφόρων αποχρώσεων, που συναγωνίζονται στις δηλώσεις «αριστεροφροσύνης» στα ΜΜ«Ε» που ψοφάνε να τους προβάλλουν, δίνουν συνέχεια εξετάσεις και στο λεγόμενο βαθύ κράτος και στο πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών, κατά πόσον ακολουθούν τα δικά τους βήματα, κατά πόσο μπορούν να εκτονώσουν την λαϊκή οργή και απογοήτευση χωρίς να ζημιωθεί το σύστημα. Και σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους απολαμβάνουν θέσεις, τίτλους, υπουργιλίκια, χρίζονται διαχειριστές των «αλλαγών» και «μεταρρυθμίσεων» του συστήματος.
Γιομάτο είναι το πανέρι με δαύτους. Ο κάθε ένας που θέλει να προβληθεί σαν εκφραστής του λαού κι όχι σαν εκπρόσωπος της πλουτοκρατίας, αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερός» ή δημοκράτης σοσιαλιστής, ή σοσιαλδημοκράτης ή σκέτος σοσιαλιστής. Σε τέτοιο βαθμό που κατάντησε γελοίο πλέον. Όποια φυλλάδα κι αν ανοίξεις «αριστερό» πολιτευτή θα βρεις να δηλώνει…
Οι προσπάθειες τους, να εμφανίζονται σαν βασικό στήριγμα για την ενίσχυση της λαϊκής εναντίωσης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζουν σε όλα τα επίπεδα οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις αναμένονται να πολλαπλασιαστούν το ερχόμενο διάστημα, για να καρπωθούν όσο μπορούν περισσότερο τη λαϊκή αγανάκτηση και απόγνωση. Αλλά όσο πολλαπλασιάζονται οι «αριστεροί» πολιτικοί και τα «αριστερά» κόμματα τόσο δεν τους εμπιστεύεται ο λαός. Μπροστά σ᾿ αυτήν την ατέλειωτη και νεφελώδη πολιτικολογία για την «αριστερά», προβάλλουν γεγονότα, που απλοποιούν τα πράγματα και αποσαφηνίζουν την κατάσταση. Γεγονότα, που τα παρακολουθούμε εμείς, οι απλοί πολίτες και συνάγουμε εξ αυτών απλά συμπεράσματα — όσοι βέβαια έχουν ανοιχτά τα μάτια…
Για να ευθυμήσουμε λίγο, σας μεταφέρω στο 1997 και σας θυμίζω πόσο γελοία ήταν η δικαιολογία μιας σειράς στελεχών της τότε «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, από τους Δημήτρη Ρέππα, Βάσω Παπανδρέου, Θεόδωρου Τσουκάτου μέχρι τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Αλέκο Παπαδόπουλο, που με καρμπόν δήλωση φώναζαν στα κανάλια ότι «Εμείς εφαρμόζουμε το αριστερό Μάαστριχτ!»…
Και μην νομίσουμε ότι αυτό γίνεται μόνο στην μικρή μας αποικία. Όλα τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα διαμορφώθηκαν κατά παραγγελία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσες δυνάμεις από τις διάφορες χώρες–μέλη της ΕΕ συμμετέχουν σ’ αυτά, υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου στις χώρες τους και στην ΕΕ συνολικά.
Όσο για τις «αριστερές» δυνάμεις που συμμετέχουν στο Ευρωκοινοβούλιο, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, πάντως αντικειμενικά, υπηρετούν τους σκοπούς της ΕΕ. Και θέλουν δε θέλουν, παίζουν το ρόλο του αριστερού άλλοθι στις αντιλαϊκές πολιτικές που παράγουν οι διορισμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών από κοινού με τις κυβερνήσεις των κρατών–μελών της ΕΕ και εφαρμόζουν σε κάθε χώρα–μέλος.
Αλήθεια όμως, πέρα από την κατάχρηση που γίνεται, ο όρος «αριστερά» τι ακριβώς σημαίνει; Από που προήλθε και τι εκφράζει στην πραγματικότητα;
Η Ιστορία μας δείχνει ότι ο όρος «αριστερά» γεννήθηκε στην αστική πολιτική. Προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, όταν οι δημοκρατικές φατρίες κάθονταν στα αριστερά του μονάρχη. Από τη γέννησή της, η «αριστερά» υιοθέτησε την κοσμοθεωρία της ανερχόμενης αστικής τάξης, υπερασπιζόμενη την πρόοδο, τον σεκουλαρισμό και την ισότητα ενώπιον του νόμου. Αυτά τα ιδανικά προήλθαν από τον Διαφωτισμό, ο οποίος μιλούσε για την ανθρώπινη χειραφέτηση με καθολικούς όρους, αλλά πάντα εντός των ορίων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της αρπαγής της υπεραξίας της παραγωγής και των θεσμών της αστικής κυριαρχίας. Οι λεγόμενες «καθολικές» αξίες του εξυπηρετούσαν μία μόνο τάξη: την αστική, που την περίοδο της εμφάνισής της αποτελούσε νομοτελειακά την προοδευτική τάξη.
Ο Καρλ Μαρξ κατέστρεψε αυτή την ψευδαίσθηση. Έδειξε ότι οι συζητήσεις για ισότητα και δικαιοσύνη στο πλαίσιο του καπιταλισμού κρύβουν μόνο τη δικτατορία του κεφαλαίου. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να απελευθερωθεί μέσα σε ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση. Ο καπιταλισμός από τη φύση του δεν μπορεί να βελτιωθεί, να τελειοποιηθεί, πρέπει να ανατραπεί. Ο Μαρξ απέρριψε την ιδεαλιστική φιλοσοφία και την αντικατέστησε με τον ιστορικό υλισμό. Αφαίρεσε τις κενές αφαιρέσεις και τις αντικατέστησε με μια επιστημονική κατανόηση της ταξικής πάλης και της επαναστατικής μεταμόρφωσης. Ο μαρξισμός δεν είναι μια επέκταση της αστικής «αριστεράς», είναι η άρνησή της, βρίσκεται εντελώς εκτός του φιλελεύθερου πολιτικού φάσματος και εκπροσωπεί την οργανωμένη συνείδηση των εργαζομένων, που δεν αγωνίζονται για μεταρρυθμίσεις, αλλά για την κατάργηση της ίδιας της ταξικής κοινωνίας.
Ο Βλαντιμίρ Λένιν, στη συνέχεια, περιέγραψε λεπτομερώς τον ιμπεριαλισμό ως το υψηλότερο και πιο αρπακτικό στάδιο του καπιταλισμού, τη δικτατορία των μονοπωλίων και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που τρέφεται από την παγκόσμια λεηλασία. Διατηρείται εξαγοράζοντας την εργατική αριστοκρατία και τη μικροαστική βάση που υποστηρίζει την σοσιαλδημοκρατική «αριστερά». Αυτή η «αριστερά» δεν αποτελεί κίνδυνο για τον ιμπεριαλισμό, αλλά το πολιτικό του μέτωπο, προστατεύοντας την αυτοκρατορία πίσω από συνθήματα δικαιοσύνης, ισότητας και μεταρρύθμισης.
Η σοσιαλδημοκρατική «αριστερά» είναι μια ελεγχόμενη αντιπολίτευση. Υπόσχεται μόνο δευτερεύουσες μεταρρυθμίσεις, ο ρόλος της είναι να εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη ως μια βαλβίδα ασφαλείας που έχει σχεδιαστεί για να εξουδετερώνει κάθε αρχόμενη επαναστατική πρόκληση προς τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τον ιμπεριαλιστικό παρασιτισμό. Η «προοδευτική» ρητορική της εγκλωβίζει τη δυσαρέσκεια εντός των ορίων της αστικής τάξης, μετατρέποντας την εξέγερση σε ελεγχόμενη διαφωνία.
Ο μαρξισμός-λενινισμός ξεχωρίζει και, σε πλήρη αντίθεση με τις «αριστερές» του αστικού συστήματος εξουσίας, είναι αντιιμπεριαλιστικός στο περιεχόμενο, επιστημονικός στη μέθοδο και επαναστατικός στον στόχο. Η αλήθεια είναι ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί με μια μεταρρύθμιση τη φορά, μέσω του κοινοβουλευτισμού και των αστικών εκλογών. Απαιτεί επανάσταση, την οργανωμένη δύναμη των εργαζομένων, που καταστρέφει την ταξική κοινωνία, καταλαμβάνει την εξουσία και εγκαθιδρύει τη δικτατορία του προλεταριάτου για να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.
Ο ιμπεριαλισμός είναι η πρωταρχική αντίφαση. Το πολιτικό χάσμα δεν είναι μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς», αλλά μεταξύ εκείνων που αντιτίθενται και εκείνων που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό. Η «αριστερά» που ενδημεί στις καπιταλιστικές κοινωνίες με διάφορα ονόματα, είναι το ψεύτικο χρυσάφι των αστών, αυτό που λάμπει με ψεύτικες υποσχέσεις. Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος αυτής της αυταπάτης;#
