Η Καραϊβική Θάλασσα έχει μετατραπεί σε σκηνικό για μια πολιτική ακραίων κινδύνων που επαναφέρει μνήμες από τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, σε μια κίνηση που θυμίζει τις πιο σκοτεινές παρεμβάσεις τους, έχουν αναπτύξει πολεμικά πλοία και ένα πυρηνικό υποβρύχιο λίγα μίλια μακριά από τις ακτές της Βενεζουέλας. Η επίσημη δικαιολογία που προβάλλει η Αμερικανική ηγεσία και κάνει πρωτοσέλιδα ο τύπος που ελέγχουν είναι ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών»!!! Αλλά αυτή η κατηγορία είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο αποικιοκρατισμός: μια ανακυκλωμένη, αβάσιμη αφήγηση που χρησιμοποιείται από καιρό για να δικαιολογήσει πραξικοπήματα, κυρώσεις και επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων σε ολόκληρο το Νότιο Ημισφαίριο. Το πραγματικό μήνυμα δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να μπορέσει κάποιος να το κατανοήσει: το Καράκας πρέπει να υποταχθεί στις αυτοκρατορικές επιταγές – ή να συντριβεί από τη διπλωματία των κανονιοφόρων.
Ο πορτοκαλί πρόεδρος των ΗΠΑ εξουσιοδότησε τη CIA να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις κατά της Βενεζουέλας — όπως πάντα έκαναν άλλωστε. Η CIA έχει πάντα εμπλακεί στα πραξικοπήματα που πραγματοποιούν οι ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως εκεί ο λαός είναι σθεναρά ενωμένος για να υπερασπιστεί το δικαίωμα της πατρίδας και την αλήθεια της Βενεζουέλας στο χάραγμα της δικής της ανεξάρτητης πορείας.
Σε αυτό το κλίμα ανοιχτής απειλής και παρέμβασης τα δυτικά μέσα ενημέρωσης απεικονίζουν ξεδιάντροπα τη Βενεζουέλα ως μια «αποτυχημένη δικτατορία» που βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης(!). Μιλάμε για έναν λαό που, για πάνω από δύο δεκαετίες, έχει αντέξει μια αμείλικτη πολιορκία: οικονομική, από τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στρατιωτική. Η ματιά μας, η σκέψη μας προς το Καράκας είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στην Μπολιβαριανή Επανάσταση – στην αντίστασή της, στην οργάνωσή της και στο ακλόνητο όνειρό της για μια άλλη Αμερική. Την Αμερική που οραματίστηκαν οι Σιμόν Μπολιβάρ (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar Ponte y Palacios Blanco, 24/7/1783-17/12/1830), ο Τσε Γκεβάρα (Ernesto Che Guevara, 14/6/1928-9/8/1967) και, πιο πρόσφατα, ο κομαντάντε Ούγκο Τσάβες (Hugo Rafael Chávez Frías, 28/7/1954-5/3/2013).
.
Μπορεί να είναι μακριά και πολλοί να μην ξέρουν που βρίσκεται στον παγκόσμιο χάρτη αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε λίγο την Βενεζουέλα. Ο αέρας είναι βαρύς, όχι μόνο από την τροπική υγρασία, αλλά και από μια σιωπηλή, συλλογική αποφασιστικότητα. Δεν υπάρχει πανικός, ούτε απόγνωση. Μια ήρεμη αποφασιστικότητα διαπερνά τους δρόμους – μια πολιτική-στρατιωτική ενότητα που χαρακτηρίζει το μπολιβαριανό εγχείρημα. Παντού, από τοιχογραφίες μέχρι αφίσες, η φράση «Patria o Muerte, Venceremos!» (Πατρίδα ή θάνατος, Θα νικήσουμε!) αντηχεί. Δεν πρόκειται για κενή προπαγάνδα. Είναι μια συμφωνία με την ιστορία.
Στις πόλεις της Βενεζουέλας, υπάρχει κάτι που τα ευρωπαϊκά Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» δεν θα μεταδώσουν ποτέ: η πολιτική-στρατιωτική ένωση στην καθημερινή πρακτική. Δεν είναι σκηνοθετημένο θέατρο – είναι ένας ζωντανός, λειτουργικός κοινωνικός ιστός. Σε όλη τη χώρα, σε πλατείες που φέρουν το όνομα του απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ, οι Βενεζουελάνοι συρρέουν εθελοντικά για να ενταχθούν στη Εθνική Μπολιβαριανή Πολιτοφυλακή (Milicia Nacional Bolivariana – ΜΝΒ). Δεν είναι μισθοφόροι ή φανατικοί. Είναι φοιτητές, εργάτες, αγρότες, μητέρες και πατέρες – απλοί πολίτες που επιλέγουν να υπερασπιστούν την κυριαρχία τους, ναι, με τα όπλα αν χρειαστεί, αλλά πάνω απ’ όλα με πολιτική συνείδηση.
.
Επανειλημμένα ο πρόεδρος Νίκολας Μαδούρο (Nicolás Maduro Moros, 23/11/1962-) έχει τονίσει αυτήν την ιστορική συνέχεια. «Η Βενεζουέλα πάντα αντιμετώπιζε τις μάχες της μαζί με τον λαό», υπενθύμισε πρόσφατα, «καθ’ όλη τη διάρκεια της ένδοξης ιστορίας μας — και συνεχίζουμε να το κάνουμε και σήμερα σε αυτόν τον πολύπλευρο πόλεμο: οικονομικό, πολιτικό, ψυχολογικό». Τόνισε ότι το αμυντικό δόγμα της Βενεζουέλας είναι αδιαμφισβήτητο: «Ολοκληρωτική άμυνα της χώρας». «Και αν χρειαστεί», δήλωσε, «η χώρα θα καταφύγει στα όπλα για να προστατεύσει την κυριαρχία της. Η Βενεζουέλα έχει το δικαίωμα στην ειρήνη, στην κυριαρχία, στην ίδια της την ύπαρξη – και κανένα αυτοκρατορικό κράτος στον κόσμο δεν θα μας το στερήσει αυτό. Αν χρειαστεί να περάσουμε από μη ένοπλες μορφές αγώνα σε ένοπλο αγώνα, αυτός ο λαός θα το κάνει. Για την ειρήνη, για την κυριαρχία και για το δικαίωμα στην ύπαρξη. Αποικιοκρατία – ποτέ ξανά!».
.
Αυτό δεν είναι απλά ρητορική. Είναι επιχειρησιακή πραγματικότητα. Η κινητοποίηση καλύπτει 27 Ζώνες Ολοκληρωμένης Άμυνας (Zonas Operativas de Defensa Integral – ZODI), 335 Ολοκληρωμένες Αμυντικές Περιοχές (Áreas de defensa integradas – ADI) και 15.751 Λαϊκές Ολοκληρωμένες Αμυντικές Βάσεις (Bases defensivas integradas populares – BDPI) – ένα δίκτυο που ενσωματώνει την εθνική άμυνα στην καθημερινή ζωή των κοινοτήτων. Πρόκειται για ένα μοναδικό στον κόσμο μοντέλο: η κυριαρχία δεν ανατίθεται μόνο σε έναν επαγγελματικό στρατό, αλλά και σε έναν οργανωμένο, συνειδητοποιημένο λαό. Από τη διανομή τροφίμων έως την εδαφική επαγρύπνηση, από την αντιμετώπιση καταστροφών έως την αγροτική παραγωγή, ο λαός είναι η ασπίδα.
Ιδρυμένη από τον Ούγκο Τσάβες ως ο πέμπτος κλάδος των Εθνικών Βολιβαριανών Ενόπλων Δυνάμεων της Βενεζουέλας (Fuerza Armada Nacional Bolivariana – FANB), η Μπολιβαριανή Πολιτοφυλακή (ΜΝΒ) ενσαρκώνει το όραμά του για «συμμετοχική και πρωταγωνιστική δημοκρατία», το οποίο τώρα συνεχίζει να προωθεί ο Μαδούρο. Αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι η απόλυτη κανονικότητα του όλου θέματος. Καμία πολεμική υστερία. Καμία αποκαλυπτική ρητορική. Μόνο μια διαυγής συνειδητοποίηση: η Βενεζουέλα δέχεται επίθεση, αλλά είναι προετοιμασμένη. Και δεν θα παραδώσει την ανεξαρτησία της.
Ήδη στη χώρα έγινε η μέγιστη προετοιμασία με την Άσκηση «Ανεξαρτησία 200» (Independencia 200)! Ακόμη η κυβέρνηση της Βενεζουέλας ενεργοποίησε την Παρασκευή τις Ζώνες Ολοκληρωμένης Άμυνας (ZODI) στις πολιτείες Mérida, Trujillo, Lara και Yaracuy, ένας διάδρομος που εκτείνεται από τις Άνδεις μέχρι το κεντρικό δυτικό τμήμα της χώρας. Έτσι σε 20 ανέρχονται οι περιοχές της Βενεζουέλας που εντάχθηκαν στην επιχείρηση, με πρωταγωνιστές τις Εθνικές Βολιβαριανές Ενόπλες Δυνάμεις της Βενεζουέλας (FANB) και τον λαό στις κοινότητες (comunidad) και τα εκλεγμένα συμβούλια των γειτονιών (consejos comunales).
.
Ο πρόεδρος Μαδούρο ανακοίνωσε ότι «ολοκληρώνουν όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες, φτάνοντας στο βέλτιστο επίπεδο για την ολοκληρωμένη άμυνα της πατρίδας». Βελτιώνεται καθημερινά ο μηχανισμός για να κερδίσουν την ειρήνη μέρα με τη μέρα και να αντιμετωπίσουν τις απειλές σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε μια τέλεια συγχώνευση λαϊκών, στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων για να διασφαλιστούν στο έδαφος οι 27περιοχές και «να γίνουμε απόρθητοι για την πατρίδα μας, πολιτεία προς πολιτεία, περιοχή προς περιοχή, κοινότητα προς κοινότητα» όπως δήλωσε ο Μαδούρο.
Μέχρι σήμερα έχουν ήδη ενεργοποιηθεί οι Ζώνες Ολοκληρωμένης Άμυνας της La Guaira, Carabobo, Aragua, Zulia, Falcón, Anzoátegui, Monagas, Bolívar, Nueva Esparta, Sucre, Delta Amacuro, Miranda, Caracas, Táchira, Apure, Amazonas, Mérida, Trujillo, Lara και Yaracuy, ενώ σύντομα θα ολοκληρωθεί η κάλυψη ολόκληρης της χώρας.
Η πραγματική ασπίδα ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν είναι ο εξοπλισμός, αλλά η ενότητα του λαού. Και στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της χώρας δεν υπάρχει κόλαση. Υπάρχει ζωή! Αγώνας! Ελπίδα! Αναφερόμαστε σε έναν λαό του είδους που οι Δυτικοί θα αποκαλούσαν «συνηθισμένο», αν με τον όρο «συνηθισμένο» εννοούμε ανθρώπους που εργάζονται, ονειρεύονται, γελούν και αντιστέκονται παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εξ᾿αιτίας του αποκλεισμού. Ακούνε λαϊκή μουσική και μαζεύονται κάθε Τετάρτη βράδυ για να παρακολουθήσουν στην τηλεόραση (Venezolana de Televisión) το «El Mazo Dando» (τηλεοπτική εκπομπή με τις πιο σημαντικές ειδήσεις και τα πιο σημαντικά γεγονότα της εθνικής επικαιρότητας, του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (Partido Socialista Unido de Venezuela – PSUV) και της Μπολιβαριανής Επανάστασης), το διεισδυτικό πολιτικό πρόγραμμα του Ντιοσάντο Καμπέλο (Diosdado Cabello Rondón, 15/4/1963-) φίλου του Ούγκο Τσάβες, γενικού γραμματέα του PSUV και υπουργού εσωτερικών, δικαιοσύνης και ειρήνης – ένα «τελετουργικό» που ενώνει τους Βενεζουελάνους σε συλλογική σκέψη.
.
Πολύ εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την εξαιρετική ικανότητα των Βενεζουελάνων να αντέχουν με χαρά και αξιοπρέπεια. Σήμερα, παρά τις αυστηρότερες κυρώσεις των ΗΠΑ, αυτό το πνεύμα δεν έχει κλονιστεί, αλλά έχει ενταθεί. Δεν υπάρχει θυματοποίηση, δεν υπάρχει παραίτηση. Μόνο μια επίμονη βούληση να χτίσουν, να ζήσουν, να προχωρήσουν – παρά αυτό που ο Μαδούρο ορθώς αποκαλεί «πολυδιάστατο πόλεμο» που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός για να εξαλείψει το μπολιβαριανό εγχείρημα.
Στα σούπερ μάρκετς οι διάδρομοι είναι γεμάτοι με τοπικά προϊόντα, αλλά και εισαγόμενα αγαθά, προϊόντα υγιεινής και είδη για το σπίτι. Αλλά δεν υπάρχει πανικός, δεν υπάρχει συσσώρευση. Μόνο ήρεμοι, χαμογελαστοί άνθρωποι που αγοράζουν με αυτοπεποίθηση. Πρόσφατα, η κυβέρνηση κατέθεσε ένα ειδικό οικονομικό επίδομα στην ατομική κάρτα «Ταυτότητα της Πατρίδας» (Carnet de la Patria, μία προσωπική κάρτα που διαθέτει ένα ψηφιακό πορτοφόλι που εντάσσεται σε ένα κρατικό σύστημα ηλεκτρονικών πληρωμών και στο οποίο οι πολίτες μπορούν να λαμβάνουν διάφορα χρηματικά επιδόματα από το κράτος της Βενεζουέλας) για να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις του οικονομικού πολέμου. Πρόκειται για στοχευμένη βοήθεια — για οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένους ή άτομα με αναπηρία. Έτσι όλοι έχουν τη δυνατότητα να προμηθεύονται τα χρειαζούμενα.
.
Για σκεφτείτε λίγο αυτό το γεγονός: Ενώ η Βενεζουέλα στραγγαλίζεται από παράνομες κυρώσεις που εμποδίζουν την πρόσβασή της στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και την προμήθεια αγαθών, η κυβέρνησή της δεν εγκαταλείπει τον λαό της. Τον προστατεύει ενεργά – μέσω άμεσων μεταφορών μετρητών, στήριξης της εθνικής παραγωγής και εγγυημένης πρόσβασης σε βασικά αγαθά!
Ένας προσεκτικός παρατηρητής θα εντοπίσει μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη του εθνικού νομίσματος μπολιβάρ (Bs) ως λειτουργικού νομίσματος της καθημερινής ζωής. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι τιμές εμφανίζονταν συχνά και σε δολάρια ΗΠΑ και πολλές συναλλαγές — ειδικά στις πόλεις — γίνονταν σε δολάρια. Σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των τιμών αναγράφεται σε μπολιβάρ και το εθνικό νόμισμα είναι και πάλι το προεπιλεγμένο μέσο συναλλαγής και πολύ σπάνια υπάρχει αναγραφή σε δολάρια. Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η ευρεία χρήση των ηλεκτρονικών πληρωμών σε μπολιβάρ: μέσω τραπεζικών εφαρμογών, κωδικών QR και ειδικά μέσω του Pago Móvil (ψηφιακές συναλλαγές που πραγματοποιούνται με ένα κινητό τηλέφωνο), είτε χρησιμοποιώντας NFC (Near Field Communication) είτε μέσω τραπεζικών εφαρμογών για μεταφορές χρημάτων. Το σύστημα κινητών πληρωμών P2P (peer-to-peer) της Βενεζουέλας, το οποίο επιτρέπει άμεσες μεταφορές μέσω αριθμού τηλεφώνου κυριαρχεί. Οι πλανόδιοι πωλητές, τα μικρά καταστήματα, ακόμη και τα μέσα μεταφοράς δέχονται χωρίς πρόβλημα τα ψηφιακά μπολιβάρ. Αυτό δεν είναι απλώς ευκολία — είναι νομισματική κυριαρχία σε δράση, μια ήσυχη αλλά ισχυρή επανέκφραση της οικονομικής ανεξαρτησίας απέναντι στην ηγεμονία του δολαρίου.
.
Για σκεφτείτε ακόμη κάτι: Σε όλες τις λεγόμενες «πολιτισμένες» δημοκρατίες της Δύσης (Ιταλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, ΗΠΑ, αλλά και στις αποικίες τους όπως η Ελλάδα, οι Βαλκανικές χώρες κλπ) χιλιάδες άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους, ζητιανεύοντας για να επιβιώσουν. Στη Βενεζουέλα δεν θα βρείτε ούτε έναν άστεγο. Κανείς δεν κάθεται στις γωνιές των δρόμων με χαρτόνια. Δεν υπάρχουν καταυλισμοί αστέγων κάτω από τις γέφυρες. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα ανθρωποκεντρικών πολιτικών — απόδειξη ότι ακόμη και υπό πολιορκία, ένα κράτος μπορεί να επιλέξει να σταθεί στο πλευρό του λαού του.
Επιπλέον, οι πόλεις και τα χωριά σε όλην τη χώρα είναι καθαρές και οργανωμένες. Οι δρόμοι είναι ασφαλτοστρωμένοι, τα πεζοδρόμια συντηρημένα, τα πάρκα φροντισμένα και ανθισμένα. Πολύχρωμες τοιχογραφίες τιμούν τον Μπολιβάρ, τον Τσάβες, τον Γκεβάρα και αυτόχθονες ήρωες όπως ο «αρχηγός των αρχηγών» Γκουαϊκαϊπούρο («Guapotori» Guaicaipuro 1530-1568). Δεν υπάρχει αστική παρακμή, δεν υπάρχει παραμέληση.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα νεαρά σε ηλικία μέλη του PSUV που κατέχουν ηγετικές διοικητικές θέσεις στις περιφέρειες, μια νέα γενιά ηγετών που συνδυάζει το όραμα με τον λαϊκό πραγματισμό. Οι πολιτικές τους για την αστική ανανέωση, την τοπική παραγωγή και τη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδουν απτά αποτελέσματα. Δεν πρόκειται για «πολιτική βιτρίνας» για τους τουρίστες, αλλά για πραγματική, βαθιά μεταμόρφωση, που προωθείται από τα εκλεγμένα συμβούλια των γειτονιών σε όλη τη χώρα.
.
Αξίζει σε αυτό το σημείο να ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση: Τα συμβούλια των γειτονιών (consejos comunales)είναι αντιπροσωπευτικά και διαβουλευτικά όργανα συμμετοχής των πολιτών, μέσω των οποίων οι κοινότητες προτείνουν, συζητούν, διαμορφώνουν, αποφασίζουν, διαχειρίζονται και αξιολογούν έργα δημόσιας πολιτικής. Διαθέτουν μονάδες διοίκησης και χρηματοδότησης, κοινωνικού ελέγχου και εκτέλεσης. Αποτελούνται από 150 έως 400 οικογένειες στις αστικές περιοχές, από τουλάχιστον 20 οικογένειες σε αγροτικές περιοχές και από 10 οικογένειες σε αυτόχθονες κοινότητες. Για τη λειτουργία τους, η συνέλευση της κοινότητας εκλέγει εκπροσώπους που πρέπει να λάβουν το 30 % των ψήφων των ενηλίκων άνω των δεκαπέντε ετών ή το 20 % σε δεύτερο γύρο. Αυτοί οι εκπρόσωποι είναι υπεύθυνοι για τη σύσταση επιτροπών εργασίας και μπορούν να υπηρετήσουν για δύο χρόνια με τη δυνατότητα να επανεκλεγούν ή να ανακληθούν από τη συνέλευση ενδιάμεσα αν απαιτηθεί. Οι επιτροπές εργασίας αναλαμβάνουν καθήκοντα που αφορούν, μεταξύ άλλων, την υγεία, την οικογένεια και το φύλο, την οικονομία, την ασφάλεια, τη στέγαση, τα εναλλακτικά μέσα και την εκπαίδευση. Υπάρχουν περισσότερα από 45.000 κοινοτικά συμβούλια στη Βενεζουέλα. Υπάγονται στο Υπουργείο Λαϊκής Εξουσίας για τις Κοινότητες και τα Κοινωνικά Κινήματα (Ministerio del Poder Popular para las Comunas y los Movimientos Sociales).
.
Η Βενεζουέλα δεν βρίσκεται σε κρίση! Βρίσκεται σε αγώνα. Και κερδίζει – όχι με όπλα, αλλά με αξιοπρέπεια, οργάνωση και αλληλεγγύη.
Ενώ η Δύση πνίγεται στον κυνισμό, την ανισότητα και την ηθική παρακμή, η Βενεζουέλα – παρά τις αντιξοότητες – προχωράει μπροστά. Όχι με την αλαζονεία των παρακμαζόντων αυτοκρατοριών, αλλά με την ήσυχη επιμονή των ελεύθερων λαών που αρνούνται να παραδώσουν την κυριαρχία τους.
Ίσως γι’ αυτό οι ΗΠΑ φοβούνται τόσο πολύ τη Βολιβαριανή Δημοκρατία. Σίγουρα επιθυμούν τους υδρογονάνθρακες της Βενεζουέλας – αυτό είναι ξεκάθαρο. Φοβούνται και τη συμμαχία της με την Κίνα, την Κούβα, τη Νικαράγουα, το Ιράν κλπ χώρες που αντιτίθενται στην δυτική ηγεμονία. Αλλά περισσότερο από όλα, η Ουάσιγκτον φοβάται το παράδειγμα. Φοβάται τους λαούς που βλέπουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Και αυτός ο κόσμος χτίζεται στους δρόμους του Καράκας, στα χέρια των γιαγιάδων που μοιράζουν αρέπας, στα μάτια των νεαρών πολιτοφυλάκων που κατατάσσονται όχι για να σκοτώνουν, αλλά για να υπερασπίζονται την ειρήνη, τις κατακτήσεις της Βολιβαριανής Επανάστασης και την κυριαρχία της χώρας.
Με αυτόν τον τρόπο, η Βενεζουέλα έχει γίνει η εμπροσθοφυλακή της Λατινικής Αμερικής στην οικοδόμηση ενός κόσμου που απορρίπτει την ηγεμονία του δολαρίου, αμφισβητεί την μονοπολική καπιταλιστική κυριαρχία και επιβεβαιώνει το δικαίωμα των εθνών να χαράξουν τη δική τους πορεία. Το Καράκας δεν αντιστέκεται απλώς στην αυτοκρατορία. Βοηθά στην οικοδόμηση του μέλλοντος, αποτελεί το παράδειγμα για όλους τους λαούς του κόσμου που αντιστέκονται.
Το κερασάκι στην τούρτα
Εν τω μεταξύ, οι ίδιοι που υποσχέθηκαν να «κάνουν την Αμερική ξανά μεγάλη» κρατούν τη χώρα σε κατάσταση αόριστης αναμονής και παγιδευμένη σε ένα θέαμα εγωισμών, όπου προτιμούν να σύρουν τον αμερικανικό λαό μαζί τους, παρά να υποχωρήσουν. Η παρακμή δεν περιορίζεται στην Ουάσιγκτον, αλλά φτάνει και στην εξτρεμιστική ξεπουλημένη αντιπολίτευση της Βενεζουέλας, με ηγέτη τη Μαρία «La Chik Flada» Ματσάντο (María Corina Machado), η οποία, συνηθισμένη στις απάτες της στο Súmate, λαμβάνει τώρα ένα εντελώς στημένο Νόμπελ ως έπαθλο παρηγοριάς για την αποτυχία της, μια αναγνώριση προς το πρόσωπο που δεν μπόρεσε, ούτε θα μπορέσει, να αντιμετωπίσει τη μπολιβαριανή επανάσταση.
Πολλοί από εμάς πιστεύαμε ότι η υποψηφιότητα του Τραμπ ήταν η χειρότερη για το «Νόμπελ Ειρήνης». Όπως συνήθως, κάναμε λάθος. Η Eπιτροπή Νόμπελ επέδειξε εφευρετικότητα και εξυπνάδα και απένειμε το βραβείο «Ειρήνης» στην Μαρία Κορίνα Ματσάντο.
.
Η Μαρία Κορίνα που κατά τα πέντε μέλη της διορισμένης Νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ είναι «το πρόσωπο που έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών», είναι άλλη μια μαριονέτα σαν τον αχυράνθρωπο Γκουαϊδό (Juan Gerardo Guaidó Márquez, 28/7/1983-), ένα ακόμη εργαλείο της Ουάσινγκτον για τον έλεγχο των μεγαλύτερων αποθεμάτων πετρελαίου στον κόσμο, που βρίσκονται στη χώρα καταγωγής της βραβευμένης. Η βραβευμένη με το «Νόμπελ Ειρήνης» είναι μια ακροδεξιά πραξικοπηματίας από τη Βενεζουέλα που χρηματοδοτείται ανοιχτά από την αμερικανική κυβέρνηση. Υποστηρίζει το σιωνιστικό ισραήλ στην γενοκτονία που διαπράττει και διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στον πόλεμο του Τραμπ για την ανατροπή της μπολιβαριανής δημοκρατίας του προέδρου Μαδούρο. Η Ματσάντο έχει υποστηρίξει τις εξωδικαστικές εκτελέσεις Βενεζουελάνων από τον αμερικανικό στρατό σε σκάφη σε διεθνή ύδατα, επαναλαμβάνοντας τους αβάσιμους και χωρίς αποδείξεις ισχυρισμούς της κυβέρνησης Τραμπ ότι υποτίθεται πως σκοτώνει «εμπόρους ναρκωτικών»…
Έχει καλέσει ανοιχτά τον αμερικανικό στρατό να εισβάλει στη Βενεζουέλα, προκειμένου να ανατρέψει την επαναστατική κυβέρνηση του προέδρου Νικολά Μαδούρο. Για να καταλάβουμε τι αντιπροσωπεύει αυτή η κυρία, αρκούν μερικά αποσπάσματα από τελευταίες δηλώσεις της:
«Ο Μαδούρο είναι ο αρχηγός του ναρκωκαρτέλ «Τρεν Αραγκουά» (Tren de Aragua) και ο Ντόναλντ Τραμπ το γνωρίζει»… «Για την ανατροπή του καθεστώτος χρειαζόμαστε διεθνή υποστήριξη, και παρόλο που είναι εσωτερικό ζήτημα, ενισχύουμε τις συμμαχίες μας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εφαρμόσουν τον νόμο»… «Ο Μαδούρο προστατεύεται από τους δικτάτορες της Κούβας και της Νικαράγουα»…
Η απόφαση της επιτροπής Νόμπελ συμβάλλει στο πράσινο φως για στρατιωτική επιχείρηση των ΗΠΑ κατά της Βενεζουέλας από την λεγόμενη «διεθνή κοινότητα»…
Το γεγονός ότι μία υπέρμαχος του πολέμου, ακροδεξιά πραξικοπηματίας όπως η Ματσάντο έλαβε το βραβείο «Νόμπελ Ειρήνης» αποδεικνύει πόσο υποκριτικό είναι αυτό το βραβείο. Αυτή η υποκρισία δεν είναι καθόλου καινούργια. Όμως πάντα τα ψέματα και τα θεάματα του φασισμού καταρρέουν από μόνα τους.
Με την απονομή του βραβείου στην «Chik-Flada» Ματσάντο, η Νορβηγική Επιτροπή δεν έκανε απλώς μια βράβευση: νομιμοποίησε την υποταγή, μετέτρεψε αυτό το βραβείο σε ένα διπλωματικό όργανο πολιτικής χειραγώγησης. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το Νόμπελ Ειρήνης είναι λερωμένο με αίμα από τότε που είχαν την ιδέα να το απονείμουν στον Χένρι Κίσινγκερ (Henry Alfred Kissinger, 27/5/1923 – 29/11/2023). Ο αιματοβαμμένος Αμερικανός εκπρόσωπος της κεφαλαιοκρατίας Χένρι Κίσινγκερ έλαβε το «Νόμπελ Ειρήνης» το 1973, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους χειρότερους εγκληματίες πολέμου της σύγχρονης ιστορίας, με το αίμα εκατομμυρίων θυμάτων στα χέρια του, στο Βιετνάμ, την Καμπότζη, το Λάος, το Μπαγκλαντές, τη Χιλή και αλλού.
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα (Barack Hussein Obama II, 4/8/1961) «κέρδισε» επίσης το «Νόμπελ Ειρήνης» το 2009. Η κυβέρνησή του συνέχισε να διεξάγει ασταμάτητους πολέμους. Βομβάρδισε επτά χώρες: το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, το Πακιστάν, τη Σομαλία, τη Συρία και την Υεμένη.
Ας μην συνεχίσουμε όμως μια συγκριτική ανάλυση της διαδικασίας παρακμής και διασυρμού του «Νόμπελ Ειρήνης» από το 1901 μέχρι σήμερα. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Aλλά ένα ερώτημα: Με ποιο δικαίωμα και στο όνομα τίνος μια ιδιωτική εταιρεία, γνωστή ως «Επιτροπή Νόμπελ», από την Ευρώπη, που έχει αυτοανακηρυχθεί εδώ και καιρό ως η μόνη κριτής της παγκόσμιας τάξης, επιβάλλει για 124 χρόνια τις προτιμήσεις της σε πολιτισμό, επιστήμη και πολιτική;#
