Μια πολύ πρόχειρη σύγκριση ανάμεσα σε δύο πρωθυπουργούς του ευρωπαϊκού νότου.
Στη θέση του Μητσοτάκη θα μπορούσε φυσικα να είναι ο Τσίπρας. Εκεί οι συγκρίσεις θα είχαν μεγαλύτερη αξία. Ο Μητσοτάκης έχει το “ελαφρυντικό” ότι δεν έχει κρύψει τη λατρεια του για τον άκρατο κρατικοδίαιτο νεοφιλελευθερισμό. Ο Τσίπρας είναι και αυτός σοσιαλιστής οπότε η σύγκριση θα είχε περισσότερο νόημα (καλά εντάξει, να ευθυμήσουμε και λίγο μήπως και ξεχαστούμε!)
.
Πιθανόν πολλοί από εμάς, να βλέπουμε επιφυλακτικά τον Σάντσεθ, κάτι ανάμεσα σε Πασόκ και Σύριζα. Γνωστό άλλωστε το κακό όνομα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη (πλήρως δικαιολογημένα). ¨Ομως οι ιδεολογίες στην πολιτική έχουν αξία όταν συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις και πρακτικές. Και ο Σάντσεθ έχει να δείξει πράγματα και προς το λαό του και προς την Ευρώπη.
Ο Μητσοτάκης έχει το προνόμιο να ηγείται πανίσχυρης αυτοδύναμης κυβέρνησης εδώ και 6 χρόνια. Τα πεπραγμένα του Σάντσεθ είναι μέσα στο πλαίσιο μιας εύθραυστης κυβερνητικής συμμαχίας που σε αρκετές περιπτώσεις του βάζει φρένο σε όποιες καλές προθέσεις έχει (π.χ. εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας). Να το κάνουμε εικόνα να ήταν αυτοδύναμος;
Και ο Σάντσεθ έχει τις αντιφάσεις του, τα όριά του και τις σκιές του. Ούτε προσποιείται ούτε παριστάνει τον επαναστάτη, ούτε σκίζει μνημόνια, ούτε τα καταργεί μ’ ένα άρθρο. Ακόμα και σ’ αυτές τις σκιές (κατηγορίες εναντίον τηςσυζύγουκαισυνεργάτητου) η στάση του είναι αξιοπρεπής και γενναία.
Στις τελευταίες δηλώσεις στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Σάντσεθ μιλάει για δημόσια υγεία και εκπαίδευση. Είναι σαν να απευθύνεται στον πολίτη της χώρας του.
Την ίδια στιγμή, ο Μητσοτάκης παραθέτει υπερήφανος νούμερα και ποσοστά χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει – έστω προσχηματικά – τον λαό που εκπροσωπεί, τον λαό που είναι στα όριά του εδώ και χρόνια. Είναι σαν να απευθύνεται στον ανισόρροπο που παίζει με τις τύχες του πλανήτη αλλά και στη φίλη του τηνΟύρσουλα που διατηρεί ανέκαθεν άριστες σχέσεις με την πολεμική βιομηχανία.
Το απογειώνει όλο αυτό πετώντας μπηχτές για τον Ισπανό ομόλογό του που έδειξε θάρρος και προάσπισε το συμφέρον της χώρας του. Εδώ πλέον πολιτικές επιστήμες και λογική παραδίδουν πνεύμα και σηκώνουν τα χέρια ψηλά..
Πολύ πιθανόν, τελικά να κυβερνιόμαστε από ένα ρομπότ, ο τρόπος και η χροιά ομιλίας, παραπέμπουν σε κάτι τέτοιο. Ένα προϊόν τεχνητής (ή φυσικής;) ανοησίας.
