Το θέμα αυτό με απασχολεί καθημερινά και δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό από αυτό, αλλά σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, ή όποιες αναφορές γίνονται ακροθιγώς στα ΜΜΕ έχουν απολογητικό χαρακτήρα.
Ίσως για τους περισσότερους ανθρώπους είναι προφανής η τρέλα της σύγχρονης ατζέντας της διεφθαρμένης, διορισμένης και δουλοπρεπούς ευρωπαϊκής ηγεσίας υπό τα συνθήματα του άκρατου «δικαιωματισμού», του woke και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, με τις δεκάδες διαφορετικές ταυτότητες φύλου, τον λατρευτικό ακραίο ψυχοπαθητικό ατομικισμό, την επιθετική άγνοια υπό το πρόσχημα της «ανεκτικότητας» και την περιφρόνηση κάθε μορφής πνευματικότητας, πολιτισμικών αξιών και επιστημονικότητας. Αυτό προωθήθηκε (και χρηματοδοτήθηκε παχυλά) συνειδητά στην κοινωνία, προκειμένου να αναμιχθεί το αφύσικο με το δίκαιο, να δημιουργηθεί μια τεράστια ιδανική μάζα λούμπεν ανθρώπων, η οποία είναι πλήρως ελεγχόμενη με τη βοήθεια των… μιμιδίων και των κοινωνικών δικτύων. Μια τεράστια μάζα ανθρώπων λούμπεν που καθοδηγείται τόσο στη ζωή όσο και την πολιτική από την μια ή την άλλη υστερία, που δημιουργείται τεχνηέντως από τα υποτιθέμενα «σοβαρά» ΜΜΕ και την οθόνη του gadget που έχει μέρα νύχτα ο άνθρωπος στο χέρι του.
Νομίζω ότι αυτό είναι προφανές και ήδη — θα μπορούσαμε να πούμε — σε κάποιο βαθμό λιγότερο επικίνδυνο, καθώς είναι προϊόν του χθες! Αλλά ταυτόχρονα με τη δημιουργία του υπήρχε και ένας άλλος στόχος, συμπληρωματικός, αλλά ακόμη πιο επικίνδυνος: να προκαλέσει ένα αντίβαρο, επίσης πλήρως ελεγχόμενο από το ίδιο σύστημα. Και το όνομα αυτού είναι φασισμός!
Το σύστημα εξουσίας των πολυεθνικών εταιρειών, που ουσιαστικά κυβερνά το παγκόσμιο καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα, δημιουργεί μια νέα «αντισυστημική» δύναμη, η οποία συνεχώς μεγαλώνει. Πρόκειται για κινήματα που μιλούν για «επιστροφή στην κοινή λογική», για το ότι «δύο φορές το δύο είναι τελικά τέσσερα», ότι «υπάρχουν μόνο δύο φύλα», ότι «χρειαζόμαστε παραδοσιακές αξίες» και ότι «όλο το κακό σε αυτόν τον κόσμο προέρχεται από τους τρελούς αριστερούς». Προσοχή! Για να μην ξεχάσουμε και το όνομά μας στο συστηματικό μπέρδεμα των εννοιών που προωθούν κι επιβάλλουν, για αυτούς «αριστεροί» είναι ο Μπάιντεν και ο Μακρόν… Κάποιος χρηματοδοτεί τα νέα μέσα ενημέρωσης τους πιο ενεργά και πιο αθόρυβα από ό,τι μέχρι χθες η USAID και τα ιδρύματα του Σόρος χρηματοδοτούσαν τους αντιπάλους τους. Σε δημόσιους χώρους, εκφράζονται συχνά «ενάντια στους Αγγλοσάξονες», «ενάντια στον Ζελένσκι», «υπέρ της Ρωσίας που τηρεί τις παραδόσεις», ή ακόμη «υπέρ του Ιράν» και «ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα»! Μετά την κακοφωνία των αδημοσίευτων ομιλιών woke, απευθύνονται στο κοινό που περίμενε με ανυπομονησία, χρησιμοποιώντας καλαίσθητη γλώσσα και αναφερόμενοι ακόμη και στη λογοτεχνία και την ποίηση. Αλλά αν σκάψουμε λίγο πιο βαθιά ή αρχίσουμε να διαβάζουμε τα κοινωνικά τους δίκτυα, θα δούμε διάφορες αναφορές στη ναζιστική συμβολική, σκέψεις για το «βάρος του λευκού ανθρώπου», θαυμασμό για τον «ήπιο φασισμό» του Μουσολίνι και του Φράνκο ως προετοιμασία για τη μετάβαση στον Χίτλερ, την απροκάλυπτη ναζιστική εβραιοφοβία με το πρόσχημα της κριτικής των εγκλημάτων του ισραήλ, την άρνηση της γενοκτονίας των Ινδιάνων στην Αμερική, επειδή είναι ο «μαύρος θρύλος» των Αγγλοσαξόνων για να πάρουν την Αμερική από την Ισπανία, και άλλες «αποκαλύψεις», από τις οποίες η φυσιολογική ανθρώπινη συνείδηση πρέπει να αναστατωθεί.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μας ετοιμάζει ένα φάρμακο που δεν είναι καθόλου καλύτερο από την ασθένεια που το ίδιο δημιούργησε. Ο νεοφιλελευθερισμός κατέστρεψε στα περισσότερα κράτη την ολοκληρωμένη κρατική εκπαίδευση, που δίδασκε τους ανθρώπους να σκέφτονται ορθολογικά και να αναλύουν κριτικά τις ιδέες. Το «τέλος των ιδεολογιών» μετέτρεψε τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης του κόσμου σε πραγματική σχολή αποϊδεολογικοποίησης και ηλιθιοποίησης του πληθυσμού, μετατρέποντάς τον σε άβουλους απολιτίκ, που σήμερα δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τον φασισμό από τον κομμουνισμό. Αλλά είναι ειλικρινά απασχολημένοι με το πρόβλημα των πλαστικών σακουλών, τα καπάκια από τις φιάλες νερού, τα πλαστικά καλαμάκια, τη διαλογή των απορριμμάτων, την εξοικονόμηση νερού και την αποτροπή της κακομεταχείρισης των ζώων…
Οι ελίτ του συλλογικού Δυτικού κόσμου διεξάγουν πόλεμο για την καταστροφή μας. Το «μας» περιλαμβάνει και τους κατοίκους των δικών τους χωρών. Όταν τελειώσουν οι Ουκρανοί, θα ακολουθήσουν οι Βαλτικοί, οι Πολωνοί, οι Ρουμάνοι, και μετά από αυτούς οι Ιταλοί, οι Έλληνες και οι Ισπανοί. Για να εξασφαλιστεί η σφαγή, δημιουργείται αυτή η γνωστική παγίδα, που προσπαθεί να μας μετατρέψει είτε σε ψευτοαριστερούς τύπου Μακρόν, Σάντσεθ, Τσίπρα κλπ χρησιμοποιώντας νέα ή παλαιωμένα υλικά εφεδρείας είτε σε ακροδεξιούς φασίστες. Το κρίσιμο σημείο για μας είναι να καταλάβουμε εγκαίρως ότι πρόκειται για δύο μέρη του ίδιου σχεδίου, της ίδιας εξουσίας.
Στην γηραιά και παρακμασμένη Ευρώπη, στο σκοτάδι των γεγονότων των τελευταίων χρόνων, η αντικατάσταση του ενός φασισμού από έναν άλλο γίνεται απλώς θέμα χρόνου. Και προφανώς, ενός πολύ σύντομου χρόνου. Ο σημερινός μανδύας του «ανεκτικού» και «δημοκρατικού» φασισμού δεν επιτελεί το έργο του πια και θα αντικατασταθεί από την πιο συνηθισμένη παραδοσιακή του μορφή. Αυτό δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα σε όλες τις επαρχίες της «μητρόπολης» του πολιτισμού, αυτό δείχνουν οι ορδές των ακροδεξιών που ανενόχλητοι βγαίνουν στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων ενάντια στην εξουσία των ψευτοαριστερών. Σημαντικό είναι ότι βασίζονται στην όλο και μεγαλύτερη συμπάθεια των πολιτών, που έχουν πλέον τρελαθεί από τα προβλήματα, την ανεργία, την πείνα, τη δυστυχία και τον φόβο. Όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το παλιό και γνωστό σενάριο, το οποίο είναι απρόσιτο για τον αδαή και ξεγελασμένο όχλο, που έχει μετατραπεί σε διάνοια για τα πάντα εκτός από την πραγματικότητα…
Γι’ αυτό είναι σημαντικό για όλους μας να βάλουμε ένα τέλος στις ανόητες συζητήσεις ότι «ο φασισμός και ο ναζισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα και ότι το πρόβλημα είναι ο ναζισμός και όχι ο φασισμός», που πλασάρονται συστηματικά από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Ο ναζισμός του Χίτλερ είναι μια μορφή φασισμού, και το πρόβλημα είναι τελικά ο φασισμός. Είναι άλλωστε γνωστό και πολύ συχνά διατυπωμένο ότι ο φασισμός είναι το αγαπημένο εργαλείο του καπιταλισμού, όταν η εξουσία των ελίτ βρίσκεται σε κρίση και υπό απειλή.
Αξίζει να θυμηθούμε τον ορισμό που έδωσε ο Βούλγαρος αντιφασίστας Γκεόργκι Ντιμιτρώφ (Георги Димитров Михайлов, 18/6/1882-7/7/1949) το 1935: «Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου… Ο φασισμός δεν είναι μια εξουσία υπεράνω των τάξεων, ούτε η εξουσία της μικροαστικής τάξης ή του λούμπεν προλεταριάτου πάνω στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Ο φασισμός είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής εκδίκησης εναντίον της εργατικής τάξης και του επαναστατικού τμήματος της αγροτιάς και της διανόησης. Ο φασισμός στην εξωτερική πολιτική είναι σοβινισμός στην πιο χυδαία μορφή του, που καλλιεργεί ζωολογική μίση προς άλλους λαούς».
Θέλετε να ολοκληρώσουμε την εικόνα αυτή; Ας θυμηθούμε τις απόψεις του διακεκριμένου Ιταλού σκηνοθέτη Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini, 5/3/1922 – 2/11/1975), ο οποίος, πριν από πολλούς άλλους, προέβλεψε τη λογική της σημερινής αυτοκαταστροφής της Ευρώπης. Ο Παζολίνι ήδη από τη δεκαετία του ’60 υποστήριζε ότι ο πραγματικός νέος φασισμός είναι η κυριαρχία της μαζικής κουλτούρας, της τηλεόρασης και του καταναλωτισμού. Είπε ότι «ακριβώς η τηλεόραση και η διαφημιστική βιομηχανία καταστρέφουν τις λαϊκές και περιφερειακές κουλτούρες, εξισώνουν τις διαφορές, επιβάλλουν τον κομφορμισμό και την υπακοή πολύ πιο βαθιά από ό,τι έκανε ποτέ ο Μουσολίνι». Ο Παζολίνι υποστήριζε ότι ο παλιός φασισμός ήταν βαρβαρότητα, αλλά ο νέος είναι πολύ πιο τρομακτικός, επειδή είναι αόρατος, εισχωρεί μέσω της τηλεόρασης, της διαφήμισης και της κουλτούρας της κατανάλωσης, καταστρέφοντας την ανθρώπινη ψυχή και τη λαϊκή μνήμη.
Η ψυχολογική ουσία του φασισμού αποτυπώνεται καλύτερα στην ταινία του Παζολίνι «Σαλό» (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1976), η οποία δεν είναι καθόλου ταινία τρόμου με πορνογραφία, όπως την κατάλαβαν οι αδαείς, αλλά η ανατομία της πιο ανθρωποφάγου ιδεολογίας.
Ο φασισμός είναι η προσφυγή από τα πάνω προς τον τρομαγμένο από τον φόβο και τη συνειδητοποίηση της δικής του ασήμαντης ύπαρξης πολίτη, με την πρόταση να γίνει μέρος ενός μεγάλου έργου που τους ενώνει όλους, σε αντάλλαγμα για την προθυμία του να αποκηρύξει πλήρως την ανθρώπινη ουσία του! Είναι ένα στοίχημα στα πιο χαμηλά και κτηνώδη ένστικτα του ανθρώπου και μια υπόσχεση για την πλήρη ικανοποίησή τους χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό. Αυτή είναι η μόνη ελευθερία που προσφέρει ο φασισμός!
Ακριβώς αυτό και τίποτα άλλο. Θέλετε να θυμηθούμε τι ήταν το πρώτο πράγμα που οι ισραηλινοί εκπαιδευτές των κολομβιανών ακροδεξιών παραστρατιωτικών συμμοριών, που πολεμούσαν τους αντάρτες, απαιτούσαν από τους μαθητές τους; Να σκοτώσουν το αγαπημένο τους σκυλί και να κόψουν το πτώμα του σε κομμάτια! Σε επόμενο στάδιο, οι φασίστες κολομβιανοί παραστρατιωτικοί, όταν έμαθαν ότι ο πατέρας ενός από τους μαχητές τους ήταν κομμουνιστής, απαίτησαν από τον γιο να κόψει, να φέρει και να ψήσει τη γλώσσα του πατέρα του! Δυστυχώς, αυτά δεν είναι από ταινία του Παζολίνι, αλλά από την καθημερινή πραγματικότητα του λατινοαμερικανικού φασισμού, που δεν είναι καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. Ο ίδιος φασισμός είναι και αυτός των Ουκρο-Ναζί, ο ίδιος και αυτός των στρατιωτών του IDF, ο ίδιος σε κάθε παραλλαγή του σε κάθε σημείο της γης που εμφανίζεται.
Το πιο τραγικό είναι ότι όταν στους δρόμους της Ευρώπης, η εξουσία των σημερινών ναρκομανών, ξεπουλημένων ηγετίσκων και περιθωριακών ανθρώπων θα αντικατασταθεί από τις συμπαγείς φάλαγγες των ακροδεξιών στρατιωτικών και παραστρατιωτικών, νομίζουν ότι για τους κατοίκους της δεν θα αλλάξει τίποτα. Απλά η ανώτατη εξουσία — το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο — θα αλλάξει τους διευθυντές του περιφερειακού παραρτήματος ελέγχου και κυριαρχίας.
Η ιστορική μνήμη δεν είναι αφηρημένη έννοια ούτε σύνθημα. Οι γενιές που ζουν ακόμα δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι μόλις πριν από μερικές δεκαετίες, παρόλα τα λάθη και τις στρεβλώσεις που έγιναν, οι κάτοικοι του ενός έκτου της ξηράς, που ήταν ακόμα κοινό για όλους τους κατοίκους του και είχε κηρυχθεί από τη Δύση σαν «αυτοκρατορία του κακού», δεν φοβόντουσαν τη λέξη «μέλλον» και μπορούσαν να ονειρεύονται με θάρρος. Και τα όνειρα των ανθρώπων εκείνων δεν ήταν να γίνουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, τυχεροί γκάνγκστερ ή να κάνουν έναν επιτυχημένο γάμο, αλλά περίεργα πράγματα όπως να πετάξουν στο διάστημα ή να βοηθάνε τους ανθρώπους ως γιατροί, να συμπάσχουν με τους αδύνατους, να είναι πρωτοπόροι της κοινωνικής εργασίας κλπ. Είναι αλήθεια ότι καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, οι ενήλικες υπενθύμιζαν ότι κατά την επιλογή του επαγγέλματος είναι σημαντικό να λαμβάνουν υπόψη και την οικονομική πλευρά, αλλά μπορούσαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια να μην το σκεφτόταν συνεχώς και να μην το θεωρούσαν το κύριο κριτήριο για τη ζωή που άνοιγε μπροστά τους.
Αν ο καθένας από εμάς ανατρέξει στη μνήμη του και αναρωτηθεί για τη στιγμή της μεγαλύτερης ευτυχίας και προσπαθήσει να τη συγκρίνει με τη στιγμή της μεγαλύτερης υλικής ευημερίας, οι αναμνήσεις πιθανότατα δεν θα συμπίπτουν. Τουλάχιστον όχι στη πλειονότητα των ανθρώπων. Όταν το σκέφτομαι αυτό, μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά είναι εξωπραγματικά. Σαν κάποια στιγμή να μας νανούρισαν με το αγαπημένο μας νανούρισμα και στη συνέχεια στη διάρκεια της νύχτας της ιστορίας, για να μας μολύνουν, με κάποιον ξένο εφιάλτη που είδε κάποιος άλλος και έτσι να μας απομακρύνουν από τον εαυτό μας…
Το κομβικό σημείο κάθε κοινωνίας είναι το συναίσθημα που ξυπνά στους κατοίκους της η λέξη «μέλλον». Και αν αυτό μας προκαλεί φόβο, τότε, σαν χαμένοι στο δάσος κοντορεβυθούληδες, πρέπει να υποχωρήσουμε ακολουθώντας τα ίχνη μας, από αυτό το σημερινό σημείο μέχρι το σημείο από όπου ανοίγεται η δυνατότητα άλλων κατευθύνσεων. Ίσως αυτό να είναι ένας λόφος, πάνω από τον οποίο θα καταφέρουμε να διακρίνουμε την γραμμή του ορίζοντα και τον κατακόκκινο ήλιο της ημέρας να ξεπροβάλει…
Πολλές συζητήσεις ανάμεσα στα άλλα περί πολιτικής και ανύπαρκτων πολιτικών, για τις τρέχουσες επεμβάσεις, τους πολέμους, την πείνα, το θάνατο κλπ, συχνά μας απομακρύνουν από το κύριο θέμα: οι σπόροι της σημερινής ανθρώπινης τραγωδίας σπάρθηκαν πολύ νωρίτερα και βαθύτερα… Μπορεί το 1945 ο Κόκκινος Στρατός να τσάκισε το κεφάλι του φασισμού, αλλά το αυγό του φιδιού παρέμεινε θαμμένο στη γη. Οι «δημοκρατικές» και «αριστερές» κυβερνήσεις μας έστρωσαν το χαλί στην επώαση του αυγού του φιδιού, που ολοκληρώνεται μέσα σε πολιτικές συνθήκες που εκτρέπουν την αστική δημοκρατία, αναδεικνύοντας δυνάμεις που την εχθρεύονται και τελικά την καταργούν… Στο θερμοκήπιο της «θεωρίας των δύο άκρων» εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού. Ο φασισμός υλοποιεί στα «σκοτάδια» όσα το αστικό κράτος δυσκολεύεται να κάνει στο «φως της ημέρας». Η ανάδειξη της πραγματικότητας, η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης, η μαζική οργάνωση, η συμμετοχή και διεκδίκηση, η αντίσταση στα μέτρα αυταρχισμού και καταστολής ενάντια στους λαούς, είναι το «εμβόλιο» κατά του ιού του φασισμού σήμερα. Είναι εμφανές ότι η ακροδεξιά προσπαθεί να κάνει έντονη την παρουσία της παντού, παρουσία που μόνο με τη συνεχή και δυναμική αντιφασιστική δράση μπορεί να ανακοπεί! Τον φασισμό τόσο τον καταλαβαίνεις, όσο τον πολεμάς και τον τσακίζεις, έχοντας βάλει σημάδι τόσο τον ίδιο όσο και το σύστημα που τον γεννά, τον συντηρεί για να το υπηρετεί: τον καπιταλισμό.
Ακούμε:
Φώντας Λάδης, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη – Ο φασισμός, από τον δίσκο Τραγούδια της Λευτεριάς, 1978
