Τον 4ο αιώνα ο Ιουλιανός, ειδωλολάτρης και διώκτης των χριστιανών θέλησε να τους μιάνει. Γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί άρχιζαν τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής για να εξαγνιστούν, διέταξε κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών ωστε καταναλώνοντας τα να μιανθούν από τα ειδωλόθυτα. Τότε ήταν που ο άγιος Θεόδωρος παρενεβη θαυματουργικά και τους είπε να μην τα αγγίξουν αλλά να φάνε κόλλυβα.
Κάπως έτσι και εμείς εδώ στο νησί διώξαμε τα μιάσματα. Βραχνιάσαμε, καήκαμε αλλά καταφέραμε να μην μολυνθούμε, να μην λερώσουμε τα χέρια μας με αίμα αυτήν την φορά.
Αλλά όχι θα έπρεπε να είμαστε φιλόξενοι (λες και ορίζεται σε κάποια γλώσσα η φιλοξενία ως υπόθαλψη)
Νομοταγής (αλλά να ακονίζουμε το μαχαίρι του φονιά)
Ήσυχοι (αλλά όχι ελεύθεροι κατά του Θουκυδίδη το “ή ησυχία ή ελευθερία”)
Διάβασα αρκετά στον τοπικό τύπο αλλά και ευρύτερα στο διαδίκτυο. Πολλά μου φαίνονταν ότι έχουν λογική βάση και άρχισα να έχω αμφιβολίες για την δράση μας αυτή:
Παραβιάσαμε δικαιωματα;
Καταργήσαμε την δημοκρατία;
Βλαψαμε την οικονομία;
Προσβάλαμε ανθρώπους αδίκως;
Δημιουργούμε πόλωση και διχασμό;
Μάλλον όλα αυτα…
Και στο επόμενο post πέφτω από τα συννεφάκια του στοχασμού, στην πραγματικότητα:
Να μετράω τα κόκκαλα στα πλευρά ενός παιδιού στην Γάζα,
σε εκείνο το παιδί που τρέχει ενώ πίσω του σκάνε βόμβες,
σε εκείνες τις μάζες ανθρώπων που μαζεύουν με τα κουτάλια έναν απροσδιόριστο χυλό από το χώμα.
Οχι, δεν υπάρχει εδώ κάτι να σταθμίσεις.
Κάναμε κάτι έκνομο ναι, αλλά ήταν το σωστό. Τελεία.
Δεν κάναμε τίποτα το ηρωικό, τίποτα το ακραίο, τίποτα το ριζοσπαστικό…
Κάναμε απλά το ελάχιστο γιατί θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Ούτε στην Σύρο, ούτε πουθενά με την Παλαιστίνη ως την λευτεριά!
Υ.Γ.
Τραγική ειρωνεία: η επόμενη φορά που είναι προγραμματισμένο να έρθει Σύρο το Crown Iris είναι στις 28 Οκτωβρίου…
