«Το Βερολίνο είναι προετοιμασμένο για πόλεμο με τη Μόσχα και έτοιμο να διευκολύνει την αποστολή 800.000 στρατιωτών του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα», σύμφωνα με δήλωση του επικεφαλής της κοινής διοίκησης επιχειρήσεων της Γερμανίας, υποστράτηγου Αλεξάντερ Σόλφρανκ (Alexander Sollfrank, 7/12/1966-). Σήμερα, η Γερμανία έχει περίπου 182.000 μέλη των ενόπλων δυνάμεων αλλά ο στόχος είναι να αυξηθεί ο αριθμός σε 260.000 έως το 2030, συν 200.000 έφεδρους!
Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους (Boris Ludwig Pistorius, 14/3/1960-) δήλωσε ότι «ένας πόλεμος μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας θα μπορούσε να ξεκινήσει πριν από το 2029». Σύμφωνα με τον ίδιο, «μια ένοπλη σύγκρουση υποτίθεται αρχικά ότι θα συνέβαινε το 2029, αλλά τώρα ορισμένοι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να συμβεί ήδη από το 2028».
Η Μαρία Ζαχάροβα (Мария Владимировна Захарова, 24/12/1975-) διευθύντρια του Τμήματος Πληροφοριών και Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επίσημη εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας από τις 10 Αυγούστου 2015, δήλωσε: «Οι δηλώσεις του Πιστόριους δείχνουν ποιος είναι ο επιτιθέμενος. Τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος είναι η απειλή»!
Θα μπορούσα να πω ότι το πιο πετυχημένο σχόλιο που άκουσα σχετικά με τις δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη Γερμανού Υπουργού Άμυνας ότι «το καλοκαίρι του 2025 ήταν ίσως το τελευταίο ειρηνικό στην Ευρώπη», ήταν από τον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ (Геннадий Андреевич Зюганов, 26/6/1944-), Πρόεδρο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (Председатель ЦК Коммунистической партии Российской Федерации, КПРФ): «Καταλάβαμε το Βερολίνο τρεις φορές και, αν χρειαστεί, θα το πάρουμε και τέταρτη φορά. Είμαι ειρηνικός άνθρωπος, είμαι υπέρμαχος της ειρήνης αλλά δεν μπορώ να ακούσω ανοησίες …» είπε με νόημα ο Ζιουγκάνοφ.
Αν δεν θυμάστε καλά την ιστορία, να σας θυμίσω τις τρεις προηγούμενες φορές που οι Ρώσοι μπήκαν στο Βερολίνο, στις οποίες αναφέρθηκε ο Ζιουγκάνοφ. Ήταν το 1760, το 1813 και το 1945!
● Η πρώτη φορά που οι Ρώσοι κατέλαβαν στο Βερολίνο ήταν το 1760. Η εκστρατεία του Βερολίνου του 1760 ήταν μια στρατιωτική επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη του 1760, κατά τη διάρκεια της μεγάλης κλίμακας στρατιωτικής σύγκρουσης, του Επταετούς Πολέμου (1756–1763), κατά την οποία οι ρωσικές και οι αυστριακές δυνάμεις κατέλαβαν το Βερολίνο. Η πρωτεύουσα της Πρωσίας καταλήφθηκε το πρωί της 29ης Σεπτέμβρη (9 Οκτώβρη).
.
20.000 Ρώσοι στρατιώτες, υπό τις διαταγές του Ρώσου στρατάρχη Τσερνύσοφ (Захар Григорьевич Чернышёв,18/3/1722-29/8/1784), και 15.000 Αυστριακοί, υπό τις διαταγές του στρατηγού Λάσι (Franz Moritz Graf von Lacy, 21/10/1725-24/11/1801), ξεκίνησαν για την περιοχή του Βρανδεμβούργου. Ο Σάλτικοφ (Пётр Семёнович Салтыков, 11/11/1698-22/12/1772) τους κάλυπτε από μακριά με ολόκληρο το στρατό του. Ο Ρώσος στρατηγός Τότελμπεν (Готтлоб Курт Генрих Тотлебен, 21/10/1715-20/3/1773) γερμανικής καταγωγής, ηγούνταν της εμπροσθοφυλακής του ρωσικού σώματος, και στις 3 Οκτώβρη, βρισκόταν ήδη με 3000 άνδρες κάτω από τα τείχη του Βερολίνου.
Μαθαίνοντας για τον κίνδυνο που διέτρεχε το Βερολίνο, ο πρίγκιπας Φρειδερίκος Ευγένιος της Βυρτεμβέργης (Friedrich Eugen von Würtemberg, 21/1/1732-27/12/1797) οδήγησε στο Βερολίνο τα στρατεύματά του, τα οποία πολεμούσαν τους Σουηδούς στην Πομερανία, ενώ έφτασε και το στράτευμα από τη Σαξονία, αυξάνοντας τον αριθμό των υπερασπιστών από 1200 σε περίπου 18.000 άτομα. Ωστόσο, η άφιξη των Αυστριακών του στρατηγού Λάσι άλλαξε την ισορροπία υπέρ των συμμάχων. Οι Αυστριακοί κατέλαβαν το Πότσδαμ (Potsdam) και το Σαρλόττενμπουργκ (Charlottenburg), και μπροστά στις ανώτερες δυνάμεις, οι υπερασπιστές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη και να υποχωρήσουν στο γειτονικό Σπάνταου (Spandau). Ο Τσερνύσοφ έστειλε όλο το ιππικό για να καταδιώξει τις υποχωρούσες δυνάμεις του εχθρού, αλλά το ρωσικό ιππικό πρόλαβε μόνο την πρωσική οπισθοφυλακή, η οποία καταστράφηκε και 1.200 άνδρες αιχμαλωτίστηκαν.
Στις 9 Οκτώβρη, το δημοτικό συμβούλιο του Βερολίνου αποφάσισε να παραδώσει επίσημα την πόλη στους Ρώσους. Τα συμβολικά κλειδιά του Βερολίνου, τα οποία οι αρχές της πόλης παρέδωσαν στον Ρώσο στρατηγό, φυλάσσονται σήμερα στον Καζάνικο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Πετρούπολης. Οι Ρώσοι απαίτησαν αμέσως 4 εκατομμύρια τάλιρα σε αντάλλαγμα για την προστασία της περιουσίας των πολιτών. Ο γνωστός έμπορος Γιόχαν Γιόχαν Ερνστ Γκότσκοβσκι (Johann Ernst Gotzkowsky, 21/1/1710-9/8/1775) ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις εκ μέρους του Βερολίνου και κατάφερε να πείσει τον Τότελμπεν να μειώσει την αποζημίωση σε 1,5 εκατομμύρια τάλιρα. Εν τω μεταξύ, οι Αυστριακοί εισέβαλαν και αυτοί στην πόλη. Οι Αυστριακοί ενδιαφερόταν περισσότερο να εκδικηθούν την πόλη για τη συμπεριφορά των Πρώσων στην κατεχόμενη Σαξονία και στο αυστριακό έδαφος. Οι Ρώσοι (και ειδικά ο Τότελμπεν προσωπικά) ήταν απασχολημένοι με τη βελτίωση της διεθνούς φήμης τους, γενικά ενεργούσαν με μεγαλύτερη συγκράτηση και τόνιζαν το σεβασμό προς τους κατοίκους. Ο Τότελμπεν ανέφερε ότι οι δυνάμεις του αναγκάστηκαν να πυροβολήσουν ακόμη και τους Αυστριακούς συμμάχους τους, οι οποίοι είχαν αρχίσει να λεηλατούν. Ωστόσο, ορισμένες περιοχές της πόλης υπέστησαν λεηλασίες, ειδικά κατά την υποχώρησή τους από το Βερολίνο τέσσερις μέρες αργότερα. Η συνολική ζημιά που υπέστη το Βερολίνο (εκτός των προαστίων) από την παραμονή των συμμαχικών στρατευμάτων εκτιμήθηκε στη συνέχεια από το δημοτικό συμβούλιο σε 1.954.306 τάλιρα. Οι σύμμαχοι κατέλαβαν επίσης περίπου 18.000 όπλα και 143 πυροβόλα, τα αυστριακά και ρωσικά πολεμικά λάβαρα που είχαν καταληφθεί από τον πρωσικό στρατό κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών επιστράφηκαν και απελευθερώθηκαν περίπου 1.200 αιχμάλωτοι πολέμου.
Η κατάληψη του Βερολίνου δεν είχε ιδιαίτερη στρατιωτική σημασία, αλλά απέκτησε πολιτική απήχηση. Ο κόμης Πιοτρ Σουβάλοφ (Пётр Иванович Шувалов, 1711-4/1/1762) δήλωσε σχετικά: «Από το Βερολίνο δεν μπορείς να φτάσεις στο Πετρούπολη, αλλά από την Πετρούπολη μπορείς πάντα να φτάσεις στο Βερολίνο».
● Η δεύτερη φορά κατάληψης του Βερολίνου από τους Ρώσους συνέβη το 1813, κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, όταν τα Ρωσικά στρατεύματα, εισήλθαν στο Βερολίνο στις 4 Μάρτη μετά την συντριβή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη (Napoléon Bonaparte, 15/8/1769 — 5/5/1821) στην εκστρατεία κατά της Ρωσίας.
.
Στις 10 Φλεβάρη 1813, η ομάδα του Βοροντσόφ (Михаил Семёнович Воронцов, 19/5/1823 — 5/11/1854) κοντά στο Ρογκάζεν (Rogasen) και στις 12 Φλεβάρη η ομάδα του Τσερνύσοφ (Александр Иванович Чернышёв, 30/12/1785-8/6/1857) κοντά στο Τσίρκε/Σιρακόφ (Sieraków) νίκησαν τις μονάδες του στρατού του Ναπολέοντα. Η επίθεση των προωθημένων τμημάτων των ρωσικών στρατευμάτων δημιούργησε την απειλή περικύκλωσης της γαλλικής ομάδας κοντά στην Πόζναν (Poznań) και ανάγκασε τον αντιβασιλέα να υποχωρήσει γρήγορα πίσω από τον ποταμό Όντερ (Oder). Η υποχώρηση συνέβαλε στην κατάληψη των περιχώρων του Δρίζεν (Drezdenko) από τις κύριες δυνάμεις του Βίτγκενσταϊν (Пётр Христианович Витгенштейн, 25/12/1768-30/5/1843) και της πόλης Λάντσμπεργκ (Landsberg an der Warthe) από την εμπροσθοφυλακή. Η ευνοϊκή θέση υποδείκνυε την ανάπτυξη επίθεσης κατά του Βερολίνου. Ωστόσο, ο προσεκτικός Κουτούζωφ (Михаил Илларионович
Голенищев Кутузов Смоленский, 5/9/1747-16/4/1813) διέταξε τον Βίτγκενσταϊν να παραμείνει στα περίχωρα του Δρίζεν και να περιμένει την ένωση των πρωσικών σωμάτων του Γιορκ (Johann David Ludwig, Graf Yorck von Wartenburg, 26/9/1759-4/10/1830) και του Μπούλοφ (Friedrich Wilhelm Freiherr von Bülow, Graf von Dennewitz, 16/2/1755-26/2/1816) με τον ρωσικό στρατό. Ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’ (Friedrich Wilhelm III.,3/8/1770-7/6/1840), ως αναγκαστικός σύμμαχος του Ναπολέοντα, σκεφτόταν να διακόψει τις σχέσεις του με τον Βοναπάρτη. Ο βασιλιάς διεξήγαγε μυστικές διαπραγματεύσεις με τον τσάρο Αλέξανδρο Α’ (Александр I Павлович, 12/12/1777-19/1/1825) για τη διαμόρφωση των όρων δημιουργίας ενός ενωμένου ρωσο-πρωσικού στρατού. Εν τω μεταξύ, στις 17 Φλεβάρη, τα στρατεύματα του Τέττενμπορν (Friedrich Karl von Tettenborn, 19/2/1778-9/12/1845) και του Τσερνύσοφ πέρασαν στην αριστερή όχθη του Όντερ και στις 21 Φλεβάρη επιτέθηκαν στο φρούριο του Βερολίνου. Τα στρατεύματα υποχώρησαν στα προάστια του Βερολίνου. Αργότερα, το στράτευμα του Μπένκεντορφ (Александр Христофорович Бенкендорф, 23/6/1782-11/9/1844) πλησίασε την πρωτεύουσα. Ως αποτέλεσμα, τα ρωσικά στρατεύματα απέκτησαν τη δυνατότητα να καταλάβουν τους δρόμους προς την πόλη και να κρατήσουν τον εχθρό σε συνεχή αποκλεισμό. Η προσπάθεια του αντιβασιλέα να δημιουργήσει μια αμυντική γραμμή στον Όντερ απέτυχε.
Η άμυνα του Βερολίνου ήταν αδύνατη, τόσο λόγω των τοπογραφικών χαρακτηριστικών της περιοχής όσο και λόγω της έντονης αντίθεσης των κατοίκων της πόλης προς τους Γάλλους. Στις 4 Μάρτη, στις 6 το πρωί, η ομάδα του Τσερνύσοφ εισέβαλε στην πόλη. Ακολούθησε η εμπροσθοφυλακή του Ρέπνιν (Николай Григорьевич Репнин-Волконский, 1778-6/1/1845). Στις 11 Μάρτη, οι στρατιές του Βίτγκενσταϊν εισέβαλαν θριαμβευτικά στο Βερολίνο. Στους δρόμους δεν έπαυε η ευφορία: «Ζήτω ο Αλέξανδρος! Ζήτω ο σωτήρας μας!». Για να γιορτάσουν την απελευθέρωση του Βερολίνου, στις 15 Μάρτη, με το χτύπημα των καμπανών και τον ήχο των κανονιών, στην πόλη Έλσε (Oleśnica) έγινε η επίσημη συνάντηση του Αλέξανδρου Α’ και του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ’.
Στις 17 Μάρτη και τα στρατεύματα του Γιορκ εισήλθαν πανηγυρικά στο Βερολίνο. Ανακοινώθηκε η έκκληση του βασιλιά «Προς τον λαό μου, προς τα στρατεύματα μου» και δόθηκαν εντολές για την καθολική συγκρότηση της Λάντβερα (λαϊκής εθνοφρουράς). Στις 2 Απρίλη, ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ επισκέφθηκε το αρχηγείο του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Α΄ στην πόλη Κάλις (Kalisz). Τα στρατεύματα παρέλασαν μπροστά στους μονάρχες με μεγαλειώδη τελετουργική παρέλαση.
Ο στρατός του Βοναπάρτη υποχώρησε πίσω από τον ποταμό Έλβα (Elbe). Ο ρωσικός στρατός απελευθέρωσε το Βερολίνο, τη πρωτεύουσα της Πρωσίας. Αυτό ήταν ένα σημαντικό γεγονός που ανέβασε σε πρωτοφανή ύψη το ηθικό και την ψυχολογία των γερμανικών λαών στον αγώνα τους ενάντια στον Γάλλο κατακτητή. Η Πρωσία κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία. Ο Αλέξανδρος Α΄ και ο Γουλιέλμος απέκτησαν πλήρως τους πόρους της Πρωσίας για τον κοινό αγώνα. Ο Ναπολέοντας, αντίθετα, τους έχασε…
● Αν για τα δύο πρώτα επεισόδια της ιστορίας πολλοί μπορεί να μην τα γνώριζαν, η τρίτη φορά που οι Ρώσοι κατέλαβαν το Βερολίνο δεν θα εκπλήξει κανέναν.
.
Ήταν στις 2 Μάη του 1945, που ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την πόλη, πράξη που οδήγησε στην υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της ναζιστικής Γερμανίας στις 9 Μάη 1945, σημαίνοντας ανεξίτηλα την Αντιφασιστική Νίκη! Το γεγονός αυτό δεν ήταν μόνο μια σημαντική στρατηγική νίκη, αλλά και συμβολική, καθώς έθεσε ουσιαστικά τέλος στον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία που προκάλεσε η ναζιστική Γερμανία και το μεγάλο κεφάλαιο που την υποστήριξε. Αν και επίσημα οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις 11 Μάη 1945 (επιχείρηση της Πράγας) και στην πραγματικότητα για μερικές ακόμη εβδομάδες μετά από αυτό, καθώς παρέμεναν μεμονωμένα κέντρα φασιστικής αντίστασης. Αλλά δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, νομίζω αυτά τα γεγονότα είναι ακόμη νωπά στη μνήμη σας. Ή όχι;
Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε περισσότερους από πενήντα εκατομμύρια νεκρούς, ακόμα περισσότερους τραυματίες και πρόσφυγες, ενώ οι υλικές καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες. Η 9η Μάη έμεινε στη μνήμη ως η μέρα της συντριβής του φασισμού. Η μέρα της Νίκης των λαών ενάντια στο τέρας της βαρβαρότητας και της καταστροφής. Η μέρα της Νίκης ενάντια στον πιο καταστροφικό πόλεμο που γνώρισε μέχρι τότε η ανθρωπότητα. Οι μνήμες παραμένουν ζωντανές, τόσο απ’ αυτούς που τα έζησαν, όσο και απ’ αυτούς που μαθαίνουν για τη φρίκη του πολέμου αυτού και τη μεγάλη αυτοθυσία των λαών ενάντια στο φασισμό. Ο φασισμός, σε όποια έκδοση και μορφή του εμφανίζεται, ήταν, είναι και θα είναι, ένας θανάσιμος εχθρός της ειρήνης, της προόδου, της δικαιοσύνης και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής. Και σήμερα αναβιώνει μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κι ετοιμάζει νέο μεγάλο πόλεμο. Φύλακες γρηγορείτε! #
