Ο Σάκης Λυγγερίδης (πατέρας του δολοφονηθέντος αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη) έχει απόλυτο δίκιο σε ό,τι αφορά την αφωνία των πολιτικών για τη δολοφονία του γιου του.
Μέχρι εκεί.
Είναι άδικες – πέρα για πέρα – οι κατηγορίες και ειρωνείες που εκτοξεύει τόσο προς τους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη όσο και προς το κομμάτι του κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους.
Ακόμα πιο άδικη η κατηγορία ότι το κοινό που συμμετείχε σε εκπομπή του Λαζόπουλου με καλεσμένους συγγενείς, χρειάζεται οδηγίες ανιματέρ για να χειροκροτήσει. Όχι ασφαλώς για την υπεράσπιση του Λαζόπουλου αλλά προφανώς, η λογική του είναι ότι στις διάφορες εκδηλώσεις όπου παρευρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί, χρειάζεται να σε καθοδηγήσει κάποιος για να τους χειροκροτήσεις ή να συγκινηθείς.
Ναι, πράγματι, δεν θα διαδηλώσει κανείς για έναν μπάτσο και ειδικά ματατζή. Βγάζοντας έξω το ιδεολογικό σκέλος, στο υποθετικό σενάριο που θα γινόταν αυτό, ο κύριος Λυγγερίδης ξέρει καλά ότι οι συνάδελφοί του δολοφονηθέντος γιου του, θα φόρτωναν τον κόσμο με ξύλο και χημικά.
Από τη στιγμή που κάνει την – απίστευτα δύσκολη – υπέρβαση να αφήσει στην άκρη το πένθος του και ζητάει ανάλογες διαδηλώσεις για τον γιο του, θα μπορούσε απλά να είναι δίπλα στους συγγενείς στις δύο τουλάχιστον διαδηλώσεις που προηγήθηκαν, στις 26 Ιανουαρίου και στις 28 Φεβρουαρίου. Η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι θα τους χάριζαν σίγουρα μία μεγάλη αγκαλιά.
Αντ’ αυτού ειρωνεύεται και κατηγορεί τους συγγενείς, έχοντας δίπλα του ως νομική υποστήριξη κάποιον με αμφιλεγόμενο ρόλο στην αλητεία της συγκάλυψης της δολοφονίας 57 ανθρώπων.
Επιπλέον, οι συγγενείς των δολοφονηθέντων στα Τέμπη από την πρώτη στιγμή μιλάνε ανοιχτά και χωρίς δισταγμό με ονόματα. Ο κύριος Λυγγερίδης παρότι υπάρχει ήδη πρόταση εισαγγελέα, μίλησε υπαινικτικά για ισχυρό οικονομικό παράγοντα και δήμαρχο μεγάλης πόλης.
Κατηγόρησε τους πάντες ότι δεν πάνε κάτω από το δημαρχείο να φωνάξουν “δολοφόνε”.
Τα ματ, οι συνάδελφοι του γιου του, θα μπορούσαν – έστω συμβολικά – να το κάνουν. Απλά, να ρίξουν κάτω τις ασπίδες, τα κράνη και τα γκλομπ τους. Τίποτα άλλο.
Όμως, ο κύριος Λυγγερίδης ενώ βρήκε πολλές λέξεις για τηλεκωμικούς, για συγγενείς, για την κοινωνία που διαδηλώνει, δε βρήκε ούτε μία για τα ματ, γι’ αυτούς που αυτονόητα θα έπρεπε να είναι κοντά του.
Να θυμίσουμε ότι έντονες διαδηλώσεις δεν έγιναν ούτε για την Κυριακή Γρίβα που δολοφονήθηκε μέσα σε αστυνομικό τμήμα. Ούτε για τους Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλο.
Ας είναι σίγουρος ότι είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος σε οποιαδήποτε μελλοντική κινητοποίηση για τα Τέμπη. Μέσα από τα Τέμπη μπορεί να ενώσει τη φωνή του γι’ αυτό που δικαιολογημένα τον πνίγει.
Δεν θα έλεγα την παραμικρή κουβέντα, ειδικά για κάποιον που βιώνει το χειρότερο εφιάλτη ενός γονιού, τον πόνο αυτό που είναι αδύνατο να φανταστεί όποιος δεν τον έχει βιώσει.
Έστω και με τις άδικες κατηγορίες – ειρωνείες εναντίον των συγγενών, εν μέρει θα το δικαιολογούσα. Ανθρώπινα, υπό το βάρος του πόνου και όχι με την έννοια του ακαταλόγιστου.
Η επιλεκτική όμως εξαίρεση των ματ από το κατηγορητήριό του κυρίου Λυγγερίδη, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για μη αντίδραση.
Κάθε στιγμή δίπλα στους συγγενείς των δολοφονηθέντων στα Τέμπη. Ούτε στιγμή δεν θα τους αφήσουμε μόνους. Πυροβολούνται από πολλές πλευρές ακόμα και από κει που δεν το περιμένεις.
