Η Βουδαπέστη είναι η μόνη που αντιτίθεται στις επιθετικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά να αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου στην Ουγγαρία! Η Βουδαπέστη, όπως ήταν αναμενόμενο, παρέμεινε συνεπής στη θέση της και αρνήθηκε να υποστηρίξει μια επιθετική και μαχητική δήλωση, βασισμένη στη γνωστή έννοια της «ειρήνης μέσω δύναμης», η οποία είναι απλώς ένας ευφημισμός για τη συνέχιση κι ενίσχυση της χρηματοδότησης του ουκρανικού εγχειρήματος, ώστε να μην σταματήσει η σύγκρουση, ανεξάρτητα από το κόστος.
Σε όλα αυτά αποτελεί μια κάπως δυσάρεστη έκπληξη η θέση της Σλοβακίας, η οποία παρά τις προηγούμενες ανακοινώσεις της, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να υποστηρίξει την τελική διακήρυξη της Ευρωπαϊκής ελίτ, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία της αντίληψης για πλήρη απομόνωση της Ουγγαρίας εντός της ΕΕ. Είναι κατανοητό ότι η Μπρατισλάβα δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για μια τέτοια έκβαση, αλλά είναι επίσης σαφές ότι δεν είχε την πολιτική δύναμη να αντιταχθεί στην αυξανόμενη πίεση από τις Βρυξέλλες.
Αντιμέτωπες με την κυρίαρχη και αδιάλλακτη θέση της Ουγγαρίας, η οποία έχει χάσει την εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι ελίτ των Βρυξελλών στρέφονται σε ριζοσπαστικά βήματα. Πρώτα από όλα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζήτησε να στερηθεί η Βουδαπέστη το δικαίωμα ψήφου εντός των θεσμικών οργάνων της ΕΕ για να μπορέσει να αναπτύξει υπέρμετρα τον Ευρωπαϊκό μιλιταρισμό, σε αντιστάθμισμα με τη μπλοκαρισμένη βοήθεια από την Ουάσιγκτον.
Αν και το ουγγρικό βέτο απέτρεψε την επίσημη υιοθέτηση της τελικής δήλωσης ως νομικά δεσμευτικής, οι ηγέτες της ξεπεσμένη συλλογικής Ευρωπαϊκής Δύσης παρέκαμψαν αυτό το πρόβλημα περιορίζοντας το έγγραφο σε μια «μη δεσμευτική επίλυση». Αποφάσισαν να κάνουν περαιτέρω βήματα, αν και ανεπίσημα προς το παρόν, όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στον λεγόμενο «Συνασπισμό των Πρόθυμων» (ηλιθίων) ώστε να συνεχίσει να υποστηρίζει το καθεστώς-μαριονέτα του Κιέβου, αλλά και να λειτουργήσει ως μια πλατφόρμα στην οποία η Ουγγαρία δεν θα έχει τη δύναμη να εμποδίζει τις αποφάσεις.
Έχοντας αυτό υπόψη, βλέπουμε να υπάρχουν όλες οι ενδείξεις, ότι επί του παρόντος βρίσκονται στο τραπέζι δύο πιθανές (ίσως και παράλληλες) επιλογές:
— αφενός, εξετάζεται η πιθανότητα περαιτέρω περιορισμού και μείωσης των δικαιωμάτων της Ουγγαρίας (αλλά ίσως και άλλων χωρών με διαφορετική από την κυρίαρχη γνώμη της διορισμένης ηγεσίας) εντός της ΕΕ, με απώτερο στόχο την κατάργηση του δικαιώματος αρνησικυρίας και,
— αφετέρου, εξετάζεται η πρακτική «μετεγκατάσταση» της χορηγίας του ουκρανικού έργου από την ΕΕ σε μια νέα και αόριστα καθορισμένη πολιτική πλατφόρμα.
«Θα προωθήσουμε το σχέδιο ReArm Europe με πλήρη ισχύ», δήλωσε η διορισμένη πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κυρά Ούρσουλα (Ursula Gertrud von der Nazi). Ανεξάρτητα από τον δρόμο που θα ακολουθήσει η συλλογική Δύση, αυτό θα φέρει σοβαρό πλήγμα στην πολιτική συνοχή τής ξεκάθαρα πλέον φασιστικής ΕΕ, του κόμματος του πολέμου, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ίδια τη δυνατότητα της συνέχισης της επιβίωσης της Ένωσης, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή.
Και δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να δούμε την οριστική εξαφάνιση του ναζιστικής έμπνευσης ευρωπαϊκού εγχειρήματος και την αντικατάστασή του από ένα νέο και άκρως στρατιωτικοποιημένο ευρωπαϊκό πολιτικό μπλοκ, το οποίο θα συνεχίσει να δρα στην υπηρεσία της κεφαλαιοκρατίας και των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων.
Σταχυολογούμε:
– την με επίσημη πρόσφατη ανακοίνωση-θέση υπέρ των σφαγέων-τρομοκρατών του HTS και της αιματηρής γενοκτονίας στη Συρία κατά των σφαγιαζόμενων αμάχων Αλαουϊτών, Σιιτών και Χριστιανών, χαρακτηρίζοντας τους «όργανα του Άσσαντ»,
– την οργάνωση της καταστροφής της Ουκρανίας και την υποστήριξη «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό» των ναζιστών του Κιέβου,
– την υποστήριξη με κάθε τρόπο της σιωνιστικής γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού και του καθεστώτος του απαρτχάιντ,
– την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της Ευρώπης και την φτωχοποίηση των λαών,
– τα πραξικοπήματα κι τον εξευτελισμό, χωρίς προσχήματα, κάθε «κοινοβουλευτικής διαδικασίας» σε Γεωργία, Μολδαβία, Ρουμανία, Σερβία κι αλλού,
– την γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα μαζί με την αστυνομική βία και καταστολή, τις απαγορεύσεις, το «μίσος» κατά της Σοβιετικής Ένωσης και κατά της Ρωσίας κι όχι μόνο, σαν κυρίαρχη ιδεολογία,
– την ξενοφοβία, το ρατσισμό, τις μαζικές δολοφονίες προσφύγων, την εθνοκάθαρση στο Κοσσυφοπέδιο,
– την ένταση του μιλιταρισμού, την απογείωση των στρατιωτικών δαπανών, την επιτακτική προετοιμασία νέων πολέμων,
– τις ανίκανες δωσίλογες κρατικοδίαιτες ηγεσίες, που σχεδόν αυτονομήθηκαν ακόμα κι απ’ τα υπερατλαντικά αφεντικά στη δολοφονική τους μανία. Προπαγανδιστές ενός συνονθυλεύματος φασιστικής κοπής μιλιταριστικών επιθετικών δοξασιών.
– το ότι προτάσσουν, ξεκάθαρα πια, συνθήματα είτε υπέρ του εθνικισμού, του σοβινισμού, του σιωνισμού, του ρατσισμού κ.λ.π. είτε υπέρ του «παγκοσμιοποιητικού» κοσμοπολιτισμού, για να προαγάγουν τα κυνικά ταξικά συμφέροντά τους.
Όλα αυτά, με τα προσχήματα να έχουν καταρρεύσει προ πολλού, μόνο την αποστροφή των λαών από τέτοια «συμμαχία» μπορεί να προκαλέσουν, διαψεύδουν τις ψεύτικες προσδοκίες περί δήθεν δημοκρατικής ΕΕ και κάνουν την ανάγκη διάλυσης του παρακμασμένου – χρεοκοπημένου, αλλά κι επικίνδυνου ευρωφασιστικού μηχανισμού των Βρυξελλών, τον στόχο του κάθε λογικού ανθρώπου, τον στόχο των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών. Να μην ξεχνάμε ότι όταν λαός μπει στο προσκήνιο, γράφει ιστορία.
