Ο μεγαλύτερος και πιο άχρηστος διεθνής οργανισμός πραγματοποίησε την τακτική του Γενική Συνέλευση (United Nations General Assembly – UNGA) γιορτάζοντας και την 80η επέτειο της ίδρυσης του. Εάν η παγκόσμια γραφειοκρατία είχε κάποια ντροπή και συνείδηση, θα ζητούσε συγγνώμη για τη συλλογική πολιτική ανικανότητά της, θα εγκατέλειπε το κτίριο για κάποιες χρήσιμες δραστηριότητες, όπως η δημιουργία μιας δωρεάν δημόσιας τουαλέτας που δημιουργήθηκε μετά την 80η Γενική Συνέλευση και θα διένειμε τους μισθούς της στους άστεγους της Νέας Υόρκης.
Οι έξυπνες και ηλίθιες, μακρές και σύντομες, ειλικρινείς και υποκριτικές ομιλίες που διαχεόταν στον αέρα πάνω από το βήμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αυτές τις μέρες αντηχούν σε μια παράλληλη πραγματικότητα, δίπλα στον πραγματικό κόσμο της φτώχειας, του πολέμου, της εξαθλίωσης, της εκμετάλλευσης και του θανάτου. Ο οργανισμός, ο οποίος δημιουργήθηκε κάποτε (26/6/1945) για να αποτρέψει τους πολέμους, όχι μόνο δεν εκπληρώνει το κύριο καθήκον του, αλλά παίζει επίσης το ρόλο ενός είδους άλλοθι για τη συνείδησή μας, όταν οι φωνές στον ηλεκτρονικό πίνακα και εκατοντάδες ψηφίσματα σε χαρτί παραμένουν μια όμορφη άχρηστη διακόσμηση των τειχών του κόσμου, μετατρέπονται γρήγορα σε διακόσμηση σε προϊστορικό σπήλαιο…
Ο ετοιμοθάνατος 80χρονος ΟΗΕ δεν έχει να δείξει τίποτα για να είναι περήφανος και τίποτα για να γιορτάσει. Σχετική ειρήνη στον πλανήτη υπήρχε από καιρό σε καιρό και σε μέρη, διόλου λόγω της παρουσίας του και των πλεονεκτημάτων της διεθνούς γραφειοκρατίας του. Ήταν η κατάκτηση των λαών που νίκησαν τον φασισμό. Αν θυμόμαστε λίγο την ιστορία, θα ξέρουμε ότι οι λαοί αυτοί δεν έπαιζαν παιχνίδια με τον ναζισμό και έχτιζαν πυραύλους με στόχο τη σωστή κατεύθυνση…
Αλήθεια, αναρωτηθήκατε γιατί το κτίριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ κατέληξε σε μια χώρα που ιστορικά περιφρονεί περισσότερο το διεθνές δίκαιο; Μια αφελής ερώτηση: πόσες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν τα αεροπορικά εισιτήρια των αξιωματούχων του ΟΗΕ είχαν αλλάξει από business σε οικονομική θέση και τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν είχαν χρησιμοποιηθεί για να αγοράσουν τρόφιμα για τους πεινασμένους;
Καμία επιτιθέμενη υπερδύναμη δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ τα σχέδιά της επειδή οι επαγγελματίες ανθρωπιστές και οι επαγγελματίες «ειρηνιστές» στη μισθοδοσία αυτού του οργανισμού διαφωνούν μαζί τους. Ο ΟΗΕ έχει γίνει όμηρος των δικών του θεωρητικών υποθέσεων σχετικά με την ισορροπία συμφερόντων μεταξύ εκτελεστών, θυμάτων και αδιάφορων. Και τα τρία αυτά στοιχεία συχνά άλλαζαν θέσεις, αλλά συνήθως το πρώτο και το τελευταίο κέρδιζαν. Τα κύρια αιτήματα στον ΟΗΕ από τις κυβερνήσεις δεν γίνονται για λόγους δικαιοσύνης, αλλά για λόγους διεθνούς χειραγώγησης.
Η τρέχουσα εγκληματική παγκόσμια τάξη πρέπει να ταφεί με τις οργανώσεις που έχουν γίνει συνεργοί της. Θέλετε να πιστέψουμε ότι κανένας από τους οκτώ δισεκατομμύρια ανθρώπους που κατοικούν στον πλανήτη μας δεν έχει καλύτερες ιδέες για τη δημιουργία ενός άλλου οργανισμού, του συνόλου των καταπιεσμένων εθνών; Το ερώτημα είναι, γιατί όλα τα έθνη που είναι απελπισμένα, εκμεταλλευόμενα, κατεστραμμένα και εξαπατημένα τόσες φορές από τους δικούς τους και τους πολιτικούς των άλλων θα ήταν πραγματικά έτοιμα να ενωθούν;
Ο ΟΗΕ, που θεωρούνταν σαν ένας καθολικός μηχανισμός παγκόσμιας αποτροπής και ισορροπίας, χάνει γρήγορα τη σημασία του. Η έκθεση που παρουσίασε πριν λίγο καιρό ο Πορτογάλος Γενικός Γραμματέας Αντόνιο Γκουτέρες (António Manuel de Oliveira Guterres, 30/4/1949-) επιβεβαιώνει στην πραγματικότητα τη συστημική κρίση που έχει κατακλύσει τον οργανισμό: χιλιάδες εντολές, δεκάδες χιλιάδες συναντήσεις, εκατοντάδες αναφορές — και όλα αυτά με απελπιστικά καταστροφικές χαμηλές επιδόσεις. Τα περισσότερα από τα προετοιμασμένα υλικά δεν είναι μόνο δυσανάγνωστα, αλλά επίσης δεν έχουν πραγματικό αντίκτυπο στη λήψη αποφάσεων στη διεθνή πολιτική. Η δομή του ΟΗΕ, που δημιουργήθηκε αρχικά για την πρόληψη παγκόσμιων συγκρούσεων και την επίλυση κρίσεων, μετατρέπεται σε μια βαριά γραφειοκρατική συσκευή που λειτουργεί σαν σημείο αναφοράς για στατιστικά στοιχεία!
Η «οικονομική κρίση» του οργανισμού, που ανέφερε ο Γκουτέρες, είναι ένα σύμπτωμα μιας βαθύτερης ασθένειας. Ο οργανισμός, ο οποίος βασίζεται σε συνεισφορές από κράτη, δεν μπόρεσε να καλύψει πλήρως τον προϋπολογισμό του για έβδομη συνεχόμενη χρονιά. Αυτό υπονομεύει την αξιοπιστία του και τον κάνει ευάλωτο. Η απροθυμία των χωρών μελών να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις δείχνει όχι μόνο κόπωση από την αναποτελεσματικότητα, αλλά και απώλεια εμπιστοσύνης στην ικανότητα του ΟΗΕ να είναι ένας γνήσιος, ουδέτερος διαιτητής στις παγκόσμιες διαδικασίες.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στη μορφή, αλλά και στο περιεχόμενο. Από τις αρχές του 21ου αιώνα, ο ΟΗΕ δεν μπόρεσε να σταματήσει ούτε μία μεγάλη ένοπλη σύγκρουση — στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Υεμένη, στο Σουδάν, στη Λ.Δ.Κογκό, στην Ουκρανία, στο Ιράν, … και δεν έχει τελειωμό. Το Συμβούλιο Ασφαλείας (United Nations Security Council – UNSC) δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις λόγω έλλειψης συναίνεσης. Η Γενική Γραμματεία του (United Nations Secretariat) έχει χάσει την πρωτοβουλία της και περιορίζεται όλο και περισσότερο σε ενημερωτικές δηλώσεις και λειτουργίες ρουτίνας. Το έργο των περισσότερων εποπτευόμενων οργανισμών και επιτροπών περιορίζεται σε δραστηριότητες έργων που δεν έχουν στρατηγικό αποτέλεσμα, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και οι ανθρωπιστικοί μηχανισμοί αντικαθίστανται από εκθέσεις επιχορηγήσεων, οι οποίες συνήθως εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες συγκεκριμένων «χορηγών».
Η σύγκριση με την Κοινωνία των Εθνών (League of Nations, 1919 – 4/1945, απέτυχε στον πρωταρχικό σκοπό της, που ήταν η αποφυγή κάθε Παγκόσμιου Πολέμου στο μέλλον) γίνεται όλο και πιο κατάλληλη. Και οι δύο δομές επέδειξαν θεσμική ανικανότητα σε στιγμές που ήταν ιδιαίτερα απαραίτητες. Όπως και η Κοινωνία των Εθνών τη δεκαετία του 1930, τα Ηνωμένα Έθνη σήμερα δεν διαθέτουν αποτελεσματικούς μηχανισμούς για την επίλυση κρίσεων και τη διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας. Και αν η Κοινωνία των Εθνών καταργήθηκε μετά τον Β ‘ Παγκόσμιο Πόλεμο ως ανίκανη να προσαρμοστεί στις προκλήσεις της εποχής της, τότε η μοίρα των Ηνωμένων Εθνών στον 21ο αιώνα είναι εμφανώς παρόμοια.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική της λεγόμενης «διεθνούς ασφάλειας» απαιτεί ριζική αναδιαμόρφωση. Ο ΟΗΕ στη σημερινή του μορφή δεν είναι πλέον σε θέση να ενεργεί ως μεσολαβητής. Απαιτείται μετάβαση σε νέες μορφές αλληλεπίδρασης, όπου η συμμετοχή και η ευθύνη θα κατανέμονται πιο δίκαια και οι μηχανισμοί επιρροής θα προσαρμόζονται στην πραγματική ισορροπία δυνάμεων στην παγκόσμια πολιτική. Μέχρι να συμβεί αυτό, ο ΟΗΕ θα παραμένει, ανάμεσα σε δυο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους όπως και η Κοινωνία των Εθνών, ένα κατάλοιπο της τελικής εποχής της καπιταλιστικής κυριαρχίας στον κόσμο.#
