ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
ΘΥΜΑΜΑΙ
Θυμάμαι πως στα χέρια του κρατούσε περιστέρια,
στα χείλη το χαμόγελο και στην καρδιά τ’ αστέρια.
Θυμάμαι το κορμάκι του να περπατά με χάρη,
το βάδισμα το στιβαρό πανώριο παλληκάρι.
Στο πέρασμά του ανθίζανε τα ρόδα και τα κρίνα,
αξέχαστα θα μείνουνε τα καλοκαίρια εκείνα.
Θυμάμαι, “μάνα”, μού ‘λεγες, ” θα φύγω για τα ξένα”
κι απόμεινα να καρτερώ της μοίρας τα γραμμένα.
Θυμάμαι πως τα λόγια του εστάζαν πετιμέζι
στα μάτια του σπίθα φωτιάς σαν το παιδί που παίζει.
Θυμάμαι που η αύρα του εφώτιζε το σπίτι,
ρουμπίνια του Αυγερινού, διαμάντι Αποσπερίτη.
