Είναι γύρω μας, είτε μας κυβερνούν είτε στηρίζουν τους κυβερνώντες και είναι απόγονοι γνωστών χαρακτήρων στην ιστορία της χώρας μας. Ποιοι είναι οι πρόγονοι τους; Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή, σταχυολογώντας ορισμένα ονόματα, για να θυμηθούμε τους προγόνους τους.
■ Ο Εφιάλτης ο Μηλιεύς, γιος του Ευρυδήμου (5ος αιώνας ΠΚΧ). Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο Εφιάλτης ήταν ένας φτωχός γεωργός που μπήκε στον πειρασμό να προδώσει τους Σπαρτιάτες, όταν υπέδειξε αυτοπροσώπως στον Ξέρξη ένα κρυφό πέρασμα (την Ανόπαια Ατραπό). Ο Εφιάλτης λούστηκε με χρυσάφι και φυγαδεύτηκε για έντεκα χρόνια. Είχε επικηρυχθεί και εντοπίστηκε από τον Αθηνάδη, ο οποίος και τον σκότωσε. Ο Εφιάλτης έμεινε στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος προδότης των Ελλήνων και όχι άδικα, αφού μετά την πληροφορία που έδωσε στους Πέρσες, 10.000 «Αθάνατοι» των Περσών σφάγιασαν 1.000 Φωκείς και περικύκλωσαν τον στρατό του Λεωνίδα στη μάχη των Θερμοπυλών.
■ Ο Πολυνείκης, μαζί με τον αδερφό του Ετεοκλή, είχαν συμφωνήσει να κυβερνούν εναλλάξ την πόλη της Θήβας. Όταν ήρθε η σειρά του Ετεοκλή, αυτός αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον Πολυνείκη. Ο Πολυνείκης, με τη βοήθεια ξένων δυνάμεων, επιτέθηκε στη Θήβα. Αυτή η ενέργεια θεωρήθηκε προδοσία, καθώς στράφηκε εναντίον της πατρίδας του. Ο Κρέοντας, ως νέος βασιλιάς, απαγόρευσε την ταφή του Πολυνείκη και τιμωρεί με θάνατο όποιον παραβεί την εντολή του, θεωρώντας τον προδότη της πόλης.
■ Ο Αριστοκράτης Β΄ ήταν ο 24ος και τελευταίος βασιλιάς της αρχαίας Αρκαδίας. Διαδέχτηκε τον πατέρα του Ικέτα και έμεινε γνωστός στην ιστορία από την συμμετοχή του στον Β’ Μεσσηνιακό Πόλεμο στο πλευρό των Μεσσήνιων, τους οποίους όμως πρόδωσε δύο φορές αφού χρηματίστηκε από τους Σπαρτιάτες. Οι Αρκάδες μόλις έμαθαν τα κατορθώματα του τον εκτέλεσαν με λιθοβολισμό όπως τον παππού του, Αριστοκράτη, και κατάργησαν την βασιλεία.
■ Ο Στησάνορας ήταν βασιλιάς στο Κούριο, κοντά στη σημερινή Επισκοπή Λεμεσού. Πήρε μέρος στην επανάσταση του Ονήσιλου συμμετέχοντας στην Ιωνική Επανάσταση (500/499-494 ΠΚΧ) κατά των Περσών μαζί με τις άλλες Κυπριακές πόλεις εκτός της Αμαθούντας (σημερινή Λεμεσός) που δεν συμμετείχε. Στη θάλασσα ο στόλος των Ιωνικών πόλεων είχε νικήσει τον περσικό και η αποφασιστική μάχη στη ξηρά δόθηκε στην πεδιάδα της Σαλαμίνας (κοντά στη σημερινή Αμμόχωστο). Στο πιο κρίσιμο σημείο της μάχης ο Στασήνορας και τα άρματα των Σαλαμινίων εγκατέλειψαν το ελληνικό στρατόπεδο και πήγαν με την πλευρά των Περσών και έτσι η μάχη χάθηκε. Τελικά οι Πέρσες κατέπνιξαν την κυπριακή εξέγερση και οι Ίωνες επέστρεψαν στις πόλεις τους.
■ Ο Ιππίας (547-490 ΠΚΧ) ήταν γιος του τυράννου των Αθηνών Πεισίστρατου. Ο Ιππίας κυβέρνησε για τέσσερα χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι του 510 ΠΚΧ οπότε και η τυραννία ανατράπηκε με στρατιωτική επέμβαση του βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη. Ο Ιππίας με την οικογένειά του εξορίστηκαν και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Αλλά ο τύραννος Ιππίας προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία της Αθήνας συμμαχώντας με τους Σπαρτιάτες. Το σχέδιό του δεν ευοδώθηκε από την Πελοποννησιακή Συμμαχία και ο Ιππίας έφυγε άπραγος για την Περσία. Εκεί έγινε σύμβουλος στον βασιλιά Δαρείο. Συμμετείχε ως σύμβουλος των Περσών και στη μάχη του Μαραθώνα το 490 ΠΚΧ.
■ Ο Δημάρατος ήταν ο 15ος βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης από τη γενιά των Ευρυποντιδών, που βασίλεψε από το 510 μέχρι το 491 ΠΚΧ. Ο Λεωτυχίδας, υποστήριξε ότι ο Δημάρατος κακώς ανήλθε στο θρόνο αφού η πατρότητα του αμφισβητείτο. Παρουσίασε δε στη δίκη τους παλαιούς εφόρους που βρίσκονταν τότε μαζί με τον πατέρα του Δημάρατου για να παρέχουν αποδείξεις. Η υπόθεση μεταφέρθηκε στο μαντείο των Δελφών, το οποίο επικύρωσε την καταδικαστική απόφαση. Αφού διέφυγε για λίγο στη Ζάκυνθο, ο Δημάρατος κατόπιν ταξίδεψε στην Ασία, στην αυλή του βασιλιά Δαρείου Α’. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον των Ελλήνων, ο Δημάρατος τον ακολούθησε με την ιδιότητα του ειδικού συμβούλου. Επίσης εκείνος έδωσε στους Πέρσες τη στρατηγική συμβουλή να καταληφθούν τα Κύθηρα, αλλά ευτυχώς δεν εισακούστηκε. Για τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας ο Ξέρξης παρέδωσε στον Δημάρατο και τους γιους του την Πέργαμο, την Τευθρανία και την Αλίσαρνα.
■ Ο Παυσανίας (510-470 ΠΚΧ) ήταν Σπαρτιάτης στρατηγός, που έμεινε γνωστός ως ο αρχηγός του συνασπισμένου ελληνικού στρατού στη μάχη των Πλαταιών κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Στη συνέχεια στάλθηκε στον Ελλήσποντο όπου κατέλαβε την πόλη του Βυζαντίου, αλλά ελευθέρωσε Πέρσες ευγενείς, τους οποίους απέδωσε πίσω στον Ξέρξη. Ο Παυσανίας έγραψε στον Ξέρξη Α΄ ότι θα τον βοηθήσει να κατακτήσει την Ελλάδα και σε αντάλλαγμα θα παντρευτεί την κόρη του και ο Πέρσης βασιλιάς απάντησε θετικά. Ο Παυσανίας κατόπιν ασπάστηκε τα περσικά έθιμα και τρόπο ζωής. Επίσης δωροδόκησε μερικούς είλωτες για να εξεγερθούν και να ανατρέψουν το πολίτευμα της Σπάρτης. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, οι Έφοροι της Σπάρτης καταδίωξαν τον Παυσανία που κατέφυγε ικέτης στον ναό της Αθηνάς Χαλκιοίκου, πολιούχου της πόλης. Τότε αυτοί αποφάσισαν να κλείσουν όλες τις εισόδους με τούβλα και να ρίξουν την σκεπή ώστε να πεθάνει από πείνα και κρύο· η μητέρα του Θεανώ έβαλε τον πρώτο λίθο.
■ Ο Αλκιβιάδης Κλεινίου Αθηναίος (450-404 ΠΚΧ) ήταν σημαντικός Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου ο Αλκιβιάδης άλλαξε τις πολιτικές του συμμαχίες αρκετές φορές. Όταν οι πολιτικοί του εχθροί τον κατηγόρησαν για ιεροσυλία κατέφυγε στη Σπάρτη. Στα χρόνια που ήταν την Σπάρτη, ο Αλκιβιάδης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστροφή της Αθήνας. Και στη Σπάρτη όμως απέκτησε πολλούς πολιτικούς εχθρούς οπότε και διέφυγε στην Περσία. Εκεί υπηρέτησε ως σύμβουλος του σατράπη Τισσαφέρνη. Τον συμβούλευσε να δωροδοκήσει τους στρατηγούς των ελληνικών πόλεων για να κερδίσει πολύτιμες πληροφορίες για τις δραστηριότητες τους, και να μη βιαστεί να οδηγήσει τον περσικό στόλο σε σύγκρουση, καθώς όσο περισσότερο κρατούσε ο πόλεμος, τόσο πιο εξαντλημένες θα ήταν οι εμπόλεμες ελληνικές παρατάξεις. Αυτό θα επέτρεπε στους Πέρσες να κατακτήσουν πιο εύκολα τις ελληνικές πόλεις. Στη συνέχεια ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με Αθηναίους ολιγαρχικούς στρατηγούς για να πετύχει την ανάκληση του. Το 411 ΠΚΧ οι συνωμότες κατάφεραν να καταργήσουν τη δημοκρατία και επέβαλαν την ολιγαρχική κυβέρνηση των 400. Το 407 ΠΚΧ μετά την αποκατάσταση του Αλκιβιάδη ως Αθηναίου στρατηγού, οι 400 ανατράπηκαν και αντικαταστάθηκαν με μια ευρύτερη ολιγαρχία. Στη συνέχεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε μια σειρά αθηναϊκών νικών, που ανάγκασαν τη Σπάρτη να ζητήσει ειρήνη.
■ Ο τύραννος Αρίστων της αρχαίας πόλης του Βυζαντίου συμμετείχε μαζί με άλλους Έλληνες στρατηγούς στην εκστρατεία του Πέρση βασιλιά Δαρείου Α’ της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, το 513 ΠΚΧ, εναντίον των Σκυθών, ενώ εκπροσωπούσε το Βυζάντιο. Κάτι που θεωρήθηκε από τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις προδοσία των συμφερόντων του Ελλήνων.
■ Στους καιρούς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν μετονομάστηκε ποτέ σε Βυζάντιο. Ο όρος «Βυζαντινή αυτοκρατορία» χρησιμοποιήθηκε από ιστορικούς μετά τον 16ου αιώνα για να διακρίνει την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τη δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αναφερόμενος στην πρωτεύουσά της, την Κωνσταντινούπολη, η οποία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Βυζάντιο), ο στρατηγός και αριστοκράτης στη Ρωμανία στα τέλη του 11ου αιώνα Νικηφόρος Βασιλάκης (ή και Βασιλάκιος, πρώην δούκας του Δυρραχίου) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Ζ’ Δούκα, αρνήθηκε να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων, ενώ έκρυψε από τον αυτοκράτορα την είδηση για την προέλαση του ηγέτης των εισβολέων Άλπ Αρσλάν. Στράφηκε στη συνέχεια εναντίον του Νικηφόρου του Γ΄ και συγκέντρωσε στρατό από διάφορες εθνότητες, όπως Βούλγαρους, Φράγκους, Σκλαβηνούς, Ρωμιούς και Αρβανίτες, αλλά ηττήθηκε από τον στρατηγό Αλέξιο Κομνηνό ο οποίος τον συνέλαβε και τον τύφλωσε σαν προδότη.
■ Τα μέλη της Δυναστείας των Δουκών κυβέρνησαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για 28 χρόνια (1059-1078). Θεωρήθηκαν από πολλούς ως προδότες για τις φιλοδοξίες τους και τον τρόπο με τον οποίο έθεσαν σε κίνδυνο τη χώρα για να απαλλαγούν από τον αυτοκράτορα. Όταν ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ΄ Διογένης αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο του Άλπ Αρσλάν, στην άγονη πεδιάδα του Μαντζικέρτ, ο Ανδρόνικος Δούκας που βρισκόταν στα μετόπισθεν, άρχισε να διαδίδει με αστραπιαία ταχύτητα ότι ο αυτοκράτορας σκοτώθηκε και η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Ο Αλπ Αρσλάν έκπληκτος είδε την βυζαντινή στρατιά να αυτοδιαλύεται και η επέλαση της να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας απομονώθηκε από το κυρίως στράτευμα. Ακολούθησε η σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι που συνελήφθη.
■ Ο ευγενής και λόγιος Γεώργιος Αμιρούτζης από την Τραπεζούντα διαδραμάτισε ρόλο επιεικώς άθλιο και προδοτικό. Ένα από τα πρόσωπα που είχε απολύτως καταστροφικό ρόλο για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 1439 έλαβε μέρος στην Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας υπογράφοντας υπέρ της ένωσης των εκκλησιών με αντάλλαγμα χρήματα! Επιστρέφοντας όμως, καταχράστηκε τα χρήματα και καταδίκασε την ένωση. Την περίοδο της Άλωσης της Πόλης επέστρεψε στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και εισήλθε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Δαβίδ Μεγαλοκομνηνού. Είχε αρκετή εξουσία για να παραλύσει τις προετοιμασίες που γίνονταν εν όψει της επικείμενης πολιορκίας της Τραπεζούντας, να δημιουργήσει αποθαρρυντικό κλίμα και να προετοιμάσει τους συμπατριώτες του για παράδοση. Το 1461 έπεισε τον Δαβίδ να δεχτεί όρους ταπεινωτικούς και να παραδώσει τον εαυτό του και την οικογένειά του στον Μωάμεθ Β΄. Ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του αιχμάλωτου Δαβίδ και όλης σχεδόν της οικογένειάς, τους οποίους συκοφάντησε στον Μωάμεθ Β΄. Ο ίδιος και η οικογένεια του ασπάστηκαν το Ισλάμ.
■ Ο εξάδελφος του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε’, κόμης Αμεδαίος ΣΤ΄ της Σαβοΐας, γνωστός ως «Πράσινος Κόμης», ανέλαβε το 1366 την απελευθέρωση του Ιωάννη Ε΄ που κρατούσαν αιχμάλωτο οι Βούλγαροι, με την εκτέλεση σταυροφορίας πρώτα κατά των Τούρκων. Οι σταυροφόροι του κίνησαν κατά της Καλλίπολης ενισχυμένοι με λίγους άνδρες του ηγεμόνα της Λέσβου και γαμβρού του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου, Φραντζέσκο Γκατελούζο. Η πόλη κυριεύθηκε εξ εφόδου με τους Τούρκους της ακρόπολης να παραδίδονται στις 26 Αυγούστου 1366. Στη συνέχεια στράφηκε εναντίον της Βουλγαρίας και υποχρέωσε τους Βουλγάρους να απελευθερώσουν τον Ιωάννη Ε’.
Μετά την αναχώρηση του Αμεδαίου, ο άθλιος αυτοκράτορας Ανδρόνικος Δ΄ κατάλαβε και πάλι τον θρόνο. Παραχωρώντας στον Τούρκο σουλτάνο Μουράτ την στρατηγικής σημασίας χερσόνησο της Καλλίπολης και στους Γενουάτες την Τένεδο, ο Ανδρόνικος Δ΄ έγινε αυτοκράτορας στα ερείπια του βυζαντινού κράτους, φυλακίζοντας τον πατέρα του και τον αδελφό του Μανουήλ. Επικεφαλής Τούρκων εισήλθε «θριαμβευτής» στην Κωνσταντινούπολη ο Ανδρόνικος Δ, το 1376.
■ Λίγο πριν την πτώση της Πόλης, οι ανθενωτικοί, μέρα και νύχτα, παρακαλούσαν το θεό να φέρει τους Τούρκους μιαν ώρα αρχύτερα μέσα στην Πόλη για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση. Οι καλόγεροι που κυκλοφορούσαν κατά εκατοντάδες μέσα στην Πόλη, ήθελαν να ανοίξουν οι πόρτες του κάστρου για να επαληθευτούν μία ώρα αρχύτερα οι προφητείες. «Αφήστε τον Μωάμεθ να μπει μέσα και να περάσει στη μέση της πολιτείας, τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει. Πιστέψατε και θα σωθείτε», έλεγαν. Ο φιλότουρκος και αντιδραστικός Γεννάδιος Σχολάριος από την μονή του Παντοκράτορα μέχρι τη μέρα που πάρθηκε η Πόλη, δεν έπαψε να καλλιεργεί την ηττοπάθεια. Μάλιστα συνεννοούνταν με τους Τούρκους και να τους έδινε και πληροφορίες. Πολλοί καλόγεροι, μαζί με άλλους πολίτες, το σκάζανε και πηγαίνανε στο σουλτάνο, ενώ έβαλαν φωτιά σε αποθήκη πυρομαχικών στον Ιππόδρομο για να φέρουν πιο γρήγορα τους Τούρκους μέσα στην Πόλη. Επιπλέον φρόντισαν και τα τρόφιμα εξαφανίστηκαν και το Δημόσιο Ταμείο άδειασε. Η αισχροκέρδεια οργίαζε και οι μαυραγορίτες της θησαύριζαν. Ο Παλαιολόγος παρακαλούσε τους πλούσιους να δώσουν εισφορές μα αυτοί κώφευαν.
■ Έτσι η έκφυλη άρχουσα τάξη της αριστοκρατίας και των πλουσίων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, άνοιξε τις πύλες προς τους Ασιάτες νομάδες που έμελλε να κυριαρχήσουν στην Μικρά Ασία, να την ερημώσουν και να σβήσουν όλα τα σημάδια των προηγούμενων πολιτισμών. Η Κωνσταντινούπολη πάρθηκε από τους Τούρκους και η οπισθοδρόμηση στις περιοχές της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παγιώθηκε. Οπισθοδρόμηση οικονομική, κοινωνική, πνευματική. Χρειάστηκε να περάσουν 400 χρόνια όπως γράφει ο Γιάννης Κορδάτος, «για να αναπτυχθούν νέες παραγωγικές δυνάμεις και να αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Και μόνο τότε βλάστησε και αντρώθηκε ο νεοελληνικός εθνισμός που με τα ανδραγαθήματα του στα 1821 ξάφνιασε και έδωσε δυνατά χτυπήματα στη φεουδαρχική και απολυταρχική Τουρκία».
■ Με το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 ο οπλαρχηγός Δημήτρης Νενέκος ή Μπέης Νενέκος ή Δημητρόμπεης, από την Αχαΐα, όρμησε στην πρώτη γραμμή του αγώνα με θάρρος και πάθος. Στη μάχη για εξουσία, δολοφόνησε τους Σπανοκυργιάκο και Σαγιά, και ανήλθε στην θέση του πρωτοπαλίκαρου του Μπενιζέλου Ρούφου. Η φήμη του εκτοξεύτηκε όταν πολέμησε ηρωικά στην Πάτρα, στο Μεσολόγγι, πλάι σε μορφές όπως ο Δεληγιάννης, ο Ζαΐμης και ο Κολοκοτρώνης. Όμως, με την άφιξη του Ιμπραήμ και των Αιγυπτίων ο Νενέκος, πεισμένος από υποσχέσεις για πλούτη και εξουσία, άλλαξε στρατόπεδο. Ο Νενέκος, με 2.000 άνδρες, έγινε το δεξί χέρι του Ιμπραήμ όταν αυτός κατέκαψε την Πελοπόννησο. Ο Κολοκοτρώνης, γράφοντας στα απομνημονεύματα του, εξέφρασε τον τρόμο του για την απειλή που αποτελούσε ο Νενέκος. Ο Νενέκος δολοφονήθηκε από τον αδερφό του Σπανοκυργιάκου.
■ Ο Σωτήριος (Σωτηράκης) Κουγιάς, ένας εύπορος κοτζαμπάσης από την Τρίπολη, όταν ξέσπασε η επανάσταση αρνήθηκε να στηρίξει τον αγώνα, κλείνοντας την πόρτα σε μέλη της Φιλικής Εταιρείας που αναζητούσαν βοήθεια και τάχθηκε στο πλευρό των κατακτητών μαρτυρώντας μυστικά των επαναστατημένων στους Οθωμανούς. Κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς, ο Κουγιάς συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του. Ο Κολοκοτρώνης τον αποτελείωσε και μέχρι σήμερα, ο Σωτηράκης Κουγιάς φέρει το στίγμα του προδότη σε όλον τον Μωριά.
■ Ο αρματολός Γώγος Μπακόλας από τη Σκουληκαριά της Άρτας, όταν ξέσπασε η επανάσταση, τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων. Μετά την ήττα στη Μάχη του Πέτα προσχώρησε στους Τούρκους. Στο πλευρό του Ομέρ Βρυώνη, ο Μπακόλας συμμετείχε σε εκστρατείες εναντίον των Ελλήνων, εκμεταλλευόμενος την γνώση του για την περιοχή. Ο Μπακόλας είχε σκοτώσει τον Κίτσο Μπότσαρη, πατέρα του Μάρκου Μπότσαρη.
■ Ο Αντώνιος Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο τελευταίος μπέης της Μάνης, αρχικά ήταν μεταξύ των ηγετών της επανάστασης στην Μάνη, αλλά αργότερα ήρθε σε σύγκρουση με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς και συνεργάστηκε με τον Ομέρ Βρυώνη κατά των επαναστατημένων Ελλήνων. Μέλη της οικογένειάς του δολοφόνησαν τον Καποδίστρια το 1831.
■ Ενώ η επανάσταση του 1821 ξεκίνησε αρκετά καλά, την πρόδωσαν οι κοτζαμπάσηδες και οι πρόκριτοι. Είχαν φτάσει στο σημείο να διορίζουν και να απολύουν ακόμα και τον πασά της Τριπολιτσάς, τον Οθωμανό διοικητή της Πελοποννήσου. Επομένως, δεν ήθελαν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Ακόμη, την επανάσταση πρόδωσαν οι Φαναριώτες και όσοι ήρθαν μαζί τους στην Ελλάδα. Άνθρωποι όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Καρατζάς που ήρθαν από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και οι οποίοι αργότερα έγιναν ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Καποδίστρια. Η Εκκλησία είχε αφορίσει τον Ρήγα και τον Κολοκοτρώνη, τον οποίο κυνήγησε για να τον εξολοθρεύσει. Η Εκκλησία αποκαλούσε βασιλέα τον σουλτάνο και διέδιδε ότι εκείνος μας αγαπούσε, ενώ με διάταγμα της καταδίκασε τους εξεγερμένους. Ο Μαυροκορδάτος έκανε το πρώτο σύνταγμα το 1822 που ήταν φιλοτουρκικό! Το επιβεβαιώνει και ο Μακρυγιάννης τον οποίο πολλοί κατηγόρησαν για αγράμματο και «άπλυτο». Και το πρώτο ελεύθερο Ελληνικό κράτος θεμελιώθηκε στηριζόμενο στους ξένους. Αυτή η ιστορική στρέβλωση οδήγησε στη διαπλοκή που υπηρετεί τα συμφέροντα της κάθε κυβέρνησης και των πολιτικών, μέχρι και σήμερα.
■ Την συνέχεια στην πιο σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου μάλλον την γνωρίζετε καλύτερα. Οι απόγονοι όλων αυτών που ενδεικτικά αναφέραμε παραπάνω, είναι οι ίδιοι με αυτούς που μετά την μισαλλόδοξη εκστρατεία για λογαριασμό των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη Μικρά Ασία και την «μικρασιατική καταστροφή» του 1922, καταδίωκαν επί δεκαετίες τους Έλληνες πρόσφυγες που γλύτωσαν τη σφαγή και ήρθαν στον ελλαδικό χώρο και τους έλεγαν «τουρκόσπορους», όπως και του ξεριζωμένους Πόντιους του γλύτωσαν από την γενοκτονία που έκαναν οι Τούρκοι στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου.
■ Είναι αυτοί που στη περίοδο της Γερμανική κατοχής είτε λούφαξαν είτε υπηρετήσαν τους φασίστες κατακτητές. Έλληνες «νοικοκυραίοι», δωσίλογοι, γερμανόφιλοι και φιλοναζιστές που έδρασαν στην περίοδο της κατοχής, μαυραγορίτες που απέκτησαν τεράστιες περιουσίες εκμεταλλευόμενοι την πείνα του λαού. Αυτοί που με μια κουκούλα στο κεφάλι κατέδιναν τους αγωνιζόμενους πατριώτες για εκτέλεση. Είναι οι ίδιοι που όταν οι Γερμανοί έσφαζαν και έκαιγαν ολόκληρα χωριά έλεγαν ότι έφταιγαν οι αντάρτες που με τις πράξεις τους προκαλούσαν τα αντίποινα. Είναι οι ίδιοι που έδιωχναν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης οδηγώντας τους στα στρατόπεδα εξόντωσης! Γύρω στις 45.000 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς ενώ χιλιάδες άλλοι τουφεκίστηκαν επί τόπου από τους δωσίλογους με την κατηγορία του κομμουνισμού. Επιβλέπων της γενοκτονίας ο Αθανάσιος Χρυσοχόου στρατιωτικός και πολιτικός εκπρόσωπος της δωσίλογης κυβέρνησης στη Μακεδονία.
■ Είναι οι ίδιοι που κοιτούσαν με μισό μάτι τους Κυπρίους, όταν ζητούσαν βοήθεια από την Ελλάδα για να γλυτώσουν από τη Βρετανική κατοχή, αλλά και όταν ήρθαν πρόσφυγες μετά τον «Αττίλα» των Τούρκων. Αυτοί που με τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, θυσίασαν ανενδοίαστα την εθνική ανεξαρτησία της Κύπρου στο βωμό της εξυπηρέτησης των αμερικανο-νατοϊκών συμφερόντων.
■ Είναι αυτοί από την μεγάλη πλειονότητα των «νοικοκυραίων» που κοιτούσαν τη δουλειά τους, που έκαναν ήσυχη ζωή και περιουσίες κατά τη διάρκεια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας του 1967. Αυτοί που έλεγαν «μιάσματα», «αλήτες», «αναρχοκομμουνιστές», κ.λπ. όσους αγωνίζονταν κατά της χούντας, τους φυλακισμένους αγωνιστές και τους εξόριστους. Αυτοί που το 1973 λέγαν «αλήτες» τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου παρουσιάζοντας τους φοιτητές ως ταραχοποιούς.
■ Είναι οι ίδιοι που επωφελήθηκαν από τα συνεχόμενα σκάνδαλα της μεταπολιτευτικής περιόδου, αυτοί που στηρίζουν σήμερα την Ελλάδα 2.0, τις αντιλαϊκές πολιτικές των δουλοπρεπών κυβερνήσεων που ασύδοτα καταστρέφουν τη χώρα ξεπουλώντας τα πάντα, γκρεμίζοντας τις εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Γκρέμισαν το σύστημα υγείας, υποβάθμισαν και διέλυσαν την παιδεία, κατέστρεψαν το συνταξιοδοτικό, στρέβλωσαν τη δικαιοσύνη και οδήγησαν τους κατοίκους της ελληνόφωνης αποικίας στην ηθική κατάπτωση, την απάθεια και την ιδιώτευση. Αυτοί που κατάφεραν να αισθάνεσαι ηττημένος, ανήμπορος, αβοήθητος, οπότε μπορείς να κλείσεις τα μάτια και τ’ αυτιά επειδή το θέαμα σου προκαλεί αηδία και ταυτόχρονα να το βάλεις «στο ράφι», θεωρώντας το ήσσονος σημασία.
Είναι οι ίδιοι — πολλοί είναι παιδιά και εγγονοί προσφύγων— που σήμερα μισούν τους πρόσφυγες και δεν τους θέλουν στον τόπο μας γιατί τον μολύνουν και αποτελούν εμπόδιο στην τουριστική ανάπτυξη. Αυτοί που στέκονται στο πλευρό του σφαγέα Νετανιάχου στηρίζοντας το σιωνιστικό μόρφωμα στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.
Μια ζωή κοντόφθαλμοι και ανόητοι, γλείφτες και γελοίοι, δουλοπρεπείς στους ισχυρούς, ανάλγητοι στους ευάλωτους, ξενόδουλοι και υποτελείς, ρατσιστές και απάνθρωποι! Είμαστε προτεκτοράτο τελικά!
