Έπρεπε να τελειώσουν την «δουλειά» γρήγορα, επειδή το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του ισραήλ δεν μπορούσε να αντέξει άλλο. Δεν πίστευαν ποτέ ότι το Ιράν θα απαντούσε έτσι και τώρα θέλουν να δημιουργήσουν μια προσωρινή εκεχειρία διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη, μέχρι να ανοικοδομηθεί και να προετοιμαστεί κατάλληλα το ισραήλ για μια μεγαλύτερη και πιο καταστροφική επίθεση. Άσε που τόσο το σιωνιστικό μόρφωμα όσο και οι ΗΠΑ δεν έχουν μπέσα σε εκεχειρίες και ειρηνευτικές υποσχέσεις…
Εάν η κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ιράν και του ισραήλ ισχύσει τελικά, τότε αυτή επιβεβαιώνει τα πραγματικά προβλήματα της ιρανικής κυβέρνησης και του ιρανικού κράτους. Είναι σαφές ότι υπάρχει μεγάλος γνήσιος ιρανικός πατριωτισμός και επαναστατικό πνεύμα στο Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η στρατηγική αποκεφαλισμού των ΗΠΑ δεν ήταν επιτυχής και οι προοπτικές για «αλλαγή καθεστώτος» μέσω πολέμου που διεξάγεται είτε από το ισραήλ είτε από τις ΗΠΑ απευθείας είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Αυτό που αποκαλύφθηκε όμως είναι και οι αδυναμίες που επιβλήθηκαν στο Ιράν από τη συνεχιζόμενη επιρροή των Ιρανών κομπραδόρων, οι οποίοι, απελπισμένοι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στις ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ αγορές και να διαχειρίζονται δυτικά κεφάλαια που «επενδύουν» στο Ιράν.
Αυτά τα στοιχεία συγκρατούνται ως ένα βαθμό αναγκαστικά, αλλά έχουν δείξει ότι είναι πρόθυμα να ξεπουλήσουν τη χώρα και μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά. Οι ιμπεριαλιστές βρίσκονται σε ύφεση τώρα, αλλά εξακολουθούν να είναι σε θέση να κάνουν πολλά κόλπα και ξέρουν πως να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των συστημάτων των αντιπάλων τους. Οι αδυναμίες όλων των κρατών BRICS+ έγκεινται, κατά βάθος, στο ότι όλα τους τα συστήματα εξακολουθούν να είναι συνδεδεμένα με ένα παγκοσμιοποιημένο χρηματοοικονομικό σύστημα που διευθύνεται από την χρηματοπιστωτική ελίτ των ΗΠΑ και όπου ο κυρίαρχος ρόλος των δυτικών ελίτ εξακολουθεί να μετράει πολύ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν απομακρύνθηκε από το παγκόσμιο σύστημα που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ· οι ΗΠΑ την πέταξαν έξω —αν ήταν στο χέρι της ρωσικής αστικής τάξης θα ήταν ακόμα εκεί και θα σέρνονταν από τον Ντόναλντ Τραμπ (Donald John Trump). Ακόμη και τώρα η ρωσική κυβέρνηση κινείται με παγετώδεις ρυθμούς, μερικές φορές, επειδή πρέπει να ικανοποιεί τα καπρίτσια της ντόπιας αστικής τάξης που αρπάζει κάθε ευκαιρία για να ξαναγίνουν τα πράγματα «φυσιολογικά» με τις ΗΠΑ. Ήταν ο ρόλος των μαζών στο Ντανμπάς (Донбасс) και στην ευρύτερη Ρωσική επικράτεια σε συνδυασμό με την αδυσώπητη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που ανάγκασε την αλλαγή στο εσωτερικό της Ρωσίας και οδήγησαν σε μια πιο ριζοσπαστική στροφή που πήρε η αστική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν (Владимир Владимирович Путин). Μια παρόμοια διαδικασία πιθανόν να λάβει χώρα και στο εσωτερικό του Ιράν.
Η εδραίωση της ιρανικής κοινωνίας πίσω από την ηγεσία του 86χρονου Αλί Χοσεϊνί Χαμενεΐ (Ali Hosseini Khamenei) και η φαινομενική ασημαντότητα του δυτικόφιλου Αζέρου Μασούντ Πεζεσκιάν (Masoud Pezeshkian) μας λέει πολλά για τις δυνατότητες που υπάρχουν εκεί. Οι ιρανικές μάζες πρέπει τώρα να οδηγήσουν τη διαδικασία της πλήρους απελευθέρωσης του Ιράν από τη Δύση, προς τα εμπρός και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της ισλαμικής επανάστασης, την ενεργή συμμετοχή ταξικών στοιχείων των εργαζομένων στις ηγεσίες τους και να περιορίσουν τη δύναμη των άθλιων κομπραδόρων να ξεπουλήσουν τη χώρα.
Στους «πολυπολικούς» κύκλους ακούστηκε πολύς λόγος για την άρνηση της ιρανικής κυβέρνησης να αποκτήσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S400 (ЗРС С-400 «Триумф») πριν από τις τελευταίες επιθέσεις των ιμπεριαλιστών. Ο Πούτιν ανέφερε σε πρόσφατα σχόλια του ότι η ρωσική πλευρά ήταν πρόθυμη να τα παράσχει, αλλά η ιρανική κυβέρνηση δεν τα ζήτησε παρά μόνο με τον πιο περιορισμένο τρόπο —γύρω από ορισμένες πυρηνικές εγκαταστάσεις. Μια εξήγηση που δόθηκε γι’ αυτό ήταν ότι οι Ιρανοί ήθελαν να βασιστούν στα δικά τους συστήματα.
Δεν είναι πιστευτή στο ελάχιστο αυτή την εξήγηση, όπως δεν είναι πιστευτό ότι η φετφά του Αγιατολάχ Χαμενεΐ κατά της επιδίωξης πυρηνικών όπλων είναι ο λόγος για τον οποίο το Ιράν δεν τα έχει αναπτύξει ακόμη. Και στις δύο περιπτώσεις ο ρόλος της αστικής τάξης είναι βασικός, καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να πετύχει μια συμφωνία —οποιαδήποτε συμφωνία— με τις ΗΠΑ. Αυτό τους οδηγεί στο να προσπαθούν σταθερά να περιορίσουν την ανατολική στροφή προς την Κίνα και τη Ρωσία, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ απειλούν ανοιχτά το Ιράν συνεχώς. Αυτό αποκαλύπτει όχι μόνο μια αδυναμία στο εσωτερικό του Ιράν αλλά και στον σημερινό αναδυόμενο πολυπολικό καπιταλιστικό κόσμο γενικότερα.
Η αναπτυσσόμενη καπιταλιστική πολυπολικότητα προέκυψε πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, όταν η κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν σχεδόν αδιαμφισβήτητη. Οι κυρίαρχες τάξεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου μπόρεσαν να κατασκευάσουν ένα σύστημα —σε μια διαδικασία που ονόμασαν παγκοσμιοποίηση— όπου έφτασαν στην τέλεια έκφραση ενός ιμπεριαλιστικού συστήματος· όπως ακριβώς αναλύθηκε πριν από έναν αιώνα τόσο από τον Λένιν (Κατά τον κλασικό ορισμό του Λένιν, «ο ιμπεριαλισμός είναι […] ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ κι έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες κεφαλαιοκρατικές χώρες», Λένιν, Β. Ι., O ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, Αθήνα 1964, Θεμέλιο, σελ. 110) όσο και από τον αυστριακής καταγωγής μαρξιστή οικονομολόγο, σοσιαλιστή θεωρητικό και πολιτικό Ρούντολφ Χίλφερντινγκ (Rudolf Hilferding, 10/8/1877 – 11/2/1941). Η αποβιομηχάνιση των βασικών αυτοκρατορικών εθνών επιταχύνθηκε δραματικά τη δεκαετία του 1990, καθώς οι Αμερικάνοι, οι Βρετανοί και οι Ευρωπαίοι απέκτησαν τη δυνατότητα να εξάγουν κεφάλαιο χωρίς όρια οπουδήποτε στον κόσμο —μόνο η Κίνα και η Ρωσία μπόρεσαν να αντισταθούν σε αυτό σε κάποιο βαθμό— και να καθορίζουν τους όρους του εμπορίου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό σήμαινε ότι οι καπιταλιστικές τάξεις ολόκληρου του κόσμου ήταν πλέον δεμένες σε ένα σύστημα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ-ΗΒ και ότι τα συμφέροντά τους ήταν συνυφασμένα με αυτό. Αυτή δεν ήταν μια διαδικασία χωρίς εντάσεις φυσικά και εξακολουθούν να υπάρχουν οι διαιρέσεις μεταξύ των εθνικών αστικών τάξεων και των κομπραδόρων, αλλά η γραμμή μεταξύ των δύο έχει γίνει όλο και πιο ασαφής κατά την τελευταία περίοδο. Κάποιοι αστοί δυσανασχετούν με το σύστημα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά όσοι έχουν τα μεγαλύτερα συμφέροντα και επιθυμούν να κάνουν οποιαδήποτε διεθνή επιχειρηματική δραστηριότητα είναι δεμένοι με αυτό. Τα εναλλακτικά χρηματιστικά συστήματα που οι κυρώσεις των ΗΠΑ ανάγκασαν χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα να αναπτύξουν είναι ακόμη σχετικά νέα.
Το δολάριο εξακολουθεί να κυριαρχεί στις διεθνείς πληρωμές, παρά το γεγονός ότι η θέση του έχει υπονομευθεί και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποκομίζουν ορισμένα πλεονεκτήματα από αυτό και εξαιτίας του γεγονότος ότι έχουν την δυνατότητα να τυπώνουν αυθαίρετα όσο χαρτονόμισμα θέλουν. Από πολιτική άποψη, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα προέρχεται από το γεγονός της ανάγκης χρήσης του δολαρίου στο διεθνές εμπόριο. Τα πραγματικά όρια της ισχύος των ΗΠΑ έχουν πλέον αποκαλυφθεί τόσο από τον πόλεμο στην Ουκρανία —στον οποίο η πλευρά υπό την ηγεσία των ΗΠΑ χάνει πολύ άσχημα— όσο και από την αδυναμία των ΗΠΑ να κατακτήσουν την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Είναι οφθαλμοφανές πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί πλέον να διακινδυνεύσει το είδος των στρατιωτικών δεσμεύσεων που ανέλαβε στην Κορέα και το Βιετνάμ. Όπως παρατήρησε κάποτε ο Κινέζος πρόεδρος Μάο Τσετούνγκ (Máo Zédōng), «οι δεσμοί της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ με τις αμερικανικές μάζες είναι πολύ αδύναμοι για να αντέξουν το είδος των μαζικών απωλειών που θα έφερνε μαζί του ένας πόλεμος» κατά της Ρωσίας ή του Ιράν.
Ο τελευταίος πόλεμος με το Ιράν αποκάλυψε και πάλι αυτές τις αδυναμίες, καθώς ο Τραμπ προχώρησε σε κάθε είδους θεατρικές μεγαλοπρεπείς δηλώσεις, αλλά απέφυγε τον ανοιχτό πόλεμο με το Ιράν φοβούμενος τις συνέπειες. Τα όρια του «πολυπολισμού» όμως πρέπει να αναγνωριστούν εδώ. Τα κράτη των BRICS+ δεν είναι ενωμένα με τίποτα άλλο εκτός από το γεγονός ότι επιθυμούν να δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά, χωρίς οι ΗΠΑ να έχουν δικαίωμα βέτο πάνω τους. Αυτό έχει ήδη αποτελέσει πρόκληση για τους ιμπεριαλιστές, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα κράτη είναι επίσης προϊόντα μιας εποχής παγκόσμιας αντίδρασης. Ακόμα και τα εθνικά αστικά στοιχεία στο εσωτερικό τους φοβούνται τις μάζες των δικών τους εθνών, προσπαθούν συνεχώς να περιορίσουν την πολιτικοποίηση των εργαζομένων και της αγροτιάς και θέλουν να οργανώσουν μια «ομαλή μετάβαση» σε ένα νέο παγκόσμιο πολυπολικό καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό όμως φαίνεται να είναι ένα όνειρο ακόμη, καθώς ο ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται απλά να διαπραγματευτεί την εξαφάνισή του. Τελικά η ιστορία δείχνει ότι η επιρροή του στα έθνη του νεοαποικιακού κόσμου που προσπαθούν να απελευθερωθούν θα σπάσει μόνο με επαναστατικές μεθόδους και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μαζικούς αγώνες κι εξεγέρσεις.
Οι ΗΠΑ υπολόγισαν άσχημα σε αυτόν τον τελευταίο πόλεμο κατά του Ιράν και απέτυχαν να επιτύχουν οποιονδήποτε από τους στόχους τους. Θα ήταν όμως πολύ ανόητο να πούμε ότι δεν μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα στο Ιράν. Οι Ιρανοί μπορούν πιθανόν να ξεπεράσουν αυτά τα ζητήματα, αλλά θα χρειαστεί ένας αγώνας που θα διεξαχθεί τόσο εξωτερικά ενάντια στους ιμπεριαλιστές όσο και εσωτερικά ενάντια στους ντόπιους κομπραδόρους και ραντιέρηδες για να διασφαλιστεί το Ιράν από την επιθετικότητα των ΗΠΑ. Και ο δρόμος είναι μακρύς. Σίγουρα πρέπει να διερευνήσουμε περισσότερα από τα ζητήματα που μελετούν τη φύση της «πολυπολικότητας» του καπιταλισμού. Ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή συνεχίζεται!#
