Θετικός μάλλον στον χημικό ευνουχισμό των παιδοβιαστών δηλώνει ο Μάκης Βορίδης. Ή τέλος πάντων «να το συζητήσουμε» αν αυτό χρειάζεται να γίνει ή «αν θέλουν να βγαίνουν νωρίτερα από τη φυλακή να δέχονται να υποστούν σε αυτή την ιατρική πράξη».
Καταλαβαίνετε που οδηγούν όλα αυτά; Παίρνετε χαμπάρι πόσο ακροδεξιά στρέφεται καθημερινά ο δημόσιος διάλογος; Κατανοείτε πως την πολιτική ατζέντα την καθορίζουν οι κυρ Παντελήδες και οι αγανακτισμένοι που ζητούν τη μία κρεμάλες για την Πισπιρίγκου, την επόμενη θάνατο για τον Μίχο;
Μην βιαστείτε να κάνετε τη συνηθισμένη ερώτηση. «Κι αν ήταν το δικό σου παιδί;». Τη δικαιοσύνη ευτυχώς την αποδίδει η κοινωνία και το κράτος και όχι τα θύματα.
Και οι λύσεις τύπου «Βορίδη» απαντούν στο σύμπτωμα και όχι στη ρίζα του κακού.
Αν τους ευνουχήσουμε θα σταματήσουν να έχουν αντικοινωνική συμπεριφορά; Θα έχουμε λύσει το πρόβλημα;
Για να ρωτήσω εγώ τώρα με τη σειρά μου:
«Αν ήταν το δικό σου παιδί, θα ένιωθες ότι δεν έχει πια τίποτα να φοβηθεί από κάποιον που τιμωρήθηκε με χημικό ευνουχισμό; Θα ήσουν ήσυχος;»
Επικίνδυνα πράγματα. Το πρόβλημα είναι αλλού, στις δομές πρόληψης, στην ενημέρωση των παιδιών, στην αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας που στην περίπτωση του Κολωνού έφερε το παιδί στα νύχια του βιαστή – μαστρωπού. Επίσης είναι στο σπάσιμο των δεσμών αυτών των τύπων με το σύστημα εξουσίας.
Το είδαμε μία με τον Μίχο, μία με τον Λιγνάδη, μία με τον Νίκο Γεωργιάδη, πόσες φορές πρέπει ακόμα;
Οι λογικές «Βορίδη» απαντούν σε ένα εθισμένο στη βία κοινό. Στον φιλήσυχο νοικοκυραίο που αύριο θα δεχτεί να κόβουμε και το χέρι σε όποιον κλέβει και μεθαύριο θα αποθεώνει τον δήμιο που θα τραβά το σκοινί στην αγχόνη της πλατείας.
Once and for all, που λένε και στο χωριό μου:
Αν συζητάμε σοβαρά για αυτό τον τρόπο απονομής δικαιοσύνης γινόμαστε όλο και πιο ίδιοι με το τέρας.
