Η νέα, τεράστια μπίζνα είναι η καύση των σκουπιδιών. Μπορεί να την ακούσεις ως «ενεργειακή αξιοποίηση» ή με διάφορα άλλα ονόματα, όμως είναι καύση. Και είναι πολύ επικίνδυνη για την υγεία σου. Το πρόβλημα είναι πως αποφέρει τεράστια κέρδη στους συνήθεις υπόπτους (ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΩΡ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, ΔΕΗ κτλ).
Συνεπώς έρχεται σιγά σιγά και μεθοδικά από την κυβέρνηση και βρίσκει μάλλον ασθενικές αντιδράσεις από δήμους και Περιφέρειες. Το μεγάλο επιχείρημα είναι ότι αποτύχαμε στην ανακύκλωση. Κανείς όμως δεν θα σου πει γιατί αποτύχαμε στην ανακύκλωση και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μην φυτέψουμε 6 εργοστάσια με καρκινογόνους ρύπους σε όλη την Ελλάδα. Ένα από αυτά θα είναι σίγουρα κοντά σου…
Στις Πίσω Σελίδες μιλούν:
—–
Τάσος Κεφαλάς, μέλος ΔΥΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (Συντονισμός φορέων, συλλογικοτήτων και πολιτών Δ. Αττικής – Δ. Αθήνας): «ΒΑΖΟΥΝ ΑΝΕΦΙΚΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ»
Ο Τάσος Κεφαλάς, μέλος ΔΥΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (Συντονισμός φορέων, συλλογικοτήτων και πολιτών Δ. Αττικής – Δ. Αθήνας), μιλά για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για την καύση απορριμμάτων ως τη “μόνη λύση” για τη διαχείριση των αστικών αποβλήτων, λόγω της αδυναμίας επίτευξης των ευρωπαϊκών στόχων, και στις έντονες αντιρρήσεις που εκφράζονται για αυτή την προσέγγιση.
Ο ίδιος απορρίπτει το κυβερνητικό αφήγημα ότι η καύση παρουσιάζεται ως αναγκαία λύση επειδή η Ελλάδα δεν έχει πετύχει τους στόχους διαχείρισης απορριμμάτων, λέγοντας πως αυτό αποτελεί ένα “μείγμα παραλογισμού, υπερφίαλων στόχων και εκβιασμού”.
Όπως επισημαίνει, ενώ ο μέσος όρος ταφής στην ΕΕ είναι 22% (από 61% το 1995 σε 28 χρόνια), η Ελλάδα θάβει περίπου το 90% των αστικών αποβλήτων (από 100% στο ίδιο διάστημα), υποστηρίζοντας πως αυτή η αποτυχία οφείλεται σε αδράνεια, σκοπιμότητα και πολιτική δειλία, όχι σε άγνοια των σωστών πρακτικών.
Παράλληλα σημειώνει ότι η ΕΕ θέτει ως στόχο το 10% ταφής έως το 2035 (ή 2040 υπό προϋποθέσεις) ενώ η Ελλάδα, ως η πλέον καθυστερημένη, επιλέγει έναν αυστηρότερο στόχο (2030), κάτι που θεωρείται εντελώς ανέφικτο δεδομένου του ιστορικού. Αυτό, όπως λέει, ερμηνεύεται ως εκβιασμός, αφού ο στόχος είναι βέβαιο ότι δεν θα επιτευχθεί, η καύση θα προωθηθεί ως η “μοναδική λύση” που υπολείπεται.
Ο ίδιος προτείνει τη μεγιστοποίηση της ανάκτησης υλικών, κυρίως μέσω της πρόληψης και της προδιαλογής στην πηγή (στο σπίτι, στην επιχείρηση), προσθέτοντας ότι τα ανακυκλώσιμα του μπλε κάδου ανακατεύονται και απαιτούν διαχωρισμό σε εργοστάσια, καθιστώντας τη διαδικασία αναποτελεσματική και δαπανηρή.
Επίσης τονίζει πως η καύση συνεπάγεται τεράστιο κόστος, περιβαλλοντικούς κινδύνους και κινδύνους για την υγεία, καθώς εάν οι μονάδες καύσης δεν πληρούν συγκεκριμένους δείκτες ενεργειακής απόδοσης, μπορεί να θεωρούνται ισοδύναμες με την ταφή βάσει ευρωπαϊκής νομοθεσίας ενώ κάνει λόγο για επιχειρηματικά συμφέροντα μεγάλων εταιρειών (π.χ. Τέρνα, Άκτωρ, Μυτιληναίος), οι οποίες έχουν διαβουλευτεί εκτενώς με την κυβέρνηση, σε αντίθεση με την αυτοδιοίκηση και τις τοπικές κοινωνίες.
Τέλος υποστηρίζει ότι πολλές περιφερειακές και πρωτοβάθμιες αυτοδιοικητικές αρχές αποφεύγουν την ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν να συγκρουστούν με τις τοπικές κοινωνίες που αντιδρούν και επιλέγουν να απορρίπτουν τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), αντί να εναντιώνονται ρητά στην καύση, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση να “μαλακώσει” το σχέδιο.
