Ο Νικόλας Κοσματόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, μιλά για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, τις σχέσεις των κρατών της περιοχής και την στάση της Αιγύπτου με την αποστολή «March to Gaza» και το παλαιστινιακό
Όπως αναφέρει, η στάση του καθεστώτος της Αιγύπτου είναι κόντρα στις συνειδήσεις του λαού του που είναι υπέρ της Παλαιστίνης καθώς ως κρατική οντότητα είναι εδώ και δεκαετίες- μετά την συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ το 1978- «δορυφόρος» των ΗΠΑ και έχει υπάρξει καταλύτης στην αμερικανική κυριαρχία στην Μέση Ανατολή, υποτασσόμενη παράλληλα στα «θέλω» του Ισραήλ, προσθέτοντας ότι και οικονομικά εξαρτάται πλήρως από τις ΗΠΑ και σε αυτήν την κατεύθυνση, μετά το Ισραήλ η μεγαλύτερη οικονομική στήριξη των ΗΠΑ είναι προς την Αίγυπτο.Άλλωστε, όπως λέει, αυτή η «υπακοή» τότε της Αιγύπτου λειτούργησε στο πλαίσιο κάλυψης των ισραηλινών, προκειμένου να εισβάλλουν το 1982 στον Λίβανο, λέγοντας πως ουσιαστικά «η μία ειρήνη άνοιξε την πόρτα σε έναν άλλο πόλεμο».
Επιπλέον αναφέρεται στην κοινωνία της Αιγύπτου που φαίνεται ότι διαφωνεί με το καθεστώς Σίσι από το γεγονός των αυξημένων μεταναστών που φεύγουν από τη χώρα αλλά και των 50 και πλέον χιλιάδων πολιτικών κρατούμενων ενώ συγκεκριμένα για το ιδεολογικό κομμάτι της κοινωνίας, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτική ελίτ, αλλά ο στρατός κάνει κουμάντο σε κάθε πτυχή και έχει προωθήσει μια «εκστρατεία αποαραβοποίησης», με το σκεπτικό ότι ως έθνος αποτελούν συνέχεια των αρχαίων Αιγυπτίων, και όχι των Αράβων.
Παράλληλα μιλά για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή με το Ισραήλ να στηρίζεται από όλη την Δύση, και ειδικα από τις ΗΠΑ, απ’ όπου προμηθεύεται όλα τα όπλα, τις τεχνολογίες αλλά και τη διπλωματική στήριξη, ότι το Ισραήλ είναι χρήσιμο στη Δύση πολύπλευρα, επισημαίνει ότι η Ελλάδα λειτουργεί ως πόρτα εισόδου του Ισραήλ στην Ευρώπη, ενώ εξηγεί τους λόγους για τους οποίους πιστεύει ότι η αραβική αντίσταση είναι αυτή που μπορεί να αντιστρέψει την αποικιοκρατική συμπεριφορά της Δύσης στην περιοχή.
Τέλος αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους η Δύση αποδομεί και απαξιώνει οικονομικά, ιδεολογικά και εθνολογικά την περιοχή αλλά και στην αντιαραβική στροφή της Ελλάδας και την υποταγή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, στηρίζοντας ένα κράτος-δολοφόνο (Ισραήλ) και μια μιλιταριστική δικτατορία (Αίγυπτος) και τονίζει την ανάγκη να ακούσουμε τους ίδιους τους αραβικούς λαούς και όχι την προπαγάνδα της Δύσης, ενώ κλείνοντας υποστηρίζει πως παρά το γεγονός ότι το Ιράν έχει υποστεί τεράστιες απώλειες και από τις βαριές κυρώσεις, έχει όλη τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει πολεμικά το Ισραήλ.
