Φανατισμένα άτομα γνωστών πολιτικών χώρων και μη, ακόμα δεν μπορούν να “χωνέψουν” τη νίκη του Πάνου Ρούτσι. Νίκη, η οποία οδήγησε την αιφνιδιασμένη κυβέρνηση, στη νομοθέτηση ανόητων και αντιδημοκρατικών μέτρων, προκειμένου να προστατευτεί δήθεν, ο χώρος του άγνωστου στρατιώτη.
Αυτά λοιπόν τα άτομα, εξαντλώντας τα τελευταία αποθέματα του άφθονου δηλητηρίου που διαθέτουν, κατηγόρησαν τον αγωνιστή πατέρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, και ως άλλοι Καραμανλήδες, (βουβά πρέπει να θρηνούν οι συγγενείς των θυμάτων), τον ψέγουν, για τον τρόπο που διαχειρίζεται το πένθος του.
Μόνο που η διαχείριση του πένθους κάθε ανθρώπου, που η μοίρα του έταξε να θρηνεί την απώλεια του πιο αγαπημένου του προσώπου, είναι αναντίρρητα αποκλειστικό δικαίωμα του πενθούντος και κανενός άλλου.
Ο δε άκρατος φανατισμός τους, δεν τους επιτρέπει να έρθουν έστω και λίγο στη θέση του πατέρα Ρούτσι. Ίσως αν είχαν την ατυχία να νιώσουν οι ίδιοι ανάλογη απώλεια, να αναθεωρούσαν πολλά απ’ αυτά που υποστηρίζουν σήμερα.
Γιατί σίγουρα, στη ζωή κάθε ανθρώπου, το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί, είναι η απώλεια του παιδιού του, πράγμα που δεν το εύχομαι, ούτε για τον πιο μισητό εχθρό μου.
